Austin Atlantic (1948)
με 63 ρεκόρ ταχύτητας
To Austin A90 Atlantic ήταν η πρώτη και αποτυχημένη προσπάθεια κατασκευής ενός “παγκόσμιου αυτοκινήτου”. Η αγγλική εταιρεία ήθελε να μετρήσει την αντίδραση του αμερικανικού κοινού πριν προχωρήσει στην ίδρυση εργοστασίου στις Η.Π.Α., γι’ αυτό εξόπλισε το Α90 με όλα τα καλούδια που ήταν πιθανόν να ζητήσουν οι καλομαθημένοι Αμερικανοί. Κάμπριο αμάξωμα με ηλεκτρικά πτυσσόμενη οροφή, ηλεκτρικά παράθυρα, ρυθμιζόμενο σε ύψος υδραυλικό τιμόνι, ηλεκτρικό ραδιόφωνο Εκo και καλοριφέρ τριών ταχυτήτων. Επιπλέον, ο εξακύλινδρος κινητήρας των 2.660 κ.εκ. απέδιδε 88 ίππους, η επιτάχυνση ήταν 16,6 δεύτερα για τα 0-100 και η τελική 146 χλμ/ώρα. Η ανάρτηση (με ελικοειδή ελατήρια και ψαλίδια βάσης) ήταν μαλακά ρυθμισμένη, σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα και οι 4 ταχύτητες επιλέγονταν στο τιμόνι, όπως πρωτοτάξιδων οι Αμερικανοί. Το 1949 το αυτοκίνητο έσπασε 63 ρεκόρ ταχύτητας στην Ιντιανάπολι με οδηγό το θρύλο των stock-cars, Λεν Λορντ,αλλά παρόλ’ αυτά το αμερικανικό κοινό έμεινε ασυγκίνητο. Ούτε η γενναία έκπτωση των 1.000 δολλαρίων στην τιμή, το 1950 τους έπεισε και το 1951 το Austin A90 Atlantic αποσύρθηκε, μετά από μόλις 7.981 κομμάτια.
Porsche 356 ( 1950)
Η γέννηση ενός θρύλου
O δεύτερος θρύλος στην ιστορία της αυτοκίνησης μετά την Ferrari “ακούει” στο όνομα Porsche. Η φίρμα τυπικά είχε ιδρυθεί το 1931, ως σύμβουλοι σχεδιασμού, αλλά στην ουσία ξεκίνησε την παραγωγή δικών της μοντέλων μετά τον πόλεμο, στη ζώνη αμερικανικής επιτήρησης της Στουτγάρδης, επισκευάζοντας Σκαραβαίους. Το 1946 παρουσίασε δειλά – δειλά την 356, με το γνωστό αερόψυκτο μοτέρ της VW, που από 1.086 κ.εκ. απέδιδε 40 ίππους. Υπήρχαν τρεις εκδόσεις (κουπέ, κάμπριο και διθέσιο sportster), ενώ το 1950 το βασικό σχέδιο αναβαθμίστηκε με ενιαίο παρμπρίζ, βελτιωμένη εμπρόσθια ανάρτηση και σύστημα διεύθυνσης, καθώς και μεγαλύτερο κινητήρα 1.600 κ.εκ.,60 ίππων. Το κορυφαίο μοντέλο της σειράς, το Super 90 των 90 ίππων, έφτανε τα 176 χλμ/ώρα.Η τελευταία έκδοση της σειράς, η 356C, είχε κρεμαγιέρα της ZF και τέσσερα δισκόφρενα ενώ το 1956 βγήκαν οι εκδόσεις Carrera,με 4 εκκεντροφόρους επικεφαλής,στρόφαλο με ρουλεμάν και 2 μπουζί στον κύλινδρο. Οι 356 γνώρισαν μεγάλες επιτυχίες στους αγώνες, που συχνά κέρδιζαν την κλάση τους και τερμάτιζαν ψηλά στη γενική κατάταξη, αλλά και στους δρόμους, που έγιναν τα αγαπημένα σπορ αυτοκίνητα μιας ολόκληρης εποχής.
Panhard 24 Series ( 1953)
Μοναδικής αισθητικής και αεροδυναμικής
Η Panhard προσέφερε αεροδυναμικά αυτοκίνητα μοναδικής αισθητικής, αλλά και λειτουργικότητας σ’ ένα κοινό διψασμένο για σχήματα που θύμιζαν τζετ. Η μικρή και οικονομική Dyna του 1950 σαφώς φιλοδοξούσε να γίνει πύραυλος, αλλά τα αξιόπιστα μηχανικά της μέρη (δικύλινδρος επίπεδος αερόψυκτος κινητήρας 845 κ.εκ., κίνηση εμπρός, ανεξάρτητες αναρτήσεις αιωρούμενων αξόνων) ντύθηκαν μ’ ένα φουτουριστικό αμάξωμα 6 θέσεων και έκαναν αίσθηση στην PL 17 του 1953. Η σειρά 24, που ακολούθησε, εκτόξευσε στα ύψη τη δημοτικότητα των γαλλικών αυτοκινήτων, που ειδικά με την έκδοση Tigre των 60 ίππων (με διπλό καρμπιρατέρ) έφταναν τα 100 χλμ/ώρα σε 17 δεύτερα και τα 160 χλμ/ώρα τελικής -πάντα από 850 κ.εκ.- ενώ έκαιγαν μόλις 7,1 λίτρα/ 100 χλμ, χάρη στον εκπληκτικό αεροδυναμικό συντελεστή (0,33). Οι εκδόσεις 24C, 24CT και 24Β, 24ΒΤ και ΒΑ που παρουσίασε η εταιρεία στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ήταν εξίσου προηγμένες τεχνικά, αλλά τόσο ακριβές στην κατασκευή, που τελικά η Citroen απορρόφησε την υπερχρεωμένη Panhard και μαζί την τεχνογνωσία των ανθρώπων της, την αξιοποίησε δεόντως στα δικά της μοντέλα που ακολούθησαν.
Chevrolet Corvette (1953)
To πρώτο με συνθετικές ύλες
Στις αρχές της δεκαετίας το ’50 η General Motors υστερούσε έναντι των αιωνίων αντιπάλων, Ford και Chrysler, αφού δεν διέθετε στην γκάμα της κινητήρες V8. Ψάχνοντας για έναν πιο σπορτίφ χαρακτήρα για τη δημοφιλή Chevrolet, παρουσίασε τη σχεδιαστική μελέτη “Corvette” στο “Motorama” της Νέας Υόρκης, τον Ιανουάριο του 1963. Το εντυπωσιακό dream car του σχεδιαστή Χάρλεϋ Ερλ ήταν η αποκάλυψη της έκθεσης και η πίεση από κοινό και Τύπο ήταν τόση, που τα αφεντικά της GM αποφάσισαν να μπει αμέσως στην παραγωγή. Eτσι η Corvette ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής που χρησιμοποίησε αμάξωμα από συνθετικές ύλες ( Φάιμπεργκλας – ίνες γυαλιού), καινοτομία που δεν εγκατέλειψε έκτοτε. Η βιασύνη των τεχνικών της εταιρείας ήταν τόση, που σε μόλις 15 μήνες πέρασε από στατικό πρωτότυπο στις εκθέσεις των αντιπροσώπων, αλλά αυτό αποδείχτηκε μπούμερανγκ, αφού ο παλαιολιθικός εξακύλινδρος “stovebolt” των 3.849 κ.εκ., 150 ίππων και το αργό αυτόματο κιβώτιο 2 σχέσεων ελάχιστα ικανοποίησαν τους αγοραστές, που ζητούσαν επιδόσεις ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Επιπλέον, το αυτοκίνητο κόστιζε σχεδόν όσο μια Cadillac, με αποτέλεσμα να πουλήσει μόνο 700 αντίτυπα του 1956. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι το δημοφιλές Ford Thunderbird ήταν αυτό που έκανε την GM να επανασχεδιάσει την Corvette για το 1956, εφοδιάζοντας την επιτέλους με έναν θαυμάσιο V8 4,6 λίτρων,240 ίππων,με μηχανικό ψεκασμό και χειροκίνητο κιβώτιο 4 σχέσεων. Οι πωλήσεις απογειώθηκαν και η Corvette έγινε το αρχέτυπο σπορ αυτοκίνητο των Αμερικανών, τίτλο που διατηρεί και σήμερα, μετά από 7 γενιές μοντέλων και αναρίθμητα αντίτυπα.
Mercedes – Benz 300SL (1954)
Από τα πιο εντυπωσιακά αυτοκίνητα όλων των εποχών…
..η Mercedes-Benz 300SL πήρε το προσωνύμιο “Gullwing”από τις πόρτες που άνοιγαν προς τα πάνω, σαν φτερά γλάρου. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το χαρακτηριστικό που έκανε την 300SL μοναδική. Βασισμένο στα πρωτότυπα που έτρεξαν στο LeMans του 1952, το δίθυρο κουπέ, που παρουσιάστηκε επίσημα το Φεβρουάριο του 1954, είχε τον ίδιο εξακύλινδρο σε σειρά αλουμινένιο κινητήρα με επικεφαλής εκκεντροφόρο και μηχανικό ψεκασμό (ο πρώτος ευρείας παραγωγής) τοποθετημένο υπό κλίση 30 μοιρών, ώστε να χωρά κάτω από το χαμηλό καπό. Η ισχύς ήταν κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη ( 240 ίπποι από 3 λίτρα), αλλά το σωληνωτό δικτύωμά του, τα προβλήματα της ανάρτησης -ιδίως πίσω- που οι αιωρούμενοι άξονες έκαναν τα δικά τους στις γρήγορες στροφές και ακόμα περισσότερα η οροφή, που δεν μπορούσε να στεγανοποιηθεί αποτελεσματικά. Ετσι, μετά από 1.400 αντίτυπα, το κουπέ έδωσε τη θέση του το 1957 στην έκδοση roadster, που χάρη και στην επανασχεδιασμένη ανάρτηση αποδείχτηκε δημοφιλέστερη: συνολικά 1.858 αντίτυπα πουλήθηκαν μέχρι το 1963, που αντικαταστάθηκε από την 230SL.
Alfa Romeo 6C 2500 SS Corsa (1940) και Goliath GP 700(1956)
Τα πρώτα που χρησιμοποίησαν ψεκασμό αντί καρμπυρατέρ
To 1903 οι αδελφοί Ράιτ κάνουν την πρώτη πτήση με συσκευή βαρύτερη από τον αέρα. Το πρώτο αυτό αεροπλάνο χρησιμοποιούσε κάτι πολύ σημαντικό όσον αφορά την τροφοδοσία του κινητήρα. Αντί για καρμπυρατέρ, μια αντλία ψέκαζε καύσιμο σ’ έναν ειδικά σχεδιασμένο θάλαμο στο τέλος της πολλαπλής εισαγωγής. Το σύστημα αυτό δεν διέθετε την παραδοσιακή πεταλούδα και η ρύθμιση των στροφών γινόταν με δύο μοχλούς: ο ένας ρύθμιζε την παροχή της αντλίας βενζίνης και ο άλλος το αβάνς. Τα συστήματα ψεκασμού έκαναν τότε τα πρώτα τους βήματα. Το υψηλό κόστος του συστήματος ψεκασμού και η δυσκολία συντήρησης το κράτησαν μακριά από τα αυτοκίνητα παραγωγής. Το 1940, όμως, το πρώτο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό ψεκασμό ήταν μία αγωνιστική Alfa Romeo το μοντέλο 6C 2500 SS Corsa(φωτο 6-6α), στον διάσημο αγώνα Mille Miglia του 1940. Το αυτοκίνητο ήταν ένα από τα 9 της εταιρείας που έτρεξαν στον συγκεκριμένο αγώνα. Το 1945 η Bosch με την DKW πειραματίζονται με μια δικύλινδρη 700 κ.εκ. και μια μονοκύλινδρη 200 κ.εκ. Τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Μεταπολεμικά τα πειράματα πάνω σε δίχρονες μηχανές συνεχίστηκαν από την Bosch σε συνεργασία με τις εταιρείες Goliath και Gotbrod. Ετσι το 1956 η γερμανική Goliath παρουσιάζει το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής με σύστημα ψεκασμού αντί καρμπυρατέρ. Η μηχανή ήταν δίχρονη δικύλινδρη και το μοντέλο λεγόταν Goliath GP 700 ( 700κ.εκ.)
