Αυτοκριτική και συνθήκες ζωής

Περνούν τα χρόνια και όσο δεν γίνεται κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, οι εποχές θα χαρακτηρίζονται από απάθεια, κυνισμό και αδιαφορία.
Η καταφυγή των ανθρώπων σε λύσεις απελπισίας για να βγουν από το αδιέξοδο, η σταθερή πεποίθηση πως μόνο αν αλλάξει το άτομο και όχι η κοινωνία μπορεί να προκύψει η διαφορετική ημέρα, σε συνδυασμό με την επίμονη τάση των ανθρώπων να ξανακάνουν το ίδιο λάθος, όλα αυτά περιπλέκουν τα πράγματα και σαφώς δεν βελτιώνουν το επίπεδο ζωής.
Σίγουρα και ο καθένας θα πρέπει να κουβεντιάσει με τον εαυτό του για τις συνθήκες ζωής που ανέχεται, να κάνει την αυτοκριτική του γιατί δεν μπόρεσε να αλλάξει τον εαυτό του προς το καλύτερο, το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Αν οι άνθρωποι απλά τα βάζουν με τους εαυτούς τους χωρίς να κάνουν κάτι άλλο, αν το όλο θέμα σχετίζεται με αυτό που συχνά συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι, δηλαδή να στρέψει ο καθένας μέσα του το κριτικό ενδιαφέρον, πολλά πράγματα που εξακολουθούν να συμβαίνουν στην καθημερινότητα δεν θα λαμβάνονται καν υπόψιν ή θα υποβαθμίζονται.
Θέλω να πω πως οι κοινωνικές αδικίες δεν θα αξιολογούνται κριτικά ή θα θεωρούνται υποδεέστερες. Mε αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι στην ουσία του.