Ελα μπρος δεύτερε και κρυφέ
μου εαυτέ καιρός
να προφέρεις με δέος τα λόγια
που αρμόζουν στην περίσταση
και δη τα ωραία και τα απαγορευμένα
(Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας
Οδ. Ελύτης)
-Ψήφισε μωρέ Γιώργη Αριστερά να φύγουν αυτοί που κυβέρνησαν τον τόπο 50 χρόνια και έριξαν τη χώρα στα βράχια. Δεν βλέπεις τι γίνεται; Ο μισθός σου από 1.500 ευρώ πήγε κάτω απ’ το χιλιάρικο και έπονται και τα χειρότερα.
Τι περιμένεις; Ολοι αυτοί που απαρτίζουν την πολιτική ελίτ του τόπου θα ξανακάνουν τα ίδια. Αυτό που ξέρουν να κάνουν. Πολιτική για την τάξη τους και τους εαυτούς τους. Δεν τους ενδιαφέρει η χώρα και ο λαός.
Ας λένε…
-Τ ο ξέρω εγώ φίλε, ότι όλοι αυτοί είναι φαύλοι, υστερόβουλοι, μακριά από τον λαό, μου απαντά ο Γιώργης.
Μα είντα να κάνω;
Με αυτούς η βρύση στάσει. Με σας θα χαθεί το νερό!
Εμεινα άφωνος. Δημοκρατικός άνθρωπος ο φίλος μου κι ας είναι συνταξιούχος της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, υπηρετήσας σε εκείνα τα ανώμαλα χρόνια.
Που και η συνομιλία με κρατούμενο αποτελούσε αδίκημα, προδοσία κατά της πατρίδος.
Εχει πιστέψει όμως όπως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ότι η μόνη λύση είναι αυτό που κάνει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος.
Κάθε άλλη ιδέα, κάθε άλλη πρόταση φέρνει το χάος.
Εχει πιστέψει ότι αυτή είναι η μοίρα μας.
Η βρύση να στάσει και να μη χορταίνει νερό κανένας.
Τέσσερα – πέντε χρόνια προπαγάνδας απ’ τους Τρεμο-Πρετεντέρηδες εμπέδωσαν αυτή την παράλογη πεποίθηση στους ανθρώπους. Να πιστεύουν δηλαδή, το πλαστό δίλημμα Σαμαράς ή χάος.
Η προπαγάνδα έβαλε τους πολίτες να συγκρίνουν μια πραγματική κατάσταση (τη συγκεκριμένη πολιτική της εθελοδουλείας της εθνικής αναξιοπρέπειας, της ταπείνωσης του λαού, της απίστευτης δημοσιονομικής πειθαρχίας – τιμωρίας) με μια μελλοντική κατάσταση, με το πρόγραμμα της Αριστεράς που ακόμα δεν το έχουμε δει να εφαρμόζεται.
Στοχευμένα εδώ και τέσσερα – πέντε χρόνια δουλεύουν με το συναίσθημα του φόβου που είναι πρωτογενές, αρχαϊκό, υπαρξιακό, οντολογικό.
Φίλε Γιώργη είναι ώρα να σκεφτείς ότι το δίλημμα δεν είναι αν η βρύση στάσει ή δε στάσει.
Αλλά εάν πρέπει ή δεν πρέπει να αναζητήσουμε άλλο νερό πιο καθαρό, πιο γάργαρο, πιο επαρκές.
Αλλά για να το κάνομε αυτό απαιτείται και κάτι άλλο. Να μην πιστεύει ο πολίτης ότι την ποσότητα του νερού την καθορίζει κάποιος έξω απ’ εμάς. Αλλά εμείς οι ίδιοι. Οτι η κοινωνία δεν ετεροθεσμίζεται αλλά ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της μοίρας του και της ιστορίας του.
Ας ξεπεράσουμε λοιπόν, τα αναχώματα, τα ποτάμια, τις ελιές και τις πορτοκαλιές και ας πιστέψουμε ότι η μοίρα μας μπορεί ν’ αλλάξει. Αυτός ο Μάης και μπορεί και πρέπει να είναι της Αριστεράς.
