Αυτό που δεν καταλαβαίνουν αρκετοί πολίτες που σπεύδουν να στηρίξουν τα κόμματα της αρέσκειάς τους κάθε τέσσερα χρόνια, είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν ούτε φιλόδοξα σχέδια ούτε προγράμματα στα κομματικά κιτάπια.
Αυτό φαίνεται από την εκάστοτε αλλαγή πλεύσης όταν τα κόμματα αυτά βρεθούν στην εξουσία και λησμονήσουν από την μια μέρα στην άλλη όσα υποσχέθηκαν.
Και ενώ αυτό έχει καταντήσει σλόγκαν σε ταινίες και βιβλία, ενώ οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν πρόκειται ποτέ να βιώσουν αφενός πραγματική ελευθερία επιλογής και αφετέρου ενεργό συμμετοχή στις ενέργειες και αποφάσεις για το μέλλον του τόπου, εντούτοις σπεύδουν – νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο έχουν ενεργό πολιτική ανάμιξη – να στηρίξουν υποψηφίους που με μαθηματική ακρίβεια την επόμενη των εκλογών θα τους έχουν ξεχάσει.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια διαδικασία αυτοβασανισμού ή στην επιεικέστερη εκδοχή για επαναλαμβανόμενο ξέσπασμα, αδιάφορο τι τέλος θα έχει αυτό. Για μια παγίδα που στήνεται κατά τέτοιον τρόπο που να μη φαίνεται.
