Αγαπάτε βαρβάρους!

Όχι αγαπητέ αναγνώστη, μην τρομάζεις! Δεν πρόκειται να διαβάσεις κάποιο μακροσκελές και βαθυστόχαστο ηθικοδιδακτικό κείμενο, εμπνευσμένο από το πνεύμα των προσφάτως απελθόντων εορτών!
Σκοπός μου δεν είναι, ως άλλη σύγχρονη ιεροκήρυκας, να διδάξω την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, να παραπέμψω στην διάσημη φράση του Ιωάννη στην Καινή Διαθήκη ή να αντικρούσω αναδρομικά τον ανώνυμο αρχαίο που μας καλούσε να φυλαγόμαστε από κάθε μη-Ελληνα! Φυσικά, δεν μπορώ πάρα να αναφέρομαι στους καβαφικούς βαρβάρους. Σ’ αυτούς που ο καθένας έχει στην ζωή του με οποιοδήποτε μορφή! Πολλές φορές ως αδιόρατες και φανταστικές απειλές και άλλοτε ως υπαρκτά, επίπονα και δυσεπίλυτα προβλήματα! Προβλήματα εσωγενή ή εξωγενή, που μπορεί να πηγάζουν από τον ίδιο μας τον εαυτό ή να απορρέουν από τους γύρω μας.
Για τον καθένα μας ο «βάρβαρος» του είναι και κάτι το διαφορετικό. Για κάποιους μια πολύχρονη ασθένεια, για κάποιους άλλους μια καταδικασμένη σχέση -ερωτική ή επαγγελματική- ένα δάνειο που φαντάζει αδύνατο να αποπληρωθεί, η επίμοχθη φροντίδα για κάποιον ανήμπορο υπό την προστασία μας. Τι θα συνέβαινε όμως αν κάποια μέρα μαθαίναμε τα χαρμόσυνα νέα ότι οι βάρβαροι δεν υπάρχουν ή στην περίπτωσή μας, εάν το πρόβλημά μας έβρισκε τελικά την λύση του; Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε! Γιατί, όπως και οι ήρωες του ποιήματος, ίσως να βρίσκαμε τους εαυτούς μας σε κατάσταση όχι ευδαιμονίας- όπως θα περίμενε κανείς- αλλά μάλλον αμηχανίας, αποπροσανατολισμού, ακόμα και δυστυχίας. Οταν το «πρόβλημα» γίνεται στοιχείο ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού, τότε και η απώλεια του -σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να μας φαίνεται λογικό- αναπόφευκτα οδηγεί και στην απώλεια ενός υπολογίσιμου κομματιού του εαυτού μας, επώδυνου ίσως, σίγουρα όμως, απόλυτα προσωπικού.
Αντί λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τους βαρβάρους μας ως εχθρούς, θα έπρεπε ενδεχομένως να τους βλέπουμε ως φίλους και συνοδοιπόρους! Και αν αυτό σε κάποιες περιπτώσεις φαντάζει αδύνατο, ας τους προσεγγίσουμε τουλάχιστον ως ένα τμήμα του εαυτού μας, που μπορεί κάτι ή ίσως και πολλά, να μας διδάξει. Γιατί μόνο όταν κατανοήσουμε, όταν συμπονέσουμε, όταν συγχωρήσουμε, όταν -γιατί όχι;- αγαπήσουμε τους βαρβάρους μας, τότε μόνο ίσως κατορθώσουμε να αγαπήσουμε πραγματικά και τον εαυτό μας…