Αγάπες μου…

Κάνοντας ένα άλμα, ξεπερνώντας την ειδησεογραφία, τα τοπικά νέα και όλα όσα ενδύουν την καθημερινότητα μας με αρνητικό ή θετικό πρόσημο, φτάνουμε δίπλα στα παιδιά μας, που επιχειρούν το δικό τους άλμα στη ζωή, μέσω των Πανελλαδικών Εξετάσεων.
Ένα άλμα για το οποίο προετοιμαζόντουσαν 12 ολόκληρα χρόνια, έχοντας το κάθε παιδί ξεχωριστά τη δική του προσέγγιση στην προπόνηση που έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Συνοδοιπόροι οι γονείς, με τις όποιες δυνατότητες, τις όποιες δυνάμεις είχαν, κυρίως λόγω των αγκαθιών που έπρεπε να αντιμετωπίσουν συνθέτοντας την ανθοδέσμη για τις οικογένειες τους.
Ένα άλμα των παιδιών, μία ανθοδέσμη των γονιών, μία πολιτεία ενίοτε σύμμαχος, άλλες φορές παρατηρητής και κάποιες άλλες αυστηρό ή παράλογο αφεντικό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, από την οποία τα παιδιά, οι έφηβοι αγόρια και κορίτσια, μέσω αυτής της διαδικασίας των εξετάσεων, θα διαχωριστούν, δημιουργώντας μία άλλη, νέα, δική τους πραγματικότητα.
Με την ευχή όλων μας να μην διατηρήσουν τα δικά μας λάθη, να μνημονεύουν όμως, να ακολουθούν, να χρησιμοποιούν τα δικά μας θετικά εφόδια ζωής, μα πάνω από όλα, η νέα ζωή, η νέα πραγματικότητα των παιδιών μας ας έχει το χαμόγελο, την αισιοδοξία, το σεβασμό στους ανθρώπους, την ηθική και την ελευθερία, που πρέπει σε κάθε και για κάθε άνθρωπο.
Αυτός ο διαχωρισμός από το πριν, στο από δω και μπρος, έχει ομορφιά. Έχει δύναμη. Έχει το τεράστιο Ζ της λέξης ζωή… Αυτός ο διαχωρισμός που συνοδεύεται κι από τον αποχαιρετισμό γονέων παιδιών, μοιάζει ενός μπαούλου, ενός προικιού.
Μέσα στο οποίο τα παιδιά μας που σήμερα θα καθίσουν μπροστά σε σφραγισμένες κόλλες εξετάσεων, ενώ αύριο θα καθίσουν στο μαγικό χαλί με το οποίο θα πετάξουν σε μία ζωή παραμυθένια, έτσι όπως τη φαντάζονται, αυτό το μπαούλο περιέχει:
«Την αγάπη, τη συμβουλή, το όνειρο, την αγωνία, την ευχή, την προσδοκία, τη θύμηση, την πρώτη γιορτή τους, τα πρώτα τους γενέθλια, το πρώτο τους ποίημα, την πρώτη τους λεξούλα, το πρώτο τους βήμα, το πρώτο τους δάκρυ, το πρώτο χτύπημα της πόρτας πίσω τους, το πρώτο τους κοίταγμα στο καθρέπτη, το πρώτο τους φιλί, το χτυποκάρδι, τη φιλία, την επανάσταση, τη ζαβολιά, την απορία τους, το ερωτηματικό τους, το θυμό, την ελπίδα, τη σιγουριά, τη φλόγα…».
Αυτό το μπαούλο ευχόμαστε, να έχουν δίπλα τους την ώρα που εξετάζονται, για να αισθάνονται τη σιγουριά ότι δεν είναι μόνα τους στη δοκιμασία αυτή αλλά είμαστε κι εμείς μαζί τους. Αγάπες μου.