Τα φεγγοβόλα άστρα έμοιαζαν με πολύτιμα πετράδια που στόλιζαν το πέπλο του νυχτερινού ουρανού. Η ολόφωτη σελήνη αντιφέγγιζε στην επιφάνεια της σκοτεινής λίμνης σαν σφραγίδα πίστης.
Μια λευκή βάρκα έσκιζε το νερό κι ένα σπουργίτι κάθισε στην πρύμνη πεταρίζοντας.
Το ανάλαφρο φτεροκόπημά του σκορπούσε νεραιδένια πέπλα και προσευχές.
Γεμάτοι από αγάπη σε ένα κόσμο που στερείται αγάπη》,
είπε το πουλί στο μικρό καπετάνιο που κωπηλατούσε σαν υπνοβάτης, ατάραχος και τυφλός. Το κελάρυσμα του νερού ξύπνησε τις τουλίπες και τα ψάρια, τα νούφαρα και τα δέντρα του απέραντου βαθυπράσινου δάσους που αγκάλιαζε τη λίμνη δεσποτικά. Πιο πέρα, στέκονταν τα βουνά αγέρωχα κι ευγενικά.
Το αγόρι βυθισμένο, καθώς ήταν στην αγνότητα της νιότης του, όργωνε αγόγγυστα με τα βαριά κουπιά του τα γλυκά νερά. Για πυξίδα είχε το όνειρό του.
Στο ροδαλό του πρόσωπο σχηματιζόταν ένα αχνό γεφυρωτό χαμόγελο που ενωνόταν κρυφά με το φως του ήλιου.
Μικρές στάλες ιδρώτα γεννιόνταν στο δέρμα του όπως την πρωινή δροσούλα επάνω στα ροδοπέταλα.
Γεμάτοι από αγάπη σε ένα κόσμο που στερείται αγάπη, αντιλαλούσαν σαν απόηχος οι λέξεις του σπουργιτιού που κυματίζονταν γλυκά μέσα στη δροσερή ατμόσφαιρα.
Το ταξίδι του μικρού καπετάνιου φαινόταν να κυλάει ήρεμα όταν ξαφνικά ένα πεφταστέρι βούτηξε στη λίμνη κι έσβησε. Τότε το αγόρι ταράχθηκε. Από τα μάτια του ξεχύθηκαν ποτάμια αλμυρά ώσπου η λίμνη έγινε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κρύο και παγωνιά τύλιξαν το κορμί του.
Ήρθαν τότε οι νεράιδες και το σκέπασαν με τα πέπλα τους. Ήρθαν και οι προσευχές και γλύκαναν την καρδιά του.
Γεμάτοι από αγάπη σε ένα κόσμο που στερείται αγάπη, φώναξε το πουλί.
Η μουσική του λόγου του ηρέμησε τα ταραγμένα νερά κι έδωσε χαρά στις τουλίπες και τα ψάρια, στα νούφαρα και στα δέντρα του δάσους που χόρεψαν ως την αυγή.
Τότε το αγόρι κοίταξε το σπουργίτι για πρώτη φορά. Κι έμεινε έκθαμβο, σα να έβλεπε πρόσωπο γνώριμο και οικείο, μετά από καιρό. Έπειτα ομολόγησε με λαχτάρα:
– Την αγάπη ψάχνω, μα μου ‘παν πως είναι σπάνια και μυστικά κρυμμένη. Όμως θα ψάξω παντού. Στο βυθό της λίμνης, στις κορφές των δέντρων του δάσους, στη σπηλιά του ψηλού βουνού.
Το σπουργίτι διέκρινε την αδημονία και το πείσμα του αγοριού.
Με ένα ελαφρύ τίναγμα των μικρών φτερούγων του αναπήδησε και με γοργές, μικρές κινήσεις πλησίασε το παιδί και του είπε:
-Με τα μάτια της καρδιάς σου να κοιτάς και θα βρεις δίχως κόπο αυτό που αναζητάς.
Χωρίς δεύτερη σκέψη το αγόρι άνοιξε τα μάτια της καρδιάς του. Το θέαμα που αντίκρισε ήταν εκτυφλωτικό.
– Το δρόμο που ζητάς, θα τον βρεις μέσα στο χάρτη της καρδιάς.
Της αλήθειας ο θησαυρός είναι κρυμμένος στης καρδιάς το βάθος.
Είπε το σπουργίτι και πέταξε ψηλά μέχρι που χάθηκε ανάμεσα στα σύννεφα που απλώνονταν σαν πλατιά διάφανη πλεξίδα στον ουρανό.
Ευθύς, ο μικρός καπετάνιος με περίσσιο θάρρος και με φάρο το άλφα και το ωμέγα από τη λέξη “Αγαπώ”, έβαλε πλώρη για ταξίδια μεγάλα και μικρά, λαμπρύνοντας τα σκοτάδια πολλών άλλων ταξιδευτών. Οι ίδιοι με τη σειρά τους έδωσαν μορφή στα γλυκά λόγια του σπουργιτιού. Έγιναν δηλαδή,
《Γεμάτοι από αγάπη μέσα σε ένα κόσμο που στερείται αγάπη》.
