Γράφει η: ΑΓΕΛΙΚΗ ΜΠΟΛΟΥΔΑΚΗ*
H Αγάπη, η αληθινή και ουσιαστική αγάπη είναι μια βαθιά δέσμευση, την οποία αναλαμβάνουν δύο άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πολλές κοινές βασικές αξίες, μοιράζονται τα ενδιαφέροντα και τους στόχους τους και ο καθένας από τους δύο δέχεται τον άλλο, χωρίς να ενοχλείται από τις διαφορετικές προσωπικότητες, γιατί υπάρχει αμοιβαία αποδοχή.
Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός πλουτίζουν την σχέση και η θέση προτεραιότητας που παραχωρεί ο ένας στον άλλον στην ζωή και στην καρδιά του, εκφράζοντας την πίστη και την αφοσίωσή τους, κάνει και τα δυο μέλη να αισθάνονται ασφάλεια και δύναμη όσο εκτιμούν την αγάπη που αγκαλιάζει την κοινή ζωή τους. Καθένας αντιμετωπίζει τον άλλο σαν ένα καλό φίλο, όσο φανερώνουν την επιθυμία τους να δείχνουν ειλικρίνεια, εκφράζοντας την αλήθεια τους για τα συναισθήματά τους, ενώ η οικειότητα τους αγκαλιάζει στοργικά. Η αμοιβαία ανταπόκριση ελευθερώνει κάθε δυναμική που υπάρχει μέσα τους και τους χαρίζει ανάσες ζωής που κάνει και τους δυο να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους, προστατευτικές προς τους ίδιους και προς την σχέση τους.
Η σχέση επιτρέπει στον καθένα να είναι πιο εκφραστικός, δημιουργικός και παραγωγικός μέσα στον κόσμο, γιατί η αγάπη πλαταίνει τους ορίζοντες τους, ενώ και οι δυο δοκιμάζουν την ίδια χαρά για τις κοινές εμπειρίες, η οποία κάνει την σχέση να εξελίσσεται και να αλλάζει θετικά.
Η αληθινή αγάπη συνοδεύεται από αισθήματα γαλήνης, ασφάλειας, αφοσίωσης, κατανόησης, συντροφικότητας, αποδοχής, γιατί η αμοιβαία υποστήριξη ενδυναμώνει το ζευγάρι και η ανταπόκριση καταλαγιάζει τους φόβους τους, ενώ η αμοιβαιότητα στα συναισθήματα επιτρέπει στον καθένα να εκφράζει την αλήθεια του με σεβασμό στον εαυτό του και στο πρόσωπο που αγαπάει.
Η αγάπη ανθίζει στο γόνιμο έδαφος μιας αμοιβαίας επιθυμίας, που καλλιεργείται από δυο ανθρώπους που γνωρίζουν τι θέλουν στην ζωή τους και το γυρεύουν στο κατάλληλο πρόσωπο, το οποίο μπορεί να ανταποκριθεί στα συναισθήματά τους.
Η αναζήτηση της υγιούς αγάπης και η εύρεσή της στο πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, προϋποθέτει την συναισθηματική ωριμότητα εκείνη, που μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας αγαπώντας τον. Μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας αξιοποιώντας τα λάθη μας, σεβόμενοι πως στο παρελθόν, επειδή ο χάρτης μας είχε ελλείμματα, μπορεί να ακολουθήσαμε διαδρομές γεμάτες σύγχυση, αλλά η αξία μας εξαρτάται από μας και όχι από μεμονωμένα γεγονότα. Παράλληλα έχουμε την διάθεσή μας να επανορθώσουμε ό,τι μπορεί να διορθωθεί στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, που μας έκαναν στο παρελθόν να χαθούμε σε μονόδρομους του μυαλού μας, φροντίζοντας με έγνοια τον εαυτό μας, ενώ παράλληλα αναλαμβάνουμε την ευθύνη του με ώριμο τρόπο. Εάν για κάποιους λόγους αυτή η ώριμη διεργασία χρειάζεται τον χρόνο της, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς στους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν, ενώ παράλληλα κάνουμε ότι χρειάζεται για να φερθούμε στην αγάπη μέσα μας με σεβασμό και με τον ίδιο σεβασμό να σχετιστούμε με εκείνους που μας ενδιαφέρουν. Δεν αποφεύγουμε τα συναισθήματα που έρχονται στην επιφάνεια, όσο κάνουμε τους απολογισμούς μας και ολοκληρώνουμε το πένθος μας για καθετί που χάθηκε οριστικά είτε από λάθος δικό μας είτε από αδεξιότητα άλλων. Καταλαγιάζουμε τα δύσκολα συναισθήματά μας προς άλλα πρόσωπα, τα οποία μπλοκάρουν την σκέψη μας και την ομαλή ροή των συναισθημάτων μας, μαζεύοντας τις προβολές και τις μεταθέσεις μας προς αυτούς και εξετάζοντας την συναισθηματική κατάσταση που βρισκόμασταν όταν κάναμε αυτές τις σχέσεις, όχι με επικριτική διάθεση, αλλά με μια ματιά παρατήρησης και στοχασμού. Καθετί που ζήσαμε στο παρελθόν ήταν μια σελίδα στην ζωή μας που γράφτηκε από μας και τους ανθρώπους με τους οποίους συναντηθήκαμε. Κάποιες σελίδες, που μπορεί να είναι γεμάτες κηλίδες και μας κάνουν να αισθανόμαστε θυμό ή ντροπή ή άλλα συναισθήματα επώδυνα για τον ψυχισμό μας, αποτελούν και εκείνες μέρη του παρελθόντος μας. Αν πάψουμε να έχουμε αυτήν την τιμωρητική διάθεση προς τον εαυτό μας, υποκύπτοντας σε μια τέλεια εικόνα που στο βάθος του μυαλού μας έχουμε για μας, τότε μπορούμε πιο εύκολα να πάρουμε αποφάσεις βοηθητικές για μας. Είτε κρατάμε αποστάσεις από κάποια πρόσωπα που ανακαλύπτουμε πως δεν μας συνδέουν βασικές αξίες, αλλά εκείνο που μας κρατούσε με ένα νοσηρό τρόπο ήταν τα δύσκολα συναισθήματα μας που εγκλώβιζαν την αξία μας και παραμέναμε σε αυτές από φόβο ή συνήθεια είτε αλλάζουμε μορφή σχέσεων με άλλα πρόσωπα με τα οποία μας συνδέει ουσιαστικό ενδιαφέρον, αλλά εκείνο που μας κρατούσε σε απόσταση ήταν το ότι ζητούσαμε από εκείνα να ανταποκριθούν στην τέλεια εικόνα που είχαμε για τον εαυτό μας, επιμένοντας σε σημεία και σε χαρακτηριστικά και όχι στην αμοιβαιότητα των συναισθημάτων μας και βέβαια δίνουμε την κύρια θέση στην ζωή μας στον άνθρωπο που η αγάπη του γεμίζει την καρδιά μας.
Η εξάρτηση είναι μια κατάσταση στην οποία εμπλέκεται κάποιος, όταν στην προσωπικότητα του έχει εξαρτητικά στοιχεία που προκαλούνται από ελλείμματα κυρίως της παιδικής του ηλικίας. Οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος ασκούν καταλυτική επίδραση στην δόμηση της αυτοεκτίμησης του και επιζητά μέσα από σχέσεις ή καταστάσεις, στις οποίες εμπλέκεται με πάθος, να θεραπευτεί μέσα από αυτές. Τα αλλεπάλληλα γιατί, που έχουν στοιχειώσει την σκέψη του, σκηνοθετούν ένα πέπλο ομίχλης, το οποίο τον εμποδίζει να αντικρίσει καθαρά την πραγματικότητα όπως ξετυλίγεται και να πάρει αποφάσεις για την στάση που θα κρατήσει σε αυτήν. Η προσκόλληση σε ένα άνθρωπο τον κάνει να ελέγχει τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του ίδιου αλλά και του άλλου προσώπου, κι ενώ υπάρχει ενθουσιασμός στη σχέση, γιατί ελπίζουν και οι δυο πως αυτή η σχέση θα τους παρέχει το μαγικό φίλτρο που θα γιατρέψει τις πληγές τους, παράλληλα υπάρχει πόνος και ένα αίσθημα ανικανοποίητο, σαν κάτι να λείπει το οποίο δεν καλύπτεται ποτέ. Εκείνο που κυριαρχεί είναι το πάθος, το οποίο υφαίνεται γύρω από την εξάρτηση, ενώ απουσιάζει η αμοιβαιότητα, η ασφάλεια, η συναισθηματική ανταπόκριση και εκείνο που υπερισχύει είναι ο έλεγχος, η τάση να αλλάξει ο ένας τον άλλον, η δεκτικότητα στον πόνο, η έλλειψη εκτίμησης, η πίεση, η ανυπομονησία, η υπερβολή κι η εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Η εξάρτηση υφαίνεται γύρω από την ανάγκη να καλυφθούν τα ελλείμματα και για αυτό εστιάζεται σε σημεία, από τα οποία θαμπώνονται και οι δυο και βιάζουν την σχέση ώστε να πάρει ο ένας από τον άλλον, συχνά με αρπακτική διάθεση, αυτό που χρειάζονται για να ολοκληρωθούν. Αν για παράδειγμα επιζητούν με πάθος την επιβεβαίωση για να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και συναντούν την επιβεβαίωση σε ένα άνθρωπο που έχει και εκείνος κοινά με τα δικά τους ελλείμματα, τότε εμπλέκονται σε αυτήν την σχέση, μήπως και μπορέσουν να καθρεφτιστούν, αναζητώντας στην ουσία ένα κάτοπτρο και όχι έναν άνθρωπο. Στην πορεία βέβαια αυτό δεν τους αρκεί και τότε εκφράζεται η δυσαρέσκεια και ενδεχομένως και η επιθετικότητα του ενός προς τον άλλον, όταν ανακαλύπτουν πως οι διαφορές που τους χωρίζουν είναι στον τρόπο που αντιλαμβάνεται και βιώνει ο καθένας την αγάπη. Γιατί εκείνο που κρατά δυο ανθρώπους ενωμένους είναι ο κοινός τρόπος που αγαπούν ο ένας τον άλλον και εκφράζουν έμπρακτα τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον με πίστη και αφοσίωση.
