Έλαβα και εγώ το μήνυμα που έστειλε με το νέο βιβλίο του ο Παύλος Πολυχρονάκης, τα «105 ποιήματα αγάπης», που δικαιολογούν πλήρως τον τίτλο του βιβλίου: “Άνοιξη ψυχής”.
Μιας αγάπης, η φλόγα της οποίας μετατρέπει σε άνοιξη ακόμη και τον πιο βαρύ χειμώνα! Είναι ένα μήνυμα που απευθύνουν όλα τα ποιήματά του, άμεσα ή έμμεσα, με ευγλωττία και πειστική σαφήνεια, ως της ζωής, της πίστης και της ευαισθησίας του σοφή εμπειρία, νόημα βαθύ και αγαπητική νουθεσία. Ιδού το μήνυμα: «Μη λυπηθείς να δώσεις όλη σου την αγάπη εκεί που την έχουνε ανάγκη γιατί δεν πρόκειται να σου λείψει, αφού η πραγματική αγάπη μοιάζει με τη φλόγα του κεριού που όσα κεριά και να ανάψουν από αυτή δεν λιγοστεύει.»
Παραπέμπει η εικόνα αυτή στο “δεύτε λάβετε φως”… Στη χαρμονή της ανάστασης, στην κατ’ εξοχήν εορτή της αγάπης, στον Ελλήνων το Πάσχα! Αφήνοντας στους ειδικούς τον γραμματικό, φιλολογικό, λογοτεχνικό σχολιασμό του βιβλίου, το διαβάζω υπό το πρίσμα του πνευματικού στοχασμού. Οπότε δεν δυσκολεύομαι καθόλου να προσλάβω και να χαρώ τη θερμουργό πνοή της αγάπης, που εκπέμπεται ως έαρ γλυκασμού από μια ψυχή, που αγαπά και αγαπάται. Μέτρησα και εντόπισα 107 φορές τις λέξεις αγαπώ, αγάπη, αγαπητός… στα 105 ποιήματα καθώς και πλήθος άλλων περίπου συνώνυμων λέξεων και συγγενών νοημάτων. Ο Παύλος Πολυχρονάκης είναι φανερό πως, εμπνεόμενος από τις «άφθαρτες αξίες» και τα χαρίσματα της πνευματικής παρακαταθήκης του ορθόδοξου λαού μας, ευλόγως δοξολογεί την αγάπη ως υπέρτατο αγαθό. Στο προλογικό σημείωμά της η ποιητικώς ομότεχνή του Πόπη Ντουντουλάκη χαρακτηρίζει το βιβλίο του Παύλου ποιητικό Ευαγγέλιο Αγάπης.
Οπως είναι γνωστό, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού Ιωάννης αποκαλύπτει στην Πρώτη Επιστολή του, ότι “Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ” (Α΄ Ιωάν. 4, 16). Ο δε συνώνυμος του Πολυχρονάκη Απόστολος Παύλος, στον δικό του Ύμνο της Αγάπης, αναγράφει ιδιότητές της, τη μια ή την άλλη από τις οποίες βρίσκουμε και στο βιβλίο, έστω και με διαφορετική διατύπωση. Σημειώνω το σχετικό απόσπασμα ευχόμενος να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο: Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Επιστολή του προς Κορινθίους κεφ. 13: «Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός…
Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα… αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ’ ωφελεί. Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται· είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής, ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό.
Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει. {Πολλά θα χαθούν…}. Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: Η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ’ αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη».
