Από ένα σύνθετη τόσο σημαντικό, στη γνώση του, την αισθητική του, τη μελωδία του!
Τον Σταύρο Ξαρχάκο!
…«Θα ’θελα τα τραγούδια μου, να διαρκέσουν στον χρόνο… Όπως…, Όπως η Δημοτική ποίηση, όπως τα Δημοτικά Τραγούδια!»
Έτσι απάντησε σεμνά ο Βασίλης Δημητρίου, επίσης συνθέτης που θαυμάζω πάντα και αγαπώ, αείμνηστος από χρόνια, σε ερώτηση συνέντευξης.
Κι επειδή αγαπώ τη Δημοτική Ποίηση, μου ‘δώσε πολλή χαρά αυτή η στάση του συνθέτη, για την “Μελισματική Ρίζα” των Ελλήνων! Την ίδια χαρά ζω τώρα, μ’αυτήν την απόφαση του Ξαρχάκου, να προσεγγίσει με νέα οπτική, 21 από τα δημοτικά μας αστέρια, που άνθισαν στα χείλη του λαϊκού κόσμου…
“Θέλει αρετή και τόλμη το… τραγούδι”.
Αυτός είναι ο τίτλος της παραγωγής κι η Ηρώ Σαΐα μούσα του από χρόνια, θα ερμηνεύσει με τη λυρική, διαυγή φωνή της.
Ηρώδειο, και τα τραγούδια πασίγνωστα κι αγαπημένα.. από το ατόφιο «αυτοδίδαχτο πλούτος» που όλα, μα όλα, τα είπε πρώτο, θεωρώ, και που πάνω στον “φιλόξενο ήχο” του ακούμπησαν οι εμπνεύσεις γενεών και γενεών, για να το φέρουν στις σύγχρονες προβολές, αναβρύζοντας Ελληνικότητα!
Μαγικά, πράγματα, μυρωμένα από τη Νήσο μας ως τη Θράκη κι από το Δωδεκανήσι ως τα Εφτάνησα…
Ο Ξαρχάκος λοιπόν, με διασκευές και ενορχηστρώσεις «στιγματίζει» εκ νέου, σχεδόν τις Μουσικές οντότητες που αγγίζει ως τα “μουσικά Άγια των Αγίων”… Ο “μάγος” του Μεγάλου μας τσίρκου και στου Όθωνα τα χρόνια, το υπερτόνισε στη διαπίστωση του Μάνου Ελευθερίου πως «είν αρρώστια τα τραγούδια, τι θαρρείς;»
Επιθυμώ πάντως να θυμίσω τρία κορυφαία «πατερικά» θα λέγε κι ο Βαμβακάρης, που συνιστούν αναφορές στη σκέψη μου.
Την ξαστεριά της Λεβεντογέννας ως λόγο «εγερτήριας τόλμης» το τραγούδι της ξενιτιάς από την βασανισμένη Ήπειρο «Γιάννη μου το μαντήλι σου» και βεβαίως τα 2 7/8 που παλλινδρομούν στους Μουσικούς δρόμους της ενδοχώρας “Μήλο μου κόκκινο” και “ένα Σάββατο βράδυ καλέ Μαρία¨!!
Ο Έρως δεν μπορεί να λείπει, ωστόσο θα θυμίσω μόνο μια λυρική έμπνευση ιδιαιτέρως ελκυστική..
«Θέλω να στείλω τα φεγγάρια μου, με το φιλί που ’χω στα χείλη να μου φιλήσουν σταυρωτά, του Γιάννη το Μαντήλι».
Ηρώδειο λοιπόν, την Κυριακή… Αχ και να’μουν κι εγώ εκεί… Αχ και να ‘μουν..
Η “θρυλική” άνω τέλειας της “Άρνησης” του Σεφέρη, “Αφορμές” 20/09/21 “Χανιώτικα Νέα”, τέθηκε από λάθος στη λέξη «λάθος» και όχι στη φράση «πήραμε την ζωή μας»· που ήταν και το σωστό.
