Αγιά Σοφιά

Σβηστό κερί… θαμπό το φως….τρεμάμενο καντήλι…
και πίκρα δεύτερη φορά… στων χριστιανών τα χείλη…
συννεφιασεν ο ουρανός… κι η παναγιά δακρύζει…
κι η ξακουστή αγια’ σοφια’ απ ‘τα θεμέλια τριζει…
πάλι σε ταπεινωσανε παντερμη ρωμιοσύνη…
κι ούλου του κόσμου το νερο τη θλίψη σου δε σβήνει…
παλι σε μαγαρίσανε των βάρβαρων τα χέρια…
εκείνα που σκοτωνουνε τς ‘ειρηνης περιστέρια…
εσυ ‘σαι πανανθρώπινο κι ιστορικό μνημείο και έχουν οι άξιες σου δόξα
και μεγαλείο…
μα ήρθε δεύτερη φορά του απιστου η χέρα…να σπείρει απ ‘την Αγιά Σοφιά
στον κοσμο τη φοβέρα…
απ’ άκρη σ ‘άκρη εδακρυσε… και κλαίει η ρωμιοσύνη…
κι η πανάγια τετιο κακο να γινει δεν αφήνει…
για σένα ρωμιοσύνη μου…ποιος θα βρεθεί να κλάψει…
και μέσα στην Αγιά Σοφιά ενα κερι ν’αναψει…
ενα κεράκι ειν ‘αρκετό… ν ‘ανάψει ενα βράδυ…
να ‘ρθει να ξαναφέρει φως στου κόσμου το σκοτάδι…
τζαμι πως θα σε δω ποτε… μη μ΄’αξιωσεις θε μου…
κι αν χρειαστεί να μπεις μπροστά…την ωρα του πολέμου…
θε μου και ριξε μια φωθια…και καψε αυτή τη χέρα…
και μην αφήσεις να χαθεί η δόξα σου μια μερα…
γιατι ‘ ναι η αγια’ σοφια’ των χριστιανών το σπιτι…
κρυφό σκολειό στη σκέψη μας σε όλο τον πλανήτη…
για μια πατρίδα, μια τιμή …και για μια πιστη ζουμε…
κι ειναι ντροπή σαν ελληνες αυτό να το δεχτούμε…
αθάνατες ψυχές νεκρών… που δεν γνώρισαν ηττες… κι αν χρειαστεί
το αιμα τους θα δωσουνε οι Κρήτες…
οι πρόγονοι μας ήσυχοι θα πρέπει να κοιμούνται… πως οι μελλοντικές γενιές
τα πάθη τους θυμούνται…
και οι θυσία τους ποτέ να μη γραφτεί χαμένη…
η δόξα του ελληνισμού στη θύμηση μας μένει…
κι οσοι δουλεύουνε πιστά του φθόνου και του μίσους…
ας πα να χτίσουνε αλλού… ψεύτικους παραδείσους…