«Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα/ την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα/ μια άλλη χρόνους τέσσερις χαμένη/ σαν άσωτη επιστρέφει μα δε μένει./ Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι/ κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι./ Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει/ στα σπίτια των απόντων φτερουγίζει./ Μάρωνος και Νικηφόρου/ και Ανθούσης Τελεσφόρου/ Χαραλάμπους και Βλασίου/ Κασσιανού και Θαλασσίου/ Τρύφωνος και Παγκρατίου/ ήλιος του μεσονυχτίου/ φέγγει απότομα και λιώνει/ της Υπαπαντής το χιόνι/ Τη νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου/ αθώος ξένου αίματος και φόνου/ ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια/ και α παλιά διαβάζει συναξάρια». Μας λέει πολλά για τον Φλεβάρη, τον μήνα που διανύουμε, στο τραγούδι του “Φλεβάρης των φλεβών” (στίχοι Ηλίας Κατσούλης) ο Παντελής Θαλασσινός. Για τον “Αγιο Φεβρουάριο” όπως τον έχει ονοματίσει ένας άλλος μεγάλος συνθέτης ο Δήμος Μούτσης.
Ο Φλεβάρης των φλεβών. Ο Φλεβάρης του θανάτου και του έρωτα. Ο Φλεβάρης των νεκρών και των ερωτευμένων. Ο Φλεβάρης του πένθους και της χαράς, ο Φλεβάρης της χαρμολύπης. Ο Φλεβάρης της Τσικνοπέμπτης, του Ψυχοσάββατου, της Μεγάλης Αποκριάς και της Σαρακοστής. Ο Φλεβάρης των αντιθέσεων. Ο Φλεβάρης του Τελώνη και του Φαρισαίου. O Φλεβάρης της συννεφιας μα και της ξαστεριάς Ο Φλεβάρης που επιμένει να φλεβίζει, μα και Καλοκαίρι να μυρίζει. Ο Φλεβάρης που επιμένει να έχει σαν σήμα του μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά. Και βέβαια ο Φλεβάρης του τραγουδιού της ξα(ε)στεριάς…
“Πότες θα κάμει ξεστεριά, πότες να φλεβαρίσει/ να πάρω το τουφέκι μου, το περδικόπανό μου/ και ν’ ανεβώ στον Ομαλό, στη στράτα τω Μουσούρω/ να στέσω το καλύβι μου στον καθαρόν αέρα/ και πότε λίγο χαμηλά να κάνω μια σπεράδα,/ να βρω δικούς κι αδερφοχτούς,/ ψωμί, κρασί να φέρουν,/ κι α λάχει οχθρός να παίζομε, σημάδι με σημάδι/ να κάμω μάνες δίχως γιούς, γυναίκες δίχως άντρες/ κι ας κάμω και την αγαπώ τα μαύρα να φορέσει… (βλ. Βλαστός Παύλος, “Ο γάμος εν Κρήτη. Ηθη και Εθιμα Κρητών, Εν Αθήναις, 1893). Κάθε εποχή και τα τραγούδια της. Τι τραγούδι κι αυτό για την “ξεστεριά”.
“Μεγάλος είναι!”
“Μεγάλος είσαι./ Κι αν περιμένεις,/ γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,/ βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,/ παιδί που θα’ σαι!/ Μεγάλος είσαι,/ Κι αν το πιστεύεις,/ το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,/ πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις, παιδί που θα ’σαι./ Μεγάλος είσαι./ Και θα πεθάνεις/ και θα σου φτύνει κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης/ την τρανοσύνη./ Και θα πεθάνεις./ Κι άλλο το αστέρι της τρανοσύνης σου/ δε θα γίνει/ παρά κεράκι σε παιδιού χέρι/ να τρεμοσβήνει./ Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει/ μια οργή στον ίσκιο, στα κόκκαλά σου,/ θα πάει σε ψήλος που θα θυμίσει/ το ανάστημά σου». Το ποίημα “Μεγάλος είσαι” του Κωστή Παλαμά.
Και με αφορμή την παρουσίαση στην κατάμεση από κόσμο (ούτε καρφίτσα που λέει ο λόγος δεν έπεφτε λένε οι πληροφορίες μου) τεράστια αίθουσα εκδηλώσεων του Πολεμικού Μουσείου της Αθήνας, την περασμένη Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου της βιογραφίας για τον Ελευθέριο Βενιζέλο που έγραψε ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών που έχει το όνομα του Εθνάρχη, με κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο (φωτ.), το παραπάνω ποίημα. Κι αν αγαπήθηκε κι αν μισήθηκε όσο ποτέ κανένας άλλος πολιτικός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. “Πατέρας” και “σωτήρας” της φυλής για τους μισούς Ελληνες, ο ίδιος ο “διάβολος” μεταμορφωμένος για τους άλλους μισούς. Επρεπε να περάσουν χρόνια για να αναγνωρίσουν όπως και οι από εδώ και οι από εκεί αν μη τι άλλο ότι είναι χωρίς καμιά αμφιβολία, παρά τα όποια λάθη του, μακράν απ’ τους άλλους ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός. “Επρεπε” και να δημιουργηθεί το Ιδρυμα που φέρει το όνομά του και να λειτουργεί, έτσι όπως λειτουργεί, αλλά και να γραφτεί η βιογραφία του, έτσι όπως ο Νίκος Παπαδάκης την έγραψε!
Μεγάλος είναι! Για όλους τους Ελληνες “μεγάλος είναι”!
