Στην εμπορική και καταναλωτική εποχή που ζούμε χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε, ένα ισχυρό αντίδοτο. Ιστορικά μοναστήρια, κελιά χωμένα σε σπηλιές, πύργοι, τρούλοι, καμπαναριά, ψαλμωδίες…
Η διάχυτη θρησκευτικότητα, η ενασχόληση με τα πνευματικά, το παρθένο φυσικό περιβάλλον καθιστούν το περιβόλι της Παναγίας ένα μοναδικό προσκυνηματικό προορισμό. Ένα βουνό – ναός, μια χερσόνησος με θόλο τον ουρανό, κιβωτός ψυχών αφιερωμένων στην Χριστιανική θρησκεία.
Eτσι ήταν μια ξαφνική πρόταση από τον Γιώργο η επίσκεψη στον Άθω, στο Άγιο Όρος. Πολλές φορές είχε περάσει από τη σκέψη μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ο χρόνος, η καλή παρέα, οι καιρικές συνθήκες. Αυτή τη φορά υπήρχαν όλα, άρα δεν μπορούσα να αρνηθώ. Κι έτσι βρεθήκαμε η μικρή παρέα των τριών (μαζί και ο Αντρέας) το βράδυ ης Παρασκευής στη Θεσσαλονίκη, γιατί έπρεπε την επόμενη το πρωί να είμαστε στην Ουρανούπολη, στον τελευταίο κοσμικό προορισμό πριν μεταβεί κάποιος στο Άγιο Όρος.
Φθάσαμε στην Ουρανούπολη το πρωί και πήγαμε κατ’ ευθείαν να πάρουμε τα διαμονητήρια. Η επίσκεψη στο Άγιο Όρος επιτρέπεται όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τον Καταστατικό χάρτη, το Τυπικό της Μοναστικής Πολιτείας, μόνο στους άντρες. Στις γυναίκες δεν επιτρέπεται ούτε η προσέγγιση στις ακτές του Όρους. Οι Έλληνες επισκέπτες πρέπει να έχουν μαζί τους ταυτότητα και απαραιτήτως τα διαμονητήρια.
Η δήλωση πρέπει να γίνει τουλάχιστον 2 μήνες πριν, καθώς και ο ακριβής αριθμός των επισκεπτών και των στοιχείων τους, και οι οποίοι δεν πρέπει να ξεπερνούν τους πέντε. Φύγαμε με το μικρό ταχύπλοο «ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ» για τη Δάφνη, το κεντρικό λιμάνι του Αγίου Όρους, που εδώ στεγάζονται αστυνομικός σταθμός, λιμενικός σταθμός και τελωνείο.
Φτάνοντας και έπειτα από τον έλεγχο του διαμονητήριου επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, τις Καρυές που βρίσκονται στο κέντρο της αθωνικής χερσονήσου και από εκεί γίνεται η εισχώρηση για κάθε μονής.
Σήμερα στο Άγιο Όρος υπάρχουν 20 μοναστήρια από τα οποία τα 17 είναι ελληνικά, ένα ρώσικο, ένα βουλγάρικο και ένα σέρβικο. Στις μονές, εκτός από τον κοινοβιακό τρόπο ζωής υπήρχε και ο ιδιόρρυθμος, δηλαδή όταν ο κάθε μοναχός ζούσε κατά μόνας και όχι κοινοβιακά με τους υπόλοιπους. Αυτός ο τρόπος ζωής υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά τώρα όλες οι μονές ακολουθούν τον κοινόβιο τρόπο ζωής.
Όλες οι μονές ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο (δηλαδή 13 μέρες πίσω) και υπολογίζουν την έναρξη της ημέρας με τη δύση του ηλίου, εκτός από τη μονή Ιβήρων όπου η ημέρα ξεκινά από την ανατολή.
Δεν είμαι ίσως ο κατάλληλος να γράψω αυτά που πολλοί θα ήθελαν για το Όρος. Το Άγιο Όρος, ως λίκνο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος για πολλούς.
Έτσι απλά ένα τεράστιο δέος, βήμα βήμα πλάι στον θεό, στο Χρηστό και την Παναγία.
Το Όρος, πέρα από οτιδήποτε άλλο, έχει μια τεράστια πολιτισμική, ιστορική και γραμματειακή αξία, έναν αμύθητο πολιτιστικό και ιστορικό πλούτο και εκφράζει έναν άλλο κόσμο στην κυριολεξία. Έρχεται από το παρελθόν και προσπαθεί να κρατήσει το παρόν του σαν μια συνέχεια. Θεωρείται κέντρο του ορθόδοξου μοναχισμού και κέντρο διατήρησης και συντήρησης πλούσιου υλικού, μουσείο μοναδικού θησαυρού ελληνικής τέχνης και γραμμάτων.
Εδώ και Χίλια χρόνια υπάρχει στη Χαλκιδική το περιβόλι της Παναγίας σαν ένας φάρος σε σκοτεινή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η επίσκεψη εκεί είναι στάση ζωής και ειλικρινά χαίρομαι που έχω αξιωθεί να το κάνω.
Αυτό όμως που πραγματικά είναι κάτι που δε μπορείς να βρεις πουθενά στον κόσμο, είναι η γαλήνη, η ηρεμία, η ψυχική ανάταση. Η αγαλλίαση που νοιώθει κάποιος τις μέρες που βιώνει ως επισκέπτης στο Άγιο Όρος. Ακόμη και όσοι δεν είναι θρησκευόμενοι. Οι περισσότεροι παρακολουθούν και τις ακολουθίες, τις λειτουργίες. Είναι πολύ διαφορετική η αίσθηση από εκείνη που αισθάνεται κάποιος στις εκκλησίες στον έξω κόσμο. Τις ώρες που έχει σκοτάδι, υπάρχουν μόνο ελάχιστα κεριά που δίνουν τόσο φως όσο για να φαίνονται οι σκιές των μαυροντυμένων μοναχών που κινούνται σα μία τέλεια χορογραφία και αλλάζουν θέσεις προσευχής, προσκυνούν τις εικόνες, προσέρχονται για ευλογία από τον Γέροντα και για να μεταλάβουν. Οι ψαλμωδίες αναδεικνύουν τη Βυζαντινή παράδοση στους ύμνους. Η χορωδιακή προσέγγιση είναι υπέροχη και μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα, έρχεται να προσδώσει μία νότα ανύψωσης της ψυχής.
Το προσκύνημα στο Άγιο Όρος, σε μεταφέρει πίσω στην Ιστορία. Τον 10ο αιώνα μ.Χ. Τα πάντα είναι διαφορετικά. Ο χρόνος, η ημερομηνία, η αρχιτεκτονική, το φαγητό, η φύση. Είναι ένα μοναδικό μέρος στον κόσμο, που δημιουργήθηκε από την πίστη των Ορθόδοξων Χριστιανών μοναχών. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να ακολουθήσουμε το δρόμο των μοναχών, και εγκεφαλικά βρεθήκαμε λίγη ώρα στον παράδεισο.
Άσχετα αν θεωρώ τον εαυτό μου πιστό χριστιανό ή όχι, βίωσα μια μοναδική αίσθηση αγιότητας, εγγύτητας στη θεότητα και εσωτερικής γαλήνης. Άξιζε που έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία να βιώσω, έστω για μια φορά, την εμπειρία αυτή!
Το προσκύνημα στο Αγ.Όρος είναι μια μετάβαση σε άλλη πνευματική και χρονική Διάσταση.
