Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται,
και καθάρσει υψούται λαμπρύνεται,
τη Τριαδική μονάδι ιεροκρυφίως.
Αγίω Πνεύματι αναβλύζει τα της χάριτος
ρείθρα, αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν
προς ζωογονίαν.
Εορτή της Πεντηκοστής: Εορτή μιας Μεγάλης Ημέρας. Εορτή γενέθλιος της Εκκλησίας. Εορτή της Επιδημίας του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους και στον κόσμο άπαντα. Εορτή του Παρακλήτου.
Το Αγιο Πνεύμα λέγεται Παράκλητος, Πνεύμα της Αληθείας, Ζωοποιό. Αυτά τα ονόματα στο βάθος φανερώνουν το ίδιο πράγμα (Ιωαν. 15, 26 Ιωαν. 16, 13, Ιωαν. 14, 17 και 25). Είναι η παράκληση – παρηγορία και κραταιά δύναμη. Οποιος πάρει το Αγιο Πνεύμα περνά από κάποια φωτιά που τον κάνει αλώβητο από τους ανθρώπους και από τους δαίμονες και του φαίνονται όλα ήμερα και ειρηνικά και αναπαύεται και ησυχάζει με τη μακαρία χαρά. Ολα τα γλυκαίνει η μυστική παρηγορία του Παναγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και απορούσε ο κόσμος πώς δεν πονούσανε οι μάρτυρες και δεχόντουσαν με χαρά τα μαρτύρια “τω πνεύματι ζέοντες” (Ρωμ. 12, 11). Επειδή έβλεπε γυναίκες που πρωτύτερα τρομάζανε με μια άγρια φωνή μονάχα, να στέκονται άφοβα μπροστά στον δήμιο που κατάκοβε τα παρθενικά κορμιά τους. Η χάρη του Παρακλήτου ημέρωνε την άγρια όψη που είχανε εκείνοι οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι και τα άσπλαχνα εργαλεία τους.
Αυτή η γλυκύτητα του Παρακλήτου, που όλα τα ημερώνει στα μάτια του Χριστιανού και βάζει στην καρδιά του κάποια αθάνατη μακαριότητα, βρίσκεται στο κάθε τι μέσα σε μια βιωματική χριστιανική ζωή. Το Πανάγιο Πνεύμα τον αναζωογονεί, τον τρέφει, γι’ αυτό και αποφεύγει τις θανάσιμες προβολές και κοσμικότητες. Τον καθαρίζει από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος” (β’ Κορινθ. 7, 1) και τον ανυψώνει στο θείο μεγαλείο και όχι στα φθαρτά και φθείροντα κοσμικά μεγαλεία και τον λαμπρύνει με το θείο κάλλος. Το Πανάγιο Πνεύμα είναι η πηγή από την οποία πηγάζουν “τα της Χάριτος ρείθρα” που καταρδεύουν και ζωογονούν όλην την κτίση.
Στην εν Αγίω Πνεύματι ζωή κάθε θλίψη και πόνος γίνεται χαρά και παράκληση (παρηγορία). Τα πάντα ενώνονται μεταξύ τους. Η φύση αγιάζεται και ο κόσμος αγάλλεται. Το σκοτάδι γίνεται φως και η δειλία θάρρος ανίκητο. Η ελπίδα του Ευαγγελίου και η παρηγοριά του Παρακλήτου δίνουν φτερά στη χριστιανική ψυχή. Ολα γίνονται ασπίδα προστασίας και όπλα αήττητα κατά του διαβόλου. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η τροφή του Χριστιανού και η ομορφιά του. Τον ζει και τρέφεται απ’ αυτόν: “αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστη, πραότης, εγκράτεια” (Γαλάτ. 5, 22).
Επίσης ο ίδιος απόστολος Παύλος, μιλά και για το πλήρωμα της ζωής του Χριστιανού. “Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν και το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου” (Ρωμ. 15, 13).
Πανάγιο Πνεύμα λέγεται επίσης και Πνεύμα σοφίας και Πνεύμα συνέσεως και Πνεύμα φόβου Θεού. Είναι γνωστό το ιδιόμελο, Ηχος πλ. Δ’, του μεγάλου Αγιασμού “Φωνή Κυρίου επί των υδάτων βοά λέγουσα δεύτε λάβετε πάντες Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, Πνεύμα φόβου Θεού, του επιφανέντος Χριστού”.
Θα πρέπει να διερωτηθούμε, εμείς οι λεγόμενοι χριστιανοί, εάν πράγματι πιστεύουμε στο Αγιο Πνεύμα και αν πράγματι αυτό συμβαίνει, κατά πόσο ζούμε αυτό το Πνεύμα της θείας σοφίας και όχι του αντίχριστου πνευματικού σκοταδισμού. Το Πνεύμα της συνέσεως και όχι της παραφροσύνης και της εξαλλοσύνης, του τρομερού εγωισμού και του επάρατου φαρισαϊσμού και το Πνεύμα φόβου Θεού και όχι το πνεύμα της ανταρσίας κατά του Θεού και του θελήματός Του.
Αγαπητοί μου αναγνώστες: Δεν είμαστε οι Χριστιανοί του Αγίου Πνεύματος. Και τούτο γιατί δεν ζούμε το Αγιο Πνεύμα όπως το περιγράψαμε. Δεν ζούμε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που για να τους ζήσουμε πρέπει να έχουμε ταπείνωση, καθαρότητα αισθημάτων και πράξεων. Μας λείπει ο φόβος του Θεού. Δεν ζητάμε με ταπείνωση το έλεος του Θεού, αλλά υπεροπτικά και αλαζονικά τα κοσμικά αγαθά και τη μάταιη δόξα.
