“Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται,
και καθάρσει υψούνται λαμπρύνεται,
τη Τριαδική μονάδι ιεροκρυφίως”.
“Αγίω Πνεύματι αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν”.
Εορτή της Πεντηκοστής: Εορτή μιας Μεγάλης Ημέρας. Εορτή γενέθλιος της Εκκλησίας. Εορτή της επιδημίας του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους και στον κόσμον άπαντα. Εορτή του Παρακλήτου. Το Άγιον Πνεύμα λέγεται Παράκλητος, Πνεύμα της Αληθείας, Ζωοποιόν.
Αυτά τα ονόματα στο βάθος φανερώνουν το ίδιο πράγμα (Ιωάν. 15, 26, Ιωαν. 16, 13, Ιωάν. 14, 17 και 25). Είναι η παράκλησις – παρηγορία και κραταιά δύναμις. Όποιος πάρει το Άγιον Πνεύμα περνά από κάποια φωτιά που τον κάνει αλώβητο από τους ανθρώπους και από τους δαίμονες και του φαίνονται όλα ήμερα και ειρηνικά και αναπαύεται και ησυχάζει με την μακαρία χαρά. Όλα τα γλυκαίνει η μυστική παρηγορία του Παναγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και απορούσε ο κόσμος πως δεν πονούσανε οι μάρτυρες και δεχόντουσαν με χαρά τα μαρτύρια, “τω πνεύματι γέοντες” (Ρωμ. 12,11). Επειδή έβλεπε γυναίκες που πρωτύτερα τρομάζανε με μια άγρια φωνή μονάχα, να στέκονται άφοβα μπροστά στον δήμιο που κατάκοβε τα παρθενικά κορμιά τους. Η χάρις του Παρακλήτου ημέρωνε την άγρια όψη που είχανε εκείνοι οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι και τα άσπλαχνα εργαλεία τους.
Αυτή η γλυκύτητα του Παρακλήτου, που όλα τα ημερώνει στα μάτια του χριστιανού και βάζει στην καρδιά του κάποια αθάνατη μακαριότητα, βρίσκεται στο κάθε τι μέσα σε μια βιωματική χριστιανική ζωή. Το Πανάγιον Πνεύμα τον αναζωογονεί, τον τρέφει, γι’ αυτό και αποφεύγει τις θανάσιμες προβολές και κοσμικότητες. Τον καθαρίζει από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος” (Β’ Κορινθ. 7,1) και τον ανυψώνει στο θείο μεγαλείο, και όχι στα φθαρτά και φθείροντα κοσμικά μεγαλεία και τον λαμπρύνει με το θείο κάλλος. Το Πανάγιον Πνεύμα είναι η πηγή από την οποία πηγάζουν “τα της χάριτος ρείθρα” που καταρδεύουν και ζωογονούν όλη την κτίση.
Στην εν Αγίω Πνεύματι ζωήν κάθε θλίψις και πόνος γίνεται χαρά και παράκλησις (παρηγορία). Τα πάντα ενώνονται μεταξύ τους. Η Φύσις αγιάζεται και ο κόσμος αγάλλεται. Το σκοτάδι γίνεται φως και η δειλία θάρρος ανίκητο. Η ελπίδα του Ευαγγελίου και η παρηγοριά του Παρακλήτου δίνουν φτερά στη χριστιανική ψυχή. Όλα γίνονται ασπίδα προστασίας και όπλα αήττητα κατά του διαβόλου. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η τροφή του χριστιανού και η ομορφιά Του. Τον ζει, και τρέφεται απ’ αυτόν: “αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια” (Γαλατ. 5,22). Επίσης ο ίδιος απόστολος Παύλος, μιλά και για το πλήρωμα της ζωής του χριστιανού: “ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και Ειρήνης εν τω πιστεύειν και το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου” (Ρωμ. 15,13).
Πανάγιον Πνεύμα λέγεται επίσης και Πνεύμα σοφίας και πνεύμα συνέσεως και πνεύμα φόβου Θεού. Είναι γνωστό το ιδιόμελο, ήχος πλ. Δ’, του Μεγάλου Αγιασμού “Φωνή Κυρίου επί των υδάτων βοά λέγουσα. Δεύτε λάβετε πάντες Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, Πνεύμα φόβου Θεού, του Επιφανεύτος Χριστού”.
Θα πρέπει να διερωτηθούμε, εμείς οι λεγόμενοι χριστιανοί, εάν πράγματι αυτό συμβαίνει κατά πόσο ζούμε αυτό το Πνεύμα της θείας σοφίας και όχι του αντίχριστου πνευματικού σκοταδισμού. Το Πνεύμα της συνέσεως και όχι της παραφροσύνης και της εξαλλοσύνης, του τρομερού εγωισμού και του επάρατου φαρισαϊσμού και το Πνεύμα φόβου Θεού, και όχι το πνεύμα της ανταρσίας κατά του Θεού και του θελήματός Του.
Αγαπητοί μου αναγνώστες: Δεν είμαστε οι χριστιανοί του Αγίου Πνεύματος. Και τούτο γιατί δεν ζούμε το Άγιον Πνεύμα όπως το περιγράψαμε. Δεν ζούμε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που για να τους ζήσομε πρέπει να έχομε ταπείνωση, καθαρότητα αισθημάτων και πράξεων. Μας λείπει ο φόβος του Θεού. Δεν ζητάμε με ταπείνωση το έλεος του Θεού, αλλά, υπεροπτικά και αλαζονικά, και τα κοσμικά αγαθά και τη μάταιη δόξα.
