Εχουμε μεγαλώσει με τα αγιο-Βασιλιάτικα κάλαντα, να λέμε και ν’ακούμε: Αγιο-Βασίλης έρχεται και δεν μας καταδέχεται…Αυτό αποτελεί μία κραυγαλέα λογική αντίφαση. Είναι δυνατό να μη μας καταδέχεται αλλά να έρχεται; Τότε γιατί έρχεται;
Με τα χρόνια άρχισα να προβληματίζομαι, ότι μέσα σε αυτή την αντίφαση πρέπει να κρύβεται κάποια κοινωνιολογική αλήθεια. Δεν πρόκειται για λογική αντίφαση αλλά για μία κοινωνική διχοτόμηση. Τα παιδιά που ψέλνουν τα κάλαντα, εννοούν, ότι ο Αγιο-Βασίλης έρχεται μεν, αλλά άλλους καταδέχεται, και γι’ αυτούς έρχεται, και άλλους δεν καταδέχεται.
Η δεύτερη σκέψη που πρέπει να κάνουμε, είναι, ποιους καταδέχεται και ποιους όχι. Αν δεχθούμε, ότι τα παιδιά που έψελναν παλιά τα κάλαντα, ήταν τα πιο φτωχά της πόλης ή του χωριού, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το παράπονο των φτωχών παιδιών, που έβλεπαν τα ακριβά ρούχα, που θα φορούσαν τα πλουσιόπαιδα στις λειτουργίες του Δωδεκαημέρου και θα μάθαιναν και για τα ωραία καινούργια παιχνίδια που τους δώρισαν οι γονείς και οι συγγενείς τους.
Αρα η αιτία της διακρίσεως είναι η μοιρασμένη καταδεκτικότητα του Άη Βασίλη. Μεγάλος άγιος μεν αλλά κάνει διακρίσεις. Τα φτωχά παιδιά τον σέβονται, όπως σέβονται τους άρχοντες. Δέχονται την κοινωνική ιεράρχηση της κοινωνίας, βρίσκουν όμως τον τρόπο να εκφράσουν έμμεσα αλλά και δημόσια το παράπονό τους. Πού θα πάει, κάποια χρονιά θα ακούσει το παράπονό τους.
Σήμερα όμως που η κοινωνία μας έχει αντιληφθεί ότι για τις κοινωνικές διαφορές δεν φταίει ο Αγιο-Βασίλης, καλό θα είναι να τον απαλλάξουμε της ευθύνης.
Ας πούμε, λοιπόν, στα παιδιά μας να αποκαταστήσουν την καλή φήμη και την αγάπη, που απολαμβάνει ο Άη Βασίλης από όλα τα παιδιά του κόσμου και να τους πούμε να ψέλνουν:
Αγιο- Βασίλης έρχεται κι’ όλους μας καταδέχεται!
Και του χρόνου με υγεία!
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός.
το τραγούδι αυτό το λέει ένα παλικάρι σε μια κοπέλα. Εκεί που λέει “…και δεν μας καταδεχεται” το λέει για την κοπέλα όχι για τον Άγιο.