(Με αφορμή τις αναπλασεις σχετικά με τους Άγιους Αποστόλους)
Ενας παράδεισος που θυμίζει πως μπορούν τα πάντα να ανθίζουν από μόνα τους… χαρούμενα και όλο ζωή… Ενας παράδεισος που χορεύουν οι εποχές, ξεπροβαλλοντας εδώ και εκεί άναρχα και αποκαλυπτικά αποφασισμένα.
Καμία ανάπλαση – αξιοποίηση οποιωνδήποτε προδιαγραφών ευρωπαϊκών και λοιπά, δεν θα μπορούσε να αντικατάστασει τη χαρά που νιώθουν όλοι οι Χανιώτες (πιστεύω) σε αυτήν την τρυφερή αγκαλιά, τη γεμάτη μυρωδιές των πεύκων, των ευκαλύπτων και των άγριων λουλουδιών που ξεπροβάλλουν εδώ και εκεί και μας θυμίζουν πως οι εποχές ακόμη είναι εδώ και πως τα τσιμέντα είναι μόνο για τους τάφους.
Η αγωνία για ανθισμένα λουλούδια μιας εβδομάδας (κράχτες συνήθως εγκαινίων) που γυαλίζουν και μετά συρρικνώνονται, μαραίνονται, αφου συνεχώς θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα και ποιος θα την προσφέρει.
Ως καλλιτέχνης και μάλιστα του θεάτρου, χίλιες φορές θα ήθελα τους Αγίους Αποστόλους έτσι όπως είναι… Παρά να χτίσουν ένα μεγάλο θέατρο…. όσο και αν υπάρχει ανάγκη για έναν χώρο τέτοιο.
Γιατί ξέρω θα καταπατηθούν τα πάντα όλα στο λεπτό και θα εξαφανίσουν… κάθε ομορφιά προσπαθώντας να μιμηθούν… μια αισθητική που είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών.
Ποιος μπορεί να συνδυάσει τον πολιτισμό; Και τι “πολιτισμό” εννοώ: ένα πλήθος αυτοκίνητα που θα καταπατούν την περιοχή, αφού και τώρα ακόμη υπάρχει πρόβλημα. Κάθε ευλάβεια, ιερότητα θα χαθεί… χάρη μιας αμφίβολης μεταμόρφωσης…
Αλλά η φυση είναι από μόνη της τέχνη, διδασκει και τροφοδοτεί το είναι μας, ίσως πιο σημαντικά από κάθε τέχνη.
Γιατί η αλήθεια της φύσης είναι πέρα από κάθε ανταγωνισμό. Είναι μια φωλιά που η ψυχή παίρνει δύναμη και χαρά αναίτια.
Έχουμε κάνει πολλούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια για να μην αναλωθεί, να μην πουληθεί, να μην αλλάξει η περιοχή των Αγίων Αποστόλων.
Σαν να ΄ναι μια άλλη πατρίδα μέσα στην πατρίδα μας που συνεχώς απειλείται.
Είναι η πατρίδα της ψυχής μας, της χαράς, των ονειρών και της νοσταλγίας μας…
Είναι ένα λουλούδι ελευθερίας που μας ξύπνα πόθους και ελπίδες για έναν κόσμο ανεξάρτητο και αδέσμευτο από τα εκάστοτε συμφέροντα που όλα θυσιάζονται για το χρήμα.
Και δεν μενει ούτε ένα σημείο ανεκμετάλλευτο να πάρει κάποιος μια ανάσα πραγματικής ζωής…
Αυτή η ανάπλαση που ονειρεύονται είναι μια ελεγχόμενη ανάπλαση που αντιπροσωπεύει τον πεθαμένο κόσμο μας… της χαμένης γης, των φωτοβολταϊκών πάρκων και ανεμογεννητριών, των εταιρειών και των εργολάβων του συστήματος που σπαράζει τις καρδιές μας.
Πότε κάποιος μας ρώτησε για τίποτα; Ανεξέλεγκτα εφαρμόζουν ιδέες και πρακτικές, οπότε θέλουν και όπως θέλουν.
Βλέπω τα δάκρυα των δέντρων να γίνονται μπετόν που σε λίγο θα γίνει το αδιέξοδο μας…
Ψευδαίσθηση ανάπλασης και υποταγής Τα δώρα του πολιτισμού μας… καμία προσοχή – μέριμνα για τον Άνθρωπο.
Βλέπω τα μελαγχολικά σου ματια να αποχαιρετούν το ηλιοβασιλεμα…
Μα ακόμα βλέπω στην άχνα από το χαμόγελο σου την αυγή που έρχεται αναπότρεπτα και τ’ αλλάζει όλα…
Μέσα απο την πίστη μας, μέσα από τους αγώνες μας.
Μέσα από τη θέληση “για ένα ξημέρωμα στου σκοτάδιου την άκρη” που λέει και ο ποιητής.
*Η Μαρια Αϊραμ είναι Εικαστικός δημιουργός – Ηθοποιος
