«Ο Άγιος του καλοκαιριού», μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί έχει τοποθετηθεί η γιορτή του με τη λήξη των θερινών διακοπών κι έτσι δίδεται μια τελευταία ευκαιρία στους παραθεριστές να συναντηθούν στον γενέθλιο τόπο, να μιλήσουν, ν’ ανταλλάξουν ευχές για ένα καινούργιο αντάμωμα.
Φαίνεται πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πολυτέλειες, για να ευχαριστηθεί και να ηρεμήσει.
Αρκείται στο απλό, το παραδοσιακό, το ωραίο, αυτό αποζητά η ψυχή του, για ν’ ανακουφιστεί, ν’ ανασάνει από την πολυπλοκότητα και την ανασφάλεια, που τον οδήγησε ο τεχνικός πολιτισμός.
Θέλει ακόμα κάπου ν’ ακουμπήσει να στηριχθεί κι ο Άγιος του προσφέρει αυτή την ευκαιρία.
Αυτά ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στον Εσπερινό του Αγίου Φανουρίου στα Χωραφάκια, την Πέμπτη το βραδάκι.
Ολα ήρεμα, ήσυχα, απλά, παραδοσιακά στο ιδιωτικό εκκλησάκι της οικογένειας του καλού φίλου Μανώλη Τσιτωνάκη.
Πολύς ο κόσμος που έφθασε εδώ από κάθε γωνιά του Ακρωτηρίου, για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου και ν’ ανάψει κεράκι στη χάρη του.
Ο παπά Βασίλης Κιάσος, με τη χαρισματική φωνή του, να ψάλει το «Θεοτόκε Παρθένε…» κι η ρεματιά ν’ αντιλαλεί, τ’ αγρίμια και τα πετεινά του ουρανού να παραξενεύονται και να ξυπνούν αλαφιασμένα στις φωλιές τους.
Ακόμα και τα τελευταία τζιτζίκια του καλοκαιριού που έχουν απομείνει, ξύπνησαν κι αυτά και θέλησαν να συνοδεύσουν τη θεσπέσια μελωδία των ιεροψαλτών.
Στέκομαι και κοιτάζω τον κόσμο που έρχεται να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου, ενώ ο ήλιος πάει προς τη δύση του.
Κρατά στο ένα χέρι τον άρτο του και στο άλλο τη Φανουρόπιτά του, δείγματα της αγάπης, της λατρείας, του σεβασμού, που έμαθε πάππου προς πάππου, για να τιμήσει τον Άγιο του.
Κι όταν ανάβει το κεράκι στη Χάρη του και σκύβει και προσκυνά την εικόνα του, νιώθει πως εξετέλεσε ένα μεγάλο καθήκον, που δεν του το δίδαξε κανένα σχολείο, παρά το έζησε, όταν η μάνα και ο πατέρας του, μικρό παιδί κρατώντας του το χέρι, οδήγησαν τα βήματά του στην εκκλησία.
Στον Άγιο Φανούριο στην Εθνική οδό, όλος ο Αποκόρωνας συρρέει, για να προσκυνήσει τον Άγιο του στο μικρό παραδοσιακό εκκλησάκι του.
Κι ο Εφημέριός του παπά Χρήστος Παπουτσάκης, που η σεμνότητα κι η καλοσύνη του ξεπερνούν “τα όρια”, κάνει λόγο για τον Άγιο Φανούριο, που ανταποκρίνεται άμεσα στη βοήθεια που του ζητούν οι πιστοί και οι προσκυνητές και δίδει τη δύναμή του, χαρίζοντας ένα από τα αμέτρητα θαύματά του, που περιγράφονται από «στόμα σε στόμα».
Πολλοί έχουν να θυμηθούν τους δύο άντρες, που ακόμα επιστρέφουν κάθε χρόνο στο εκκλησάκι με αρτοκλασία, καθώς όταν ήταν φαντάροι, είδαν «τον χάρο με τα μάτια τους», αλλά σώθηκαν.
Οι φαντάροι οδηγούσαν στην Εθνική και έτρεχαν με ταχύτητα προς τα Χανιά, για να φτάσουν έγκαιρα στη μονάδα τους, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν με άλλο αυτοκίνητο.
Ολοι σχολίασαν ότι θα έπρεπε να είχαν σκοτωθεί, βλέποντας το διαλυμένο αυτοκίνητο.
Σώθηκαν όμως κατά ανεξήγητο τρόπο…
Στον Άγιο Φανούριο στα Χωραφάκια, όλο το Ακρωτήρι έρχεται να τιμήσει τη μνήμη του, σ’ έναν τόπο που, αν δεν το ξέρεις, ποτέ δεν θα φανταστείς ότι εκεί υπάρχει εκκλησία.
Κι ο ανυποψίαστος διαβάτης χαίρεται, που κάποιοι άνθρωποι σκέφτηκαν σ’ αυτό το μέρος να χτίσουν εκκλησία, και κάθε χρόνο στο πανηγύρι να δέχονται τόσο κόσμο.
Ευχόμαστε ο Άγιος Φανούριος, που σεμνύνεται για τη βοήθειά του προς τους πιστούς, να δώσει του χρόνου να γιορτάσουμε τη χάρη του- χωρίς μάσκα!..
