Λέουσιν, Ιγνάτιε, δείπνον προυτέθης,
Κοινωνέ δείπνου μυστικού, θάρσους λέον,
Εικάδι Ιγνάτιος θάναι γαμφηλήσι λεόντων
Στο προεόρτιο κλίμα της Μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων συμπίπτει και συνεορτάζει και η “γενέθλιος ημέρα”, το μαρτύριο του Αγίου Μάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου, που η Εκκλησία μας εορτάζει την 20η Δεκεμβρίου.
Είναι από τους πρώτους μάρτυρες του Χριστού και που είχε την ευλογία και την απαρχή της αφοσιώσεώς του προς Αυτόν, τον Χριστό, τον οποίο κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο (18, 1-4) παιδίον επήρε στην αγκαλιά Του και είπε: «αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου εμέ δέχεται». Οσο μεγαλώνει το παιδί Ιγνάτιος, τόσο πιο πολύ ζωντανεύει μέσα του το αγκάλιασα από τον Χριστό, βλέπει και ζει τον εαυτό του ως “τον Χριστόν έχων εν στέρνοις”. Η προς Αυτόν ολοκληρωμένη αφοσίωση είναι κάτι που τον συγκλονίζει και χαρακτηρίζει.
Μέσα του πια δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά ο έρωτας προς τον Χριστό. Γράφοντας αργότερα προς τους Χριστιανούς της Ρώμης θα τους το εξομολογηθεί: «Εκείνον θέλω, τον δι’ ημάς αναστάντα». Και σε άλλο σημείο, στην ίδια επιστολή, θα σημειώσει «ο εμός έρως εσταύρωται». Κάτι που είχε πει πριν από αυτόν ο απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλάτ. 2,20). Έτσι επορευόταν καταξιωθείς από τον Θεό να εισέλθη στην ιερωσύνην, και μάλιστα στην εποχή εκείνην (αυτοκράτορας Τραϊανός 98-117 μ.Χ.) των διωγμών και των στερήσεων, που καμιά σχέση δεν έχει με τις κατοπινές, ιδίως του φαυλόβιου Βυζαντίου (κλήρου και λαού) μέχρι και της σημερινής της πολυτέλειας, των χρυσών επιδείξεων και των προκλητικών εκκλησιαστικών – λειτουργικών “εκδηλώσεων” κι ακόμη όταν “τιμούν” όσιους και ασκητές, μάρτυρες και φτωχοπρόδρομους!! Ο Άγιος Ιγνάτιος θα προσκολληθεί στον Άγιο Ιωάννη τον μαθητή του Χριστού και Ευαγγελιστή και στον Άγιο Πολύκαρπο Σμύρνης, θα ακολουθήσει τα αχνάρια τους και θα εισέλθει, όπως προαναφέραμε στη μαρτυρική τότε Ιερωσύνη, γενόμενος διάκονος και πρεσβύτερος και αργότερα επίσκοπος Αντιοχείας, διαδεχθείς τον Εύοδον. Γι’ αυτόν Επίσκοπος εσήμαινε πτωχεία, ταπείνωση, διακονία, ανιδιοτέλεια και ορθόδοξη μαρτυρία, αρετές που λείπουν από εμάς και τους προ ημών κληρικούς όλων των βαθμών… Γνήσιος άγγελος σε μια χειμαζόμενη από τους διωγμούς ποίμνη του.
Όμοιος με τους φτωχούς και απλούς χριστιανούς, χωρίς λιμουζίνες, χρυσάφια και παλάτια… Ομολογία με λόγια και πράξεις. Το θέλημα του Θεού πάνω από όλους και όλα. Ο αριθμός των χριστιανών ηύξανε και το μένος και ο πόλεμος των ειδωλολατρών και διωκτών τους εφούντωνε. Το ειδωλολατρικό παλάτι, σωστό θηρίο. Έπρεπε ο φλογερός ποιμένας, ο Ιγνάτιος, να παταχθεί. Να εξαφανισθεί. Είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Χριστός σε τέτοιες περιστάσεις: «Πατάξω τον ποιμένα, και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ματθ. 26,31). Έτσι συλλαμβάνεται και οδηγείται στη Ρώμη όπου δικάζεται και καταδικάζεται εις θάνατον διά των οδόντων των θηρίων. Βράχος ακλόνητος. Ομολογητής και αμετάθετος στην αγάπη του και την πίστη του προς τον Χριστό.
Είχε προβλέψει το μαρτύριό του και το είδος του μαρτυρίου. Άλλωστε, πηγαίνοντας στη Ρώμη, είχε γράψει προς τους εκεί Χριστιανούς, που το επληροφορήθηκαν, ότι θα φαγωθεί από τα θηρία γράφοντάς τους χαρακτηριστικά «λίθος Θεού ειμί και δι’ οδόντων θηρίων αλήθομαι». Την 20η Δεκεμβρίου του 107 ο Άγιος Ιγνάτιος θα παραδώσει στον Θεό και πλάστη του τη μακαρία του ψυχή, στο Κολοσσαίο της Ρώμης. Πιστοί χριστιανοί θα περισυλλέξουν τα εναπομείναντα άγια οστά του, η δε μετακομιδή αυτών εορτάζεται στις 29 Ιανουαρίου. [Σημείωσις: Περισσότερα για τον Άγιο Ιγνάτιο στο βιβλίο μας “Το σιτάρι του Θεού” (1986)].
