Αγκελα, Φρανσουά και Αλέξης

Ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο με τη “δημιουργική ασάφεια”, συνεχίσαμε με την “αναθεωρημένη πρόταση” και φθάσαμε ύστερα από 4 μήνες με τις “47 σελίδες” να δρέπουμε καρπούς αβεβαιότητας, όταν στενεύουν τα περιθώρια χρόνου αποδοχής της “αναθεωρημένης πρότασης” και να υφιστάμεθα το μαρτύριο της σταγόνας. Το αποτέλεσμα της “θεωρίας των παιγνίων” ήταν από τη μια πλευρά να γίνουν ανάλογες κινήσεις “ξεπερνώντας τις κόκκινες γραμμές” και από την άλλη να μην κάνουν παραχωρήσεις, με αποτέλεσμα οι διαπραγματεύσεις να οδηγούνται σε στασιμότητα.
Κατόπιν τούτων προχθές ο κ. Τσίπρας στη συνάντηση των τριών προσέθεσε στις 47 σελίδες άλλες 3, απ’ τις οποίες “εκπέμπονται δείγματα έντιμης διάθεσης” να βρεθεί συμφωνία, καλύπτουσα δανειστές και δανειολήπτες, με δεδομένο ότι θέλουμε “λύση και όχι ρήξη”. Πήγε ο κ. Τσίπρας στη συνάντηση με τη Μέρκελ και τον Ολάντ με εποικοδομητική διάθεση, προσδοκώντας να φανεί ορίζοντας συμφωνίας ή να μην υπάρξει διαφωνία μέχρι να βρεθεί μεσοπρόθεσμη λύση. Τούτο ενόχλησε καθέτως τους άλλους ηγέτες.
Οι τρεις φαίνεται, εξ όσων διαρρέουν το Bloomberg και άλλα διεθνή πρακτορεία, ότι μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα, όταν είναι στην άκρη Βαρουφάκης και Σόιμπλε. Ο μεν Βαρουφάκης, ως εκφραστής της “εξωθεσμικότητας” της τρόικας, που της κούναγε το δάχτυλο με τα χέρια στις τσέπες και το πουκάμισο έξω από τη ζώνη, θάμπωνε την κα- θαρότητα της εικόνας που ’θελε να δείξει ο Τσίπρας. Ο δε Σόιμπλε, διότι οι θεωρίες του περί συνέχισης της λιτότητας στην Ελλάδα μπορεί να οδηγήσουν σε Grexit, πράγμα επικίνδυνο για την πορεία της Ευρώπης. Στο κάδρο απαραιτήτως ο Γιούνκερ, ενώ στην απέναντι να περιμένει ο Ντάισελμπλουμ, ο γυαλάκιας βοστρυχοφόρος Ολλανδός, με μόνο ένα πτυχίο Αγροτικής Οικονομίας, να πάρει εντολές, πώς να δραστηριοποιηθεί, ώστε να αναβιώσει “βελτιωμένη” η απόφαση του Γιούρογκρουπ του 2012 περί επανεξέτασης του χρέους, υπό την προϋπόθεση επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, που μετά από μια “σοβαρή” συνάντηση, οι εκδηλώσεις φιλίας γίνονται επισήμως με χαιρετούρες και χαμόγελα. Ισως αυτή τη φορά να έχει αλλάξει κάτι, η πρακτική των εκβιασμών να ’χει δώσει τη θέση της στην πραγματική φιλία και να μην γίνονται προσποιητά. Στην άνιση αναμέτρηση ο κ. Τσίπρας με το ευρωιερατείο φάνηκε ότι έχει ικανότητες και ισχυρή θέληση να διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις, ως ομότιμος εταίρος, κάτι που στην ελληνικη ιστορία είχαμε να δούμε από την περίοδο Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος ήταν τολμηρός και χαρισματικός ηγέτης.
Οι νεώτεροι, δυστυχώς, δεν έχουμε ζήσει αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας. Οι μεταπολεμικοί κυβερνήτες εμφανίζονταν διαπραγματευτές εθελόδουλοι, διότι δεν είχαν ξεκάθαρες διαδρομές στην πολιτική τους καριέρα, με αποτέλεσμα να υποχωρούν, προσπαθώντας να σώσουν την υστεροφημία τους, ανεξαρτήτως εθνικού κόστους. Εκτός κι αν σήμερα έχουν καταστρωθεί σχέδια και παίζονται παιχνίδια, που μας οδηγούν σε παγίδες. Δεν μπορεί πάντως να εξηγηθεί ποιος ο λόγος μετά το πέρας της σύσκεψης Μέρκελ, Ολάντ και Τσίπρα στις Βρυξέλλες, να προκληθεί επεισόδιο στο Athens Group με τον εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ. κατηγορηθέντα για αντιπαραγωγική στάση, ο οποίος αποχώρησε. Ελπίζουμε να μην είναι επανάληψη του προηγουμένου της αποχώρησης της τρόικας επί Βενιζέλου που μας έβλαψε τόσο.
Επειδή συνήθως στην πολιτική τα φαινόμενα απατούν, πιστεύω τούτη τη φορά να προδικάζεται μια συμφωνία χωρίς μνημονιακά χαρακτηριστικά με προοπτικές ανάπτυξης μήπως και αλλάξει κάτι σ’ αυτό τον τόπο, έστω με διακυβέρνηση της αριστεράς.