Σημερα η οικονομία παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια, δημόσιο χρέος που δεν εξυπηρετείται, μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Ο ευκαιριακος και μονόπλευρος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος έχει επιτείνει τις κοινωνικές διακρίσεις και έχει μειώσει αισθητά τα εισοδήματα των μισθωτών.
Αυτη είναι μια ιδιότυπα οικτρή πραγματικότητα που επέβαλε ένα τελέσφορο πρόγραμμα διάσωσης κι η αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα να επινοήσουν στρατηγήματα για ένα “αναπτυξιακό σοκ” της κοινωνίας.
Η αδυναμια ήταν προφανής. Ενώπιον της πρωτοφανούς κρίσης κατέρρευσε η παραδοσιακή αντίληψη του κράτους παροχών και ένα παλαιό πολιτικό σύστημα που έκανε διαχείριση υποσχέσεων.
Σχεδιο ανάταξης δεν υπήρξε, διότι οι αδυναμίες υπερίσχυσαν της εμπνευσμένης αντίδρασης. Το κράτος πρέπει να ενισχύσει την απασχόληση και αδυνατεί μπροστά σε οπισθοδρομούσες αντιλήψεις και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
“Σκαλωσαν” οι προοπτικές ανασυγκρότησης στην έλλειψη πεποίθησης και σχεδίου που αποδεικνύει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη εξασφαλίζεται με οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία πόρων για αναδιανομή. Ο ένας ρωτά τον άλλο και κανείς δεν ξέρει την απάντηση…
Χρειαζεται ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και αποφασιστικότητα στην εφαρμογή του. Χρειάζεται μια ηγεσία πρόθυμη ν’ αναμετρηθεί με το βραχυπρόθεσμο κόστος αλλαγών για να επιτύχει το μακροπρόθεσμο όφελος. Φέτος είναι η καθοριστική χρονιά.
