Αγνωστικές υποτυπώσεις

Ας υποθέσουμε ότι φτάνει κάποτε ο νους στην κατάσταση εκείνη που δεν θέλει πλέον πατήματα ή σημεία αναφοράς (αρχές, πίστεις, ιδεοληψίες γενικότερα) προκειμένου να γνωρίσει τον κόσμο, γιατί έχει καταλήξει ότι είναι αδύνατη η γνώση του απόλυτου, της ουσίας του όντος, της πραγματικότητας καθ’ αυτής (όπως έλεγε ο Kant) μέσ’ από τέτοια πατήματα ακριβώς επειδή όλ’ αυτά είναι δοσμένα απ’ την ίδια τη νοούσα συνείδηση και όχι από κάτι εκτός συνείδησης, φερ’ ειπείν από μία υποτιθέμενη πραγματικότητα.
Η κατάσταση αυτή υποχρεώνει την, περιερχόμενη σ’ αυτήν, συνείδηση να δεχτεί οριστικά κι αμετάκλητα ότι όλα τ’ απόλυτα και κατ’ επέκταση ο κόσμος δεν είν’ τίποτα άλλο από πλάσματα του νου, νοητικές κατασκευές, παραστάσεις του κόσμου που τις επινοεί η συνείδηση και τις προβάλλει στον εαυτό της.
Αντιλαμβάνεται, δηλαδή, ο έχων μία τέτοια στάση ότι είναι μάταιο να γνωρίσει τον κόσμο και ό,τι τον περιβάλλει (αν τον περιβάλλει και κάτι), για τον απλό λόγο ότι δεν μπορεί να βγει έξω απ’ τη συνείδησή του και να δει τι όντως υπάρχει (ο άνθρωπος δεν δύναται, εκ φύσεως, νάναι ταυτόχρονα κι η συνείδησή του κι αυτό που λαμβάνει η συνείδηση απ’ έξω, δεν μπορεί νάναι, δηλαδή, νοών και μη νοών ταυτόχρονα). Επομένως, τι πασχίζουμε να γνωρίσουμε; Το μόνο που μπορούμε να γνωρίσουμε είναι τον ίδιο τον εαυτό μας, την νοούσα συνείδησή μας και μόνον αυτήν.
Μήπως, λοιπόν, κυκλοφορούμε μεσ’ στον στενό κύκλο του νου μας, ο νους μας στοχάζεται τον ίδιο τον εαυτό του, κι εμείς νομίζουμε ότι έτσι γνωρίζουμε την πραγματικότητα; Μήπως, δηλαδή, ζούμε μέσα σε μια οντολογική απάτη πιστεύοντας ότι κατέχουμε το καθ’ αυτό ον ενώ στην πραγματικότητα τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει και απλά ο νους μας όλο κάτι σκέφτεται, όλο κάτι γίνεται μεσ’ στο κεφάλι μας κι εμείς αδυνατούμε να δούμε τι υπάρχει περ’ απ’ αυτό;
Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την τάση, αντιλαμβάνονται ότι οι θεωρίες, οι αρχές, οι έννοιες, οι σχέσεις δεν είν’ τίποτα άλλο από αντικατοπτρισμοί της λειτουργούσας συνειδήσεως κι όχι του περιβάλλοντος κόσμου. Άρα γι’ αυτούς η ίδια η συνείδησή τους είναι ο κόσμος κι επομένως είναι διατεθειμένοι όχι μόνο ν’ απαλλαχτούν από εξαρτήσεις και ύπατες αρχές, από έναν μεγάλο ή μικρό βαθμό πίστης σε οτιδήποτε προβάλλεται ως γέφυρα προς την υποτιθέμενη πραγματικότητα αλλά και να κάνουν κριτική στις αδυναμίες των θέσεων από τρίτους. Παύουν τότε νάχουν εμμονές κι ιδεοληψίες, να βαυκαλίζονται ότι κατέχουν τα απόλυτα, ότι έχουν διευθετήσει τον κόσμο μέσα τους κι έτσι ανοίγουν την πόρτα στην προσωπική τους ελευθερία αλλά και ταυτόχρονα στην τραγική μοναξιά και τον κίνδυνο.