«Θέλω ο τόπος µου να υπάρχει. Να µπορέσω να πω στα παιδιά µου όταν µεγαλώσουν πως αξίζει να τον προσέξουν, να τον δουλέψουν, να τον χαρούν» λέει ο Μανόλης ∆ασκαλάκης ο Αζέµης από το Ντερέ, τον οποίο συναντήσαµε να παλεύει µε τη γη, τους κλώνους των ελιών και γεµάτος κοκκινόχωµα από την κορφή µέχρι τα παπούτσια.
Ένας νέος άνθρωπος που όπως µας είπε, «∆εν µε νοιάζει η κούραση. Με νοιάζει η ακρίβεια, το κόστος παραγωγής, η µουρµούρα της κοπελιάς όντες γυρνάει από το Μάρκετ κι η κοροϊδία εκείνων που ψηφίζω για να είµαι καλά και µετά µε κάνουν να εκνευρίζοµαι».
Από µικρό, µικρό κοπελάκι µε τον ∆ασκαλοµιχάλη τον πατέρα του, τρέχει στα ζωντανά, τις ελιές, τα χωράφια, τις µέλισσες, τα κάρβουνα, την κοπή ξύλων, πηγαινοέρχεται µε όλους τους καιρούς στην κεφαλή του -όπως γελά και κουβεντιάζει- µπας και ξηµερώσει µια µέρα να πει… τα κατάφερα.
«Μάλλον θα αργήσει αυτή η µέρα διότι βλέπω ότι, ενώ είµαι νέος, έκαµα µούρη γέρου. Ασπρίσανε τα µαλλιά µου από τη δύσκολη καθηµερινότητα αλλά και για να καταλάβω, πόσο δύσκολο είναι τελικά εµάς τους ανθρώπους του πρωτογενή τοµέα, που όλοι είναι, λέει, περήφανοι για µας και θέλουν να µας προστατεύουν, τελικά µάλλον µας ξεχνάνε επίτηδες».
Λέει ότι δε θέλει να γκρινιάζει, αλλά όταν µόνο συζητήσεις ακούει, υποσχέσεις ακούει, ειδικούς ακούει αλλά δεν ακούει χαρούµενους αγρότες και κτηνοτρόφους, µελισσοκόµους και ελαιοπαραγωγούς, τότε: «…µου βγαίνει η γκρίνια και θυµώνω µε τον εαυτό µου. Εµείς οι άνθρωποι της γης δε θέλουµε πολλά. Να µπορούµε να παράγουµε χωρίς ζηµιές, να έχουµε σύµµαχο τον καιρό, να µη βγάζουµε λεφτά και να τα δίνουµε όλα σε τροφές, λιπάσµατα, πετρέλαια και σε ζηµιές και επίσης όταν µας λένε υπουργοί και βουλευτές ότι θέλουν να υπάρχουµε, ειδικά εµείς οι νέοι αγρότες και κτηνοτρόφοι, να το εννοούν και να µην µας περιπαίζουν. Λάθος µιλάω;». Ο Μανώλης όπου υπάρχει πρόγραµµα επιµόρφωσης θέλει να το παρακολουθεί διότι: «∆εν είµαι βλάκας. Ξέρω πως πρέπει να µαθαίνω συνέχεια νέα πράµατα που θα µε βοηθήσουν στη δουλειά µου. Να σου όµως, πως πέρα από κάθε πρόβληµα, όταν γυρνάω στο σπίτι αργά το απόγευµα, θωρώ τα παιδιά µου και ξέρω ότι κάνω το σωστό που επιµένω και δεν τα παρατάω. Αλλά δεν πρέπει όσοι µας κυβερνούν να στηρίζονται στο φιλότιµο και την αγάπη µας για τη γη και τα ζωντανά µας. Πιστεύω δεν κάνω λάθος. Θα το δείξει ο καιρός, αλλά προς το παρόν είναι συννεφιασµένος».
