Σε κάθε στιγμή της ζωής υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν έναν μεγάλο αγώνα, ίσως και άνισο, για να κρατηθούν στη ζωή, είναι αυτό που κοινώς λέμε αγώνας ζωής ή θανάτου. Πολλές ώρες αγωνίας των ίδιων και των οικείων τους που όμως μένουν άγνωστες, δε βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας. Η κοινωνία μαθαίνει τελευταία την έκβαση αυτή του αγώνα, συνήθως όταν είναι μοιραία η κατάληξη στα αγγελτήρια θανάτου και αναρωτιέται μα πώς, τόσο νέος. Γι’ αυτό η μάχη με την επάρατο είναι άνιση και λυγίζουν και οι πιο δυνατοί.
Θα αναφερθώ όμως σε ένα τυχαίο περιστατικό που άκουσα στο ραδιόφωνο σε μια μετάδοση ενός αγώνα δρόμου αντοχής 10 χιλιομέτρων. Ο λόγος δόθηκε στον πρωταθλητή, που δεν κρίνω απαραίτητο να αναφέρουμε το όνομα και ο οποίος θα συμμετείχε στη διαδρομή σαν αγώνα προετοιμασίας για τον κλασικό μαραθώνιο. Ο τωρινός αγώνας γι’ αυτόν ήταν εύκολη δοκιμασία, η διαδρομή μια ευθεία δίχως σκαμπανεβάσματα, μάλλον δίχως να ήθελε να το υπαινιχτεί, θα κέρδιζε εύκολα. Όμως γι’ αυτόν άξιοι θα ήταν όλοι και ο πρώτος και ο τελευταίος και όλοι όσοι θα συμμετείχαν. Γι’ αυτόν ήταν το πρώτο δυνατό τεστ έπειτα από καιρό. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που παρουσιάστηκε τον περασμένο Νοέμβρη, του είχε στερήσει την προπόνηση. Όμως τους τελευταίους δύο μήνες, άρχισε όταν τέλειωσε η θεραπεία, να γυμνάζεται ξανά. Και τώρα ο πρωταθλητής νιώθει έτοιμος για την επανεκκίνηση.
Ο αθλητισμός του έδωσε τη δύναμη και το ηθικό να αντέξει στη μάχη και να πιστεύει ότι έχει μεγάλες ελπίδες να βγει νικητής και στον πόλεμο. Ο αθλητισμός του είχε δώσει τα ψυχικά αποθέματα να αντέξει την πίεση στον πιο σημαντικό του αγώνα, αγώνα ζωής ή θανάτου, όπως λέει, αφού είχε διαγνωστεί με καρκίνο στους πνεύμονες. Η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Ομως όλοι δεν πρέπει να χάνουν το κουράγιο τους, όπως ο νεαρός πρωταθλητής και να δίνουν τον αγώνα. Σημασία έχει η συμμετοχή και αξία έχει ο τερματισμός. Καλή δύναμη σε όσους πάσχουν και στην καθημερινότητα δεν λείπουν τα παραδείγματα νίκης.
Καμιά ασθένεια δεν είναι ανίκητη.
*φυσικός – συγγραφέας
