Πολύ μεγάλη ένταση στη χώρα και όχι αδικαιολόγητη, καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί τους πολίτες, αφενός με την διπρόσωπη στάση της αναφορικά με τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας και τη σαφή της υποχώρηση στις συζητήσεις με την τρόικα και αφετέρου με τη χαρακτηριστική αδιαφορία της απέναντι στις ζωές νέων ανθρώπων -όπως του Νίκου Ρωμανού- που ουσιαστικά τον αφήνει να φτάσει μέχρι τέλους για την προάσπιση της αξιοπρέπειάς του, όταν γνωρίζει ότι τον άνθρωπο αυτό τον οδήγησε η ίδια στα άκρα με τη δολοφονία του φίλου του Αλέξη αλλά και τη μεταχείρισή του μετά τη σύλληψη στη Κοζάνη.
Η αστυνομική βία με την πλήρη ανοχή όλων των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, σε συνδυασμό με την προσχεδιασμένη πρόκληση όλων των επαγγελματικών τάξεων στ’ όνομα του φόβου και της ανοχής στην βία αυτή, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μετατροπή της χώρας το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα σε τοπίο κοινωνικών συγκρούσεων με στόχο την είσπραξη ψήφων στις επικείμενες εκλογές, με το επιχείρημα ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, οι όποιοι “κουκουλοφόροι” θα κάνουν ότι θέλουν.
Το θέμα βέβαια πλαισιώνεται και από τις (sic) δηλώσεις της υπουργού Τουρισμού, Ολγας Κεφαλογιάννη, η οποία μιλά σαν να μην βιώνει την ελληνική πραγματικότητα για αμαύρωση του τουρισμού από τα επεισόδια!
Κοινώς, εδώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία από την φτώχεια και την στέρηση, εδώ οι νέοι ισοπεδώνονται απ’ την ανεργία και την εκμετάλλευση και η υπουργός οδύρεται για τα κρουαζιερόπλοια του επόμενου καλοκαιριού ή τη μείωση των επισκεπτών στη χώρα.
Η δήλωσή της αυτή -χρησιμοποιώντας τα ίδια της τα λόγια- γίνεται σαφώς τη λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο! Στην Ελλάδα ορισμένοι δεν έχουν, καθώς φαίνεται, ξεχάσει τη Μύκονο και τον νεοπλουτισμό και μοστράρουν με τα συνολάκια τους στις κάμερες, λες και τίποτε δεν έγινε τα τελευταία 6 χρόνια, λες και οι πολίτες απλά έπρεπε να θυσιαστούν για να επιβιώνουν αυτοί ακριβώς οι λίγοι νεόπλουτοι, που επιμένουν να προκαλούν το πανελλήνιο.
Η χώρα λοιπόν δεν πρόκειται να αποφύγει την ένταση ότι και να γίνει και η διεθνής ειδησεογραφία θα την έχει σε πρώτο πλάνο. Με τις εκλογές να πλησιάζουν και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να προσελκύσει και άλλους ανεξάρτητους βουλευτές, αλλά και το πολιτικό θερμόμετρο να ανεβαίνει επικίνδυνα με τις καταγγελίες για εξαγορά πολλών απ’ αυτούς, η όλη ιστορία λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις λίγο πριν από την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Τα κόμματα πλέον ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους αλλά και όλοι όσοι μέχρι τώρα πίστευαν πως θα αποφευχθούν οι εκλογές, αρχίζουν τώρα να συνηθίζουν στην ιδέα. Οι κοινωνικές όμως συγκρούσεις αναμένεται να επηρεάσουν σοβαρά το πολιτικό πεδίο.
Αν η Πολιτεία δεν παρέμβει ουσιαστικά ικανοποιώντας το δίκαιο από κάθε άποψη αίτημα του Νίκου Ρωμανού, αν για μία ακόμη φορά δείξει το πραγματικό της πρόσωπο απέναντι στις ζωές των νέων ανθρώπων, η πολιτική επικαιρότητα θα αλλάξει και οι εκλογές θα διεξαχθούν σε ένα έντονο πολωτικό κλίμα. Και δεν είναι το θέμα ποιο κόμμα θα επικρατήσει σε αυτές, αλλά το πόσο λαβωμένη θα βγει για μια ακόμη φορά η ελληνική κοινωνία.
Ο μέσος πολίτης βλέπει πλέον ευθέως ότι το κράτος – τιμωρός επιβάλλει με κάθε τρόπο και μέσον τις αποφάσεις του, προκαλώντας κοινωνικές συγκρούσεις με την παραμικρή αφορμή και τα κόμματα συντεταγμένα αποκαλύπτουν την γύμνια τους, λαμβάνοντας μέρος σε μια πολιτική μάχη με απούσα την πλειοψηφία του κόσμου.
Εξάλλου και αυτή η προεκλογική μάχη διεξάγεται για μια ακόμη φορά χωρίς την παραμικρή προοπτική για το μέλλον και ελπίδα για τις νέες γενιές, που ισοπεδώνονται προκειμένου κάποιοι να κάνουν την δέουσα πασαρέλα, από τους διαδρόμους της Βουλής, μέχρι τα σοκάκια των κοσμοπολίτικων νησιών. Πέρασαν ήδη έξι χρόνια κρίσης και όσοι πίστευαν πως αυτή θα έβαζε μυαλό ακόμη και στην τάξη των νεόπλουτων, διαψεύστηκαν οικτρά.
Δυστυχώς, για τη χώρα οι νεόπλουτοι όχι απλά εξακολουθούν να υπάρχουν, άλλα νέα κοράκια γεννήθηκαν στο μέσον της κρίσης, που ορέγονται πλούτη και άνεση στο ξόδεμα. Βέβαια εξαίρεση αποτελούν πολίτες σαν τον Νίκο Ρωμανό -και δη νέοι- που αποδεικνύουν πως η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον αγώνα τους.
Το γεγονός και μόνο ότι οι νέοι που εργάζονται με μισθούς πείνας έχουν ακόμη δύναμη, αποδεικνύει πως το μέλλον μπορεί να γίνει διαφορετικό. Και δεν είναι μόνο ο Νίκος Ρωμανός αλλά και πολλοί άλλοι που αιφνιδιάζουν τους όποιους “βολεμένους” με τη συνειδητοποίηση τους. Με λίγα λόγια στη χώρα αυτή που γέννησε στην αρχαιότητα τόσα και τόσα ελεύθερα πνεύματα, υπάρχουν πολλοί που θέλουν ενίοτε να το θυμίζουν στην παγκόσμια κοινότητα.
Αξίζει τον κόπο να παρακολουθούμε από κοντά τις πράξεις τους, είτε διαφωνούμε είτε συμφωνούμε. Γιατί περί όασης στην μίζερη καθημερινότητα πρόκειται. Περί κατακραυγής των δηλητηριωδών πρωινάδικων, που θέλουν τον πολίτη να φορά κάθε μέρα το φίμωτρο και να αποθεώνει το ευτελές με το που κλείσει μια και καλή την πόρτα του σπιτιού του.
* (filippos.zaharis@yahoo.gr)
