Οι αγορές και εμείς

Αγορές. Δεν περνάει μέρα που να μην ακουστεί κάμποσες φορές από τα τηλεοπτικά μέσα και να γραφτεί στον Τύπο η λέξη αγορές, οι τρομερές και άτεγκτες χρηματαγορές, η αγοροπωλησία χρήματος δηλαδή και το λένε έτσι κομψά για να μη λένε… νόμιμη τοκογλυφία. Και μοιάζει σαν να παίζουμε μαζί τους κρυφτό σαν το ποντίκι με τη γάτα. Μόλις πάμε να βγούμε, ανεβαίνουν οι επιδόσεις των ομολόγων  σαν να μας δείχνουν τα νύχια και τα δόντια τους.
Η Ελλάδα είναι από τα κράτη εκείνα που δεν έχει… “μπάρμπα στην Κορώνη”. Υπό την έννοια ότι δεν υπαγόμαστε στους ευνοούμενους των “μεγάλων” και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που κυριαρχεί στον πλανήτη. Γι’ αυτούς η Ελλάδα είναι ο φτωχός συγγενής, κάτι σαν καλός στρατιώτης Σβέικ, που πάντα θυσιάζεται και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι πανέξυπνος ή ηλίθιος. Ανέκαθεν μας δάνειζαν με ταπεινωτικούς όρους και η ιστορία έχει γράψει ότι από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη, μα και πιο πριν, παίρναμε δάνεια από τους “φίλους” μας και από τις 1.000 λίρες π.χ. που υπογράφαμε, έφθαναν στην Ελλάδα λιγότερες από 300. Ετσι και σήμερα από τα 90 δισ. που λέγεται ότι ήταν επί Σημίτη το χρέος, έφθασαν πάνω από 350 δισ. παρ’ όλες τις “χάρες” και τα κουρέματα. Κι αυτό έγινε, όπως έχει ξαναειπωθεί, από τις μεθοδευμένες αξιολογήσεις,  την απογείωση των sprents και την αποκατάσταση της χασούρας των τραπεζών.
Ανεξάρτητα, όμως, απ’ αυτό –το παζάρι είναι παζάρι- υπάρχουνε “δικοί” μας που τα συμφωνούνε και τα υπογράφουνε και οι άλλοι απαιτούν να τηρηθούν. Και υπογράφουν είτε γιατί είναι εργαλεία του συστήματος είτε γιατί δεν έχουν το ανάστημα και τη δύναμη να αντιπαρατεθούν. Ούτως ή άλλως πάντως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πάντα γίνεται ό,τι θέλουν οι μεγάλοι, προ παντός όταν δεν βρίσκουν αντίδραση. Και στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει αντίσταση σ’ ό,τι μας σερβίρουν.
Τώρα έχουμε χωθεί στον βάλτο για τα καλά, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη και πρέπει να δούμε πώς θα βγούμε. Ενα καλό που βγήκε από την όλη ιστορία είναι που ο πολύς ο κόσμος… αραίωσε από τα πολιτικά γραφεία, οι πολιτικοί όμως δεν άλλαξαν… τρόπους, παραμένουν πολιτικάντηδες και ο λαός πρέπει ν’ αποφασίσει από δω και μπρός να «λειτουργεί επί πιο υγιούς βάσεως». Να το πάρουμε απόφαση ότι ο αντικατοπτρισμός του πλουσιοπάροχου τέλειωσε. Το ρουσφετάκι έχει τελειώσει για τον απλό κόσμο. Τώρα πρέπει  να στηριχτούμε στους εαυτούς μας και στις δικές μας δυνάμεις. Να ξεφύγουμε από το κυνήγι του επιδόματος και της επιδότησης. Να απογαλακτιστούμε από το κράτος. Ο καθένας χωριστά, ξεκινώντας από το μηδέν που είμαστε τώρα, σιγά – σιγά, αποβάλλοντας τη νοοτροπία της “ήσσονος προσπάθειας”, να αρχίσουμε να παράγουμε. Να παράγει ότι μπορεί ο καθένας, να “ξανακτίσουμε” τις ζωές μας στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις. Να επιδιώκουμε το λίγο και το τίμιο, να νοιώθουμε αυτάρκεις μ’ αυτό. Οι επιδιώξεις μας να μην περιορίζονται μόνο στο οικονομικό σκέλος της ζωής, έχοντας τις ιδιοκτησίες μας μέτρο της προσωπικότητάς μας. Οι παλιότερες γενιές με τα “λιγότερα” ήταν πιο ευτυχισμένες.  Όσο… αναχρονιστικά κι αν ακούγονται αυτά, είναι αληθινά και χιλιοειπωμένα μεν, αλλά ανεφάρμοστα δε.
Είναι το μόνο φάρμακο και αντίδοτο σ’ αυτή την πανδημία της φτώχειας και πρέπει να το καταλάβουμε έγκαιρα για να απαλλαγούμε από τη μελαγχολία που έχει εγκατασταθεί μέσα μας.