Αγρίμι της Κρήτης και όχι Κρι – Κρι

Στο πρωινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, Τρίτη 20 του μήνα, έγινε αναφορά και στα δύο αρσενικά αγρίμια, από αυτά της νησίδας Θοδωρού, που εκβράστηκαν από τη θάλασσα στην απέναντι ακτή ως αναγράφηκε και στα “Χ.Ν.” της 19ης.
Είναι όμως απαράδεκτο, να μην αναφέρονται καθόλου σαν Κρητικοί Αίγαγροι αλλά σαν Κρι – Κρι.
Η ονομασία αυτή αφορούσε αποκλειστικά ένα αγρίμι που ο μακαρίτης φίλος Ευτ. Πρωτοπαπαδάκης που ήταν το 1949 πρόεδρος Κοινότητας Επανωχωρίου Σελίνου, δώρισε στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τρούμαν ένα αγριμάκι (η ιστορία αυτή χρειάζεται σελίδες ολόκληρες) και ο ίδιος ήταν γνωστός με το παρανόμι Τρούμαν. Μην νοθεύσουμε και το όνομα του αγριμιού μας.
Από το βιβλίο μου “Το Αγρίμι της Κρήτης”, έτος 2001, σελ. 264 και φωτογραφίες 185, αντιγράφω λίγα για τους “έρωτες” των αγριμιών αυτή την εποχή που ήταν και η αιτία γκρεμίσματος των θαλασσοπνιγμένων αγριμιών.
«Το φθινόπωρο είναι η εποχή που τ’ αγρίμια έχουν λασιές, είναι δηλαδή η εποχή του οργασμού, των ερώτων τους (κεροφόρημα).
Ο πόθος δεν παρασύρει το αρσενικό σε ασύνετες κινήσεις, αλλά όταν μυριστεί τη σπηλιά που βρίσκεται η σανάδα κάνει δυο-τρεις βόλτες απ’ έξω, μυρίζεται και προσπαθεί να ακούσει και να δει. Μετά γκρεμίζει με το πόδι του ένα πετραδάκι στην είσοδο της σπηλιάς κι αν η σανάδα δεν ακούσει το σύνθημα, που το περιμένει αυτή την εποχή, γκρεμίζει δεύτερο και τρίτο. Όταν η σανάδα βεβαιωθεί για το ταίρι της ξεκινά να βγει αφήνοντας ένα βραχνό βέλασμα γεμάτο ποίηση. Παλαιότερα αγριμολόγοι, απ’ αυτούς που δεν τηρούσαν την άγραφη συμφωνία των να μην σκοτώνουν θηλυκά, έστηναν παγίδα σ’ αυτά περνώντας από τις σπηλιές και ρίχνοντας δοκιμαστικά πετραδάκια, περίμεναν να φανεί η σανάδα στην είσοδο του σπήλιου. Πολλά αγρίμια πέθαιναν τότε τις φθινοπωρινές νύχτες αναζητώντας το ταίρι τους.
Τ’ αρσενικά για την κατάκτηση της σανάδας κτυπιούνται πολλές φορές μεταξύ τους σ’ ένα θανάσιμο αγώνα. Όταν ο αντίζηλος ή οι αντίζηλοι, είναι μικρότεροι, ο δυνατός τους φοβερίζει και φεύγουν. Οταν όμως υπολογίζουν και οι δύο στη δύναμή τους βρυχώνται πολύ δυνατά και κουτουλιούνται με τρομερή δύναμη και πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι το γκρέμισμα του ενός, σπανίως δε και των δύο.
Μετά απ’ αυτήν τη μάχη, ο πιο δυνατός αγριμότραγος, που φυσικά είναι και ο νικητής μένει με τη σανάδα μοναχός. Οι μικρότεροι βλέπουν από μακριά».