Θέτοντας το ερώτηµα… «Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος;» έµφορτο φιλοσοφικών συνειρµών, ο κ. Αδάµ Αδαµόπουλος (*), Πανεπιστηµιακός δάσκαλος, στο ∆ηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης, δεν είχε τη σκέψη του στην επέτειο, προφανώς!
Στην επέτειο σε καµιά εικοσιπενταριά µέρες (στις 4 Μαρτίου)…
Από την αιµατηρή εξέγερση των κολίγων. Τουλάχιστον τον θάνατο του αγωνιστή Μαρίνου Αντύπα στα 1907.
Κάνει όµως σαφή αναφορά και µάλιστα στην κινηµατογραφική παραγωγή µε σπουδαία δραµατοποίηση και σενάριο πάνω στα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραµατίστηκαν στην αιµατοβαµµένη θεσσαλική γη!
∆ηµιουργός ασφαλώς ο Βασίλης Γεωργιάδης, το 1966, story το οποίο παραλληλίζει ο αρθρογράφος, µε δηµιουργία άλλου τρανού και µέγα Σοβιετικού!
Του Λέοντος Τολστόι, στο διήγηµά του που µας πηγαίνει κατευθείαν στη Ρωσία, πριν από την επανάσταση. Έχει, έχει ενδιαφέρον, αφού µιλεί για τον αγρότη Παχόµ, έναν αγρότη αδύναµο στην πλεονεξία του, για περισσότερη γη, πιο πολύ γη, κι ακόµα γη, και γη και γη, βουλιάζοντας σ’ αδιέξοδο, µε τέλος τραγικό.
Το ίδιο ερώτηµα -περίπου- τίθεται στα καθ’ ηµάς, όταν η µισητή εµµονή των κραταιών τσιφλικάδων δεν υποχωρεί ασφαλώς στα δίκαια, (όχι γι’ αυτούς) αιτήµατα, των κολίγων, που άλλο δεν είχαν, από την πικρή «Σηµαιοφόρο εξέγερση», απέναντι στην τραχύτητα της αδικίας!
Κανείς µας δεν ξέχασε τους δηµοφιλέστατους ερµηνευτές, που πότιζαν τη νεανική µας ψυχή µε τους διαλόγους – καταλύτες, για σύµβολα ιδεολογικά, ιδεαλιστικά, καθώς διαµορφώναµε κώδικα κοινωνικής Τιµής! Κοινωνικής ισότητας, ανθρωπισµού και αλληλεγγύης!
Ο Γιάννης Βόγλης, πιστός στη δύναµη του µεγαλοτσιφλικά πατέρα, να µη θιγεί η εξουσία του έχειν, κι ο φτωχός που εξεγερµένος µε οργή, πόνο και απόφαση, για το καλό του λαού του, αλληλοπυροβοληµένοι, ψυχορραγούν, θύµατα επίσης, της ακόρεστης µαταιοδοξίας.
Ο Γιάννης Βόγλης κι ο Φαίδων Γεωργίτσης, στάθηκαν άξια σ’ αυτόν τον διττό λόγο της Κατηγορίας και Συνηγορίας, προκειµένου δραµατικά -πάντα- να µην ξεχνούν οι κοινωνίες τους αγώνες τους, αλλά και να µαθαίνουν όσοι δεν τους γνωρίζουν.
…Αγρότες και Φοιτητές, λοιπόν!!
Στη σκέψη του καθηγητή, υπερτονίζοντας τα συνθήµατα και τους αγώνες των αγροτών και των φοιτητών (Ψωµί – Παιδεία – Ελευθερία) όπως και ο ίδιος γράφει:
«Καθώς κωδικοποιήθηκε µε αφοπλιστική ενάργεια και καθαρότητα ποιο ήταν το διακύβευµα κατά τους φοιτητές, δυστυχώς 50 χρόνια µετά, τόσο οι αγρότες όσο και οι φοιτητές βρίσκονται ξανά στον δρόµο του αγώνα, παλεύοντας για τα στοιχειώδη».
