Αγρότες και καταναλωτές

Όλοι ξέρουμε πόσο χρήσιμα είναι στην καθημερινή ζωή μας τα αγροτικά προϊόντα. Τόσο ως καταναλωτικά αγαθά ( διατροφής ως επί το πλείστον, νωπά ή μεταποιημένα λαχανικά και φρούτα ας πούμε), όσο και ως πρώτες ύλες σε βιομηχανίες ( π.χ. καπνά, βαμβάκι, μαλλί).
Όταν τα αγροτικά προϊόντα έχουν χαμηλή τιμή, χρησιμοποιούνται περισσότερο κι από περισσότερους ανθρώπους. Κατανοητό, αρκεί να θυμηθούμε και ότι εξ ημών δεν είναι λίγοι, λοιπόν, όσοι πιστεύουν ότι την απόφαση του ανθρώπου να στρέφεται σε συγκεκριμένα προϊόντα επηρεάζουν η υγεία του, το εισόδημά του, η τιμή των προϊόντων  αυτών αλλά και οι τιμές των άλλων.
Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια ότι εάν η υγεία του το επιτρέπει ή το επιβάλλει, αλλά και εάν τα εισοδήματά του το ευνοούν, ένας καταναλωτής στρέφεται στην αγορά ενός συγκεκριμένου προϊόντος και ότι αν βρει καλή και προσιτή την τιμή του αγοράζει ποσότητες απ’ αυτό, για άμεση ή/και μακροπρόθεσμη κατανάλωση. Μια βόλτα στην αγορά θα επαληθεύσει όσα μόλις γράψαμε.
Για να είναι όμως προσιτή η τιμή που θα βρει στην αγορά ο καταναλωτής, θα πρέπει προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει το κέρδος του ο παραγωγός των αγροτικών προϊόντων. Το κέρδος του παραγωγού, όπως όλοι ξέρουμε, είναι το τυχόν ποσό που υπερβαίνει όσα ξόδεψε για την καλλιέργεια των αγροτικών προϊόντων και την φροντίδα τους (λιπάσματα, κλαδέματα, προστασία από κακοκαιρίες κ.α. γεωργικές εργασίες).
Συχνά, τα έξοδα των παραγωγών είναι μεγάλα και, μάλιστα, μεγαλύτερα από τα πιθανά έσοδά τους. Και πολλές φορές, αντί να κερδίζουν αυτοί από τον κόπο τους, μεσολαβούν οι μεσάζοντες που έναντι εξευτελιστικών τιμών αγοράζουν από τους αγρότες και διαθέτουν προς ίδιον κέρδος πανάκριβα τα αγροτικά προϊόντα στις αγορές για τους καταναλωτές.
Εδώ, ο ρόλος του κράτους θα πρέπει να είναι καταλυτικός. Έμπρακτα και όχι μόνο στα χαρτιά και τα λόγια να στηρίζει τον αγροτικό κόσμο. Να ελαφρύνει την φορολογία των  γεωργικών εκτάσεων και των αγροτικών προϊόντων και να πατάξει παραδειγματικά την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων.
Να δώσει κίνητρα στη νέα γενιά να ασχοληθεί με τη γη, και να μεριμνά για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης διάθεσης των αγροτικών προϊόντων σε εκτός και εντός συνόρων αγορές. Να ελέγχει τις τιμές της αγοράς έτσι ώστε ούτε να ζημιώνουν τους παραγωγούς ούτε να επιβαρύνουν τους καταναλωτές. Να προωθήσει νέες καλλιέργειες εγχώριων εδώδιμων αγαθών και να περιορίσει εις όφελος της εγχώριας παραγωγής τις εισαγωγές ξενόφερτων φθηνότερων μα ίσως ανθυγιεινότερων προϊόντων.
Όλα τα παραπάνω ήλθαν στο νου μου έπειτα από προχτεσινή βόλτα μου στο κέντρο της πόλης και κατά την οποία μαζύ με το ρόφημα μού σέρβιραν μέλι ιταλικό και όχι ελληνικό. Την ίδια μέρα, νωρίτερα, ο πατέρας μου μού είχε πει ότι στο Οροπέδιο Λασιθίου που κάποτε ήταν η γη της κρητικής πατάτας τώρα πλέον οι εκεί αγρότες καλλιεργούν ξενόφερτες ποικιλίες…
Και στην ερώτησή μου τι κάνει το ελληνικό κράτος υπέρ των αγροτών και για προστασία των καταναλωτών, ο πατέρας δακρυσμένος δεν απάντησε. Το δάκρυ του, όμως, ήταν τόσο εύγλωττο…