Θα έλεγε κανείς πως ήρθε η ώρα του αγρότη, η ώρα της αγροτιάς…
Οι αγρότες με την παραγωγή τους πάντα στήριζαν το κράτος και εντέλει ήταν η βάση που πατούσε η ελληνική οικονομία. Ο κυριότερος λόγος που αναπτύχθηκε η ελληνική οικονομία μεταπολεμικά ήταν η αγροτική και γενικά η γεωργική παραγωγή.
Η παραγωγή αυτή έδωσε αφενός μεν την δυνατότητα να τραφεί ο λαός κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που επικράτησαν την δεκαετία του 50-60-70 με κυριότερο άξονα την αγροτική, οικιακή οικονομία που είχε αναπτυχθεί τότε σε μεγάλο βαθμό.
Την εποχή λοιπόν εκείνη είχε δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στον αγροτικό τομέα, μέσω της πάλαι ποτέ “αγροτικής τράπεζας” με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας ιστός επιχειρήσεων αγροτικής-γεωργικής κατεύθυνσης με εξαγωγικό χαρακτήρα , τόσο στα προϊόντα που αφορούν τα εσπεριδοειδή όσο και στα προϊόντα καπνού – ροδάκινα – μήλα, κ.λ.π.. Για το λάδι βέβαια δεν υπάρχει χρόνος που υπάρχει κενό στην εξαγωγική κατεύθυνση.
Οι συνεταιρισμοί εκείνες τις εποχές άρχισαν να δημιουργούνται και πραγματικά έκαναν θαύματα τόσο για την γενικότερη οικονομική πορεία του τόπου, όσο και για τους συνεταίρους , αγρότες-γεωργούς. Ηρθε όμως η εποχή που άρχισαν οι παρεμβάσεις της κοινότητας. Ιδιαίτερα μετά την πλήρη ένταξη μας με αποτελέσματα που αποδείχθηκαν εντέλει ολέθρια.
Ολέθρια γιατί μας έφθειραν κυριολεκτικά, γιατί στην ουσία υπήρξε κατεύθυνση στην παραγωγή μέσω κάποιων επιδοτήσεων για συγκεκριμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα να χαθεί κυριολεκτικά αφενός μεν η αγροτική-οικιακή οικονομία και αφετέρου να γίνει στις περισσότερες περιπτώσεις ασύμφορη η καλλιέργεια πολλών ειδών (προϊόντων) και να εγκαταλειφτούν πολλά και χρήσιμα είδη.
Στην πορεία λοιπόν, μετά το 1980, οι καλλιέργειες έγιναν στοχευμένα υπό την καθοδήγηση των επιδοτήσεων, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις μας διέφθειρε, δημιουργώντας το πρόβλημα του “απανωγραψίματος” από κάποιους επιτήδειους με τις γνωστές συνέπειες τόσο στη γεωργία, όσο και την κτηνοτροφία.
Τα παραπάνω είναι μία σύντομη προσέγγιση του αγροτικού θέματος, με το βλέμμα στραμμένο πλέον στην αγροτική ανάπτυξη η οποία είναι άκρως απαραίτητη για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση.
Επειδή όμως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο με την οικονομία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο με τις γνωστές συνέπειες, όπως ανεργία της τάξεως του 25-27%, συσσίτια παντού, από όλους τους κοινωνικούς φορείς, αλλά και στην καλύτερη περίπτωση τα ψυγεία των οικογενειών είναι άδεια ή έχουν τα ελάχιστα σε σχέση με παρελθόν, που γνωρίζει ο καθένας το τι δυνατότητες υπήρχαν τουλάχιστον στην διατροφή των οικογενειών.
Βλέπουμε λοιπόν ένα κακό πισωγύρισμα της κοινωνίας, λόγω της οικονομικής ανέχειας. Παρατηρείται ένα πισωγύρισμα ολοταχώς στις εποχές του 1960 και καλείται η αγροτική οικονομία να δώσει λύσεις και να αυξήσει το Α.Ε.Π. Ομως ο αγρότης- γεωργός – κτηνοτρόφος βρίσκεται σε μία δύσκολη θέση λόγω του κόστους παραγωγής των προϊόντων.
Τα προϊόντα, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν υψηλό κόστος παραγωγής λόγω αγοράς των πρώτων υλών, με αποτέλεσμα να μην έχουν δυνατότητα παραγωγής όπως απαιτούν οι καιροί, οι αγωνιστές της υπαίθρου.
Βέβαια, παρατηρείται γενικότερα μία επιστροφή στην πρωτογενή παραγωγή, για λόγους καθαρά επιβίωσης, πράγμα που θα δούμε να γίνεται πιο έντονο, όσο περνά ο καιρός και βρισκόμαστε στον κυκλώνα της κρίσης.
Για να μπορέσει λοιπόν ο αγωνιστής της υπαίθρου να επιβιώσει και να προσφέρει στην ανάπτυξη, πρέπει να γίνουν πολλές ενέργειες όπως:
Να δημιουργηθούν τα γνωστά Clusters που είναι μια σύγχρονη μορφή συνεταιριστικών επιχειρήσεων στην θέση των χρεοκοπημένων συνεταιρισμών, μόνο που αυτά τα σύγχρονα εργαλεία, έχουν στόχο καλύτερα, φτηνότερα και έντονα ποιοτικά προϊόντα ή υπηρεσίες, είτε από πλευράς κόστους, είτε από πλευράς διάθεσης, με στόχο την αναβάθμιση της παραγωγής. Πρέπει σαφέστατα να δοθεί προτεραιότητα στην μείωση του προσωπικού κόστους κάθε καλλιεργητή, εξασφαλίζοντας επιδοτήσεις στα γεωργικά, φάρμακα, λιπάσματα, εργατικό κόστος αλλά και μείωση της τιμής του νερού άρδευσης και επιδότησης των οποίων εργαλείων χρησιμοποιούνται.
Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς αυτό που ακούμε από τους παραγωγούς “δε με συμφέρει να παράγω”. Πρέπει να δοθεί κίνητρο στους ανθρώπους της υπαίθρου να κάνουν, όπως και παλαιότερα το οικιακό εμπόριο, αλλά και συνοικιακό. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να περιοριστούν οι μεσάζοντες με όφελος τόσο του παραγωγού, όσο και του καταναλωτή.
Τελικός λοιπόν στόχος, είναι να δοθεί έμφαση στο κόστος ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ-ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗΣ παραγωγής, ούτως ώστε, είτε μέσω επιδοτήσεων, ή κρατικών ενισχύσεων, να χαμηλώσει και να γίνει μία καινούρια αρχή στον τομέα αυτό. Αλλά παράλληλα πρέπει να ανέβει η ποσότητα παραγωγής, ούτως ώστε να μην έχουμε ανάγκες εισαγωγών και να υπάρχουν κίνητρα στους παραγωγούς για να δουλέψουν στην ελληνική γη, με την αξία και την υπεραξία που της αναλογεί.
*Οικονομικός – Επιχειρηματικός
Σύμβουλος – Αναλυτής
