Ένας χρόνος δεινών και δακρύων και αιµάτων…
Ένας χρόνος πολέµου στη Γάζα.
Άλλο τίτλο είχα κατά νου στις σηµερινές “αφορµές”.
Όµως, αυτά τα «πικρά γενέθλια», έστω και ανοµολόγητα, ενέχουν µιαν ελπίδα για τη λήξη της φωτιάς. Επειδή λοιπόν η σκέψη µου δεν αισιοδοξεί γι’ αυτήν την ποθητή λήξη της γενοκτονίας -για γενοκτονία πρόκειται αδιαµφισβήτητα- προτίµησα τον τίτλο της Γιάννας Μαρουλοσηφάκη(*) “Χανιώτικα Νέα” ‘‘Εντός εκτός… κι επί τ’ αυτά’’, στην τελευταία σελίδα.
Ο δικός της τίτλος αποδίδει πιο δόκιµα, ας πούµε την εφιαλτική αίσθηση ότι η αιµατοχυσία δεν έχει τελειωµό…
Αυτό δηλώνουν οι «αιµάσσουσες δυναµικές» της ζοφερής πραγµατικότητας…
Η γενοκτονία σε αριθµούς είναι το moto που προτάσσει µεγάλο αθηναϊκό φύλλο.
Ένα γυναικείο πρόσωπο µε το σώµα σωριασµένο πάνω στο µατωµένο λευκό σουδάρι που τυλίγει το άψυχο κορµάκι του παιδιού της, προφανώς.
Και η Γιάννα έδωσε αριθµούς.
Γνωστούς, συγκλονιστικούς.
Τους 42.000 νεκρούς Παλαιστίνιους, από τους οποίους 6.000 γυναίκες και 11.000 παιδιά(!).
Πάνω από 1.900.000 εκτοπισµένους αλλά και το 40% ή το 60% των κτηρίων που ισοπεδώθηκαν. Το Ισραήλ εντείνει µε δολοφονική µανία απίστευτη τις επιθέσεις του και σε άλλες γειτονικές χώρες, όπως είναι γνωστό.
Ωστόσο είναι επιβεβληµένη και η αναφορά στα 50.000 ορφανεµένα παιδιά… ∆ίχως γονείς πια, ξυπόλητα µε µπολ και δοχεία επαιτείας για λίγο φαγητό, η φώτο που αποτυπώνει τους ‘‘νεογέννητους παρίες’’ της παράλογης σύρραξης, συγκλονίζει, επίσης, κι ο συνειρµός έρχεται αβίαστος. Να δώσει δηλαδή κανείς το «αισθητικό δράµα», τον πόνο, το πένθος, την τραγωδία σε εικόνα.
Τον πατέρα που σπαράζει µε το άψυχο κορµάκι του αγοριού του στην αγκαλιά του, καταγγέλλοντας στον καιρό την αδικία.
Τη γιαγιά που αγκαλιάζει κλαίγοντας γοερά το εγγονάκι της και δεν µπορείς να µην υπολογίσεις τη σκληρή ταραχή που ζει µια ηλικιωµένη γυναίκα, βιώνοντας έναν τέτοιο θάνατο…
Τη µανούλα την τραγική λεχώνα, που έσβησε µαζί µε το νεογνό της, το κοριτσάκι της, καθώς ο πόλεµος τής το άρπαξε στις δυο(!) ώρες της ζωής του! ∆εν πρόλαβε να σπαράξει πάνω από την ‘‘άπνοη ελπίδα’’ της. Έφυγε πρώτη και την ενταφίασαν αγκαλιαστή µε το νιογέννητο αγγελούδι της, που γεννήθηκε σε λάθος ώρα, στον λάθος τόπο…
Ένα τόπο, στοχοποιηµένο µισητά, από τον γενοκτόνο χαµό, µε ονοµατεπώνυµο και για τον χαµό και για τις ευλογίες, µε τις οποίες τον ενθαρρύνουν. Τι ΚΡΙΜΑ, γι’ αυτό το µεγάλο κρίµα.
