@Όποιος πει ότι το χαμόγελο ανθεί στα χείλη, μάλλον ειρωνεύεται. Φυσικά οι προσπάθειες γίνονται στο να μην χαθεί τελείως αυτό το χαμόγελο, αλλά είναι προσπάθειες που αφορούν στο κατά μόνας. Κοιτώντας στον ορίζοντα και όπου υπάρχει φυσικά το άπειρο, ο κάθε ένας μας, έχω την εντύπωση, ότι μπορεί να διακρίνει μία σπίθα, μία μικρή λάμψη, ένα κάτι που να έχει σχέση με το φως. Και τούτο δεν έχει άλλη εξήγηση από την αέναη προσπάθεια της ελπίδας να μη χαθεί.
@Μοιάζει αυτό το φως με την Ελπίδα που αν και όπως πάντα λέω, πεθαίνει προτελευταία, διότι τελευταία πεθαίνει η Βλακεία, παρά ταύτα, την ελπίδα ο άνθρωπος επιθυμεί να αντικρύζει, ίσως από ένστικτο επιβίωσης. Ίσως για το λόγο αυτό, σημαντικός δε λέω, διώχνει μακριά την βλακεία. Ερώτηση… Που βλέπουμε αυτές τις μέρες την ελπίδα να προσπαθεί να χωθεί; Απεγνωσμένες προσπάθειες να περάσει την είσοδο του γενικού Νοσοκομείου, Νομαρχιακού το λέμε, Άγιος Γεώργιος το λέμε, ισχυρό και αυτόνομο δεν το λέμε. Γιατί; Διότι ξεκίνησε ένας πόλεμος ώστε να αναδειχθούν οι θιασώτες της υγιούς υγείας, μέσα στην κοινωνία, ενώ την ίδια ώρα απαντώντας με τα ξίφη των προσπαθειών τους οι διοικούντες το νοσηλευτικό ίδρυμα, δίνουν ένταση στην ένταση. Στη μάχη μπαίνουν οι αυτοδιοικητικοί, ενώ οι απουσιολόγοι στις συναντήσεις για το μάθημα ή την παράσταση «σώζοντας τον Άγιο Γεώργιο από το Δράκο» έχουν πολύ δουλειά να κάνουν, προσπαθώντας να διακρίνουν ποιοι λείπουν και ποιοι έχουν βουλιάξει κάτω από τα έδρανα.
@Το ζητούμενο είναι η σωστή και απρόσκοπτη λειτουργία, η αξία της δημόσιας υγείας και η δύναμη της μέσω της επάρκειας σε κλίνες, μηχανήματα, παροχές και προσωπικό. Οκ. Δεκτό. Όπως δεκτό το ότι οι «θάνατοι» δεν είναι λίγοι κυρίως «θάνατοι» υπολήψεων και επιστημοσύνης των επιστημόνων του νοσοκομείου. Και οι «θάνατοι» αυτοί, προέρχονται όχι από τους τοπικούς πολέμους που ξεκινούν έντεχνα οι έντεχνοι, αλλά από τις ελλείψεις και την οργάνωση του συστήματος, που απαγορεύεται σε όλους μας να αρνηθούμε αυτή την αλήθεια. Φυσικά η κατάσταση, δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό, αφού το κυρίαρχο στις κυβερνήσεις μεταπολιτευτικά σε θέματα υγείας και άλλα φυσικά, ήταν και είναι οι κινήσεις εντυπωσιασμού αντί για κινήσεις ουσίας.
@Στον πόλεμο αγάπη μου, δεν ασχολείσαι με παραιτήσεις, αποπομπές, διάρρηξη συμβάσεων και λύσεις εργασίας. Ασχολείσαι με το να γίνουν οι φαντάροι, οι υπηρετούντες το σκοπό, οι πολεμιστές σου, μία γροθιά ένα σώμα, ένα αδιαπέραστο τείχος. Όποιος ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν αυτού, πολύ φοβάμαι ότι το κάνει για να καλύψει όχι μόνο την ανεπάρκεια του αλλά και τα κρυφά του δόλια σχέδια. Οι πόρτες των ιατρείων στο νοσοκομείο, οι εισόδοι στα διάφορα τμήματα, ομοιάζουν κάθε αίθουσα ως ένα ξεχωριστό μέτωπο, πεδίο μάχης. Κι αν στα πεδία των μαχών, ακούγεται συνέχεια η λέξη ΕΛΛΕΙΨΗ, σε πυρομαχικά, πολεμιστές, χάρτες και σχεδιασμούς, τότε, παράτα τα μεγάλε… Παραδώσου… Την ήπιαμε την γκαζόζα… Άσε που αξίζει να δεις αγάπη μου, αν την γκαζόζα την πίνουν και αρκετοί γιατροί ή νοσηλευτές που έκατσαν πια, αποκαμωμένοι λόγω εργασιακής εξουθένωσης, σκεπτόμενοι μάλιστα να αποχωρήσουν, δηλαδή να λιποταχτήσουν.
@Τα όπλα αγάπη μου δεν τα γεμίζουμε με παιγμένους κάλυκες. Το ποιος θα γεμίσει τα όπλα και με τι πυρομαχικά, ας μην γελιόμαστε, είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Μίας διαχρονικής, μεταπολιτευτικής, πολιτικής βούλησης, που ουδεμία σχέση πρέπει να έχει με την όποια πολιτική ζύμωση. Γκέγκε;;;; Γκέγκε… και δεν παραφράζω φυσικά το όνομα της υφυπουργού.
