“Γεώργιο με λέγουνε κι απ’ την Καππαδοκία κι αν θες να κάμεις χάρισμα, χτίσε μιαν εκκλησία. Βάλε δεξά την Παναγιά, ζερβά έναν καβαλάρη, αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι…” (Δημοτικό) Ο Νοέμβρης, στην τρίτη του μέρα… Μια μέρα, που ταξιδεύει τις ώρες της στην ημερομηνία ναρκισσιστικά, αφήνοντας αίσθηση και μυρωδιές φθινοπώρου… Το χώμα “λούστηκε” την ευλογία από μέρες και αναδύει την υπόσχεση των πολιτισμένων του! Θα δημιουργήσουν, θ’ αποδώσουν! Ναι. Με τη δύναμη του Θεού και φέτος, του Θεού, και των Αγίων Του. Αλήθεια, μια ανακομιδή Ιερών λειψάνων Αγίου, χρωματίζει μ’ ευλάβεια την τρίτη Νοεμβρίου και την πρώτη της εβδομάδας. Μεθυστή, τον ονομάζει ο λαός μας γλυκά, τον Αγιο αυτό, αφού… κατά το έθιμο του κόσμου, τώρα “αγγίζει” τον θυμωμένο μούστο του, που ήρθε ο καιρός του να πιωθεί στο γυαλί της χαράς! Θέλει λοιπόν τον Άγιό του, να “γραδάρει” περίχαρις τις μελωμένες ρώγες, που, κάμανε βαθμό!
Εις Υγείαν του Τροπαιοφόρου καβαλάρη μας! Το δημοτικό ποιητικό υλικό (ένθετο) με τα σπαρταριστά λόγια που ζουν αδιάλειπτα στις λαϊκές αναπνοές και στις λαϊκές καρδιές, βρήκα στην ωραία έκδοση (από χρόνια μου το ’χει χαρίσει το βιβλίο) ενός παλιού καλού μου φίλου… του Γιώργου Καλογεράκη. Ενός φίλου, εκπαιδευτικού, φωτισμένου και αφοσιωμένου που δεν έμεινε ποτέ μόνο στη διδασκαλία των μαθητών του, ούτε με τις σπουδές του στην Ακαδημία ούτε με την Ειδική Αγωγή, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου Αθηνών… Ασχολήθηκε με το θέατρο και τη συγγραφή, τα κάθε λογής δρώμενα Πολιτισμού κι όπου εργάστηκε, έκανε φίλους καλούς, που χειροκρότησαν μαζί με τους γονείς, τα παιδιά και τους συναδέλφους του, την ανιδιοτελή και ποιοτική προσφορά του στον Πολιτισμό και την Παιδεία. Σ’ όλες τις πόλεις που υπηρέτησε, και, τελευταίος του σταθμός το Ρέθυμνο. Εσκυψε, λοιπόν, ο Γιώργος ερευνώντας όλο τον βίο του Ελευθερωτή της “Απολυτίκιας ωδής” της θρησκείας μας, στην αγάπη του κόσμου στα λαϊκά τραγουδήματα με τα οποία η Δημοτική μας Ποίηση απογείωσε στα αισθήματα τον δημοφιλέστερο Αγιο της Χριστιανοσύνης, και, και, δούλεψε θεατρικό δρώμενο! Το οποίο δρώμενο ανέβασε ως θεατρική πράξη με αρχή, μέση, τέλος και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία, όπου και αν παίχθηκε!
Οπως και ο Υπερασπιστής των φτωχών, όπου και αν αναφέρεται, δοξάζεται ες αεί, με την Αγάπη και τον Σεβασμό… Με τα λαογραφικά αρώματα, για κείνο το “Γεώργιον”! Το “Χριστού Γεώργιον” κτήμα, δηλαδή, χωράφι, γη, που επέλεξε και καλλιέργησε, ο ίδιος ο Χριστός! Αρχές 4ου αιώνα, ανακηρύχθηκε Αγιος κι από τότε, ανεβαίνει στις συνειδήσεις των Χριστιανών, όπου γης… Ο ναός Του, στη Λύδδα της Παλαιστίνης (τόπος καταγωγής της μητέρας του) χτίζεται το 313 περίπου και σαν σήμερα γιορτάζονται τα Εγκαίνια της εκκλησίας Του. Στη Λύδδα, ανακομίζεται το ιερό Του λείψανο… Επιθυμία του “Ψαροκαβαλάρη” των λαϊκών εικόνων, με άλογο λευκό δηλαδή και των ιερών αγιογραφήσεων να μεταφερθεί στην πατρίδα της αγαπημένης Του μητέρας, γίνεται σεβαστή. Σαν σήμερα… Κι οι λαϊκές συνήθειες των πιστών, με αγάπη περισσή θα περιλάβουν πάλι στις χαρούμενες στιγμές τους, τον ιατρόν των ασθενούντων, έναν θεράποντα ωραίο, που συμμετέχει ευχαρίστως, στο κρασί της ευφροσύνης τους. Σήμερα… Χρόνια πολλά.
