«Aι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…»

Ξημέρωνε η 28η Οκτωβρίου 1940 κι από τη νύχτα -πριν καν εκπνεύσει η προθεσμία που είχε δοθεί μέχρι τις 6 π.μ.  του γνωστού τελεσιγράφου- ύπουλα χτυπήθηκαν ακραία φυλάκια, ενώ πυκνές φάλαγγες πάνοπλων εχθρών προσέγγιζαν ήδη ελληνικό έδαφος…
Kι όλ’ αυτά για να γίνει πραγματικότητα τ’ όνειρο του αρχηγού τους ν’ αναστήσει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να εκπληρωθεί παράλληλα η βαθιά επιθυμία του να κάνει εντύπωση κι επίδειξη δύναμης στον ισχυρό, πολεμικό του συνεταίρο…
Είχε προηγηθεί εκείνη η τορπίλη που βρήκε στόχο στα ύφαλα της καταστόλιστης «Έλλης» στο λιμάνι της Τήνου, που μάταια Κυβερνήτης και πλήρωμα πάσχισαν να ρυμουλκήσουν στα ρηχά…
Κι άλλες πολλές και ποικίλες οι προκλήσεις, ενώ στο μέτωπο κατά μήκος των συνοριακών γραμμών μας, να τελειοποιηθούν τα οχυρά, να σκαφτούν νέα ορύγματα, να κρυφτούν σ’ αμπριά και σπηλιές πυρομαχικά και πολυβολεία, να επιλεγούν οι κατάλληλες τοποθεσίες όπου θα γινόταν κρίσιμες για την έκβαση του πολέμου μάχες…
Πυρετώδεις ετοιμασίες σ’ όλο το μήκος πυρός, από αξιωματικούς κι οπλίτες, που δούλευαν εν γνώσει τους ότι ο εχθρός στοίβαζε στην απέναντι γη Μεραρχίες τη μια πίσω απ’ την άλλη, καλογυάλιζε τα υπερσύγχρονα, θορυβώδη άρματά του, κουβαλούσε απανωτές φουρνιές εξειδικευμένων στην πολεμική τέχνη ανδρών, ενώ η αεροπορία του -των 400 και βάλε αεροπλάνων- αδημονούσε να προηγηθεί, να σπείρει τον θάνατο και τη καταστροφή και να κάμψει το ηθικό του αντιπάλου…
Θριαμβευτές και  χωρίς αντίσταση θα βάδιζαν σε μια μεγαλειώδη παρέλαση, σε μια μοναδική επίδειξη υπεροπλίας,  προς τον νότο…
Έτσι νόμιζαν…
Γιατί όπου κι αν εφορμούσαν οι εκπλήξεις διαδεχόταν η μια την άλλη!
Σε κάθε κορφοβούνι τους υποδεχόταν τα πυκνά πυρά του Ελληνικού πυροβολικού, τους καταδίωκε το Ιππικό κι αν κατάφερναν να πλησιάσουν πιο κοντά στις Ελληνικές θέσεις ακουγόταν μέσα στην αντάρα της μάχης η ιαχή «ΑΕΡΑΣ» κι ορμούσαν οι πεζικάριοι με τη χειροβομβίδα στο ένα χέρι, το όπλο με την ξιφολόγχη στο άλλο…
Μάχες μέχρι θανάτου σώμα με σώμα…
100 χιλιάδες καλά εξοπλισμένοι  στρατιώτες, εναντίον περίπου 35 χιλιάδων καταπονημένων υπερασπιστών της Ελληνικής γης…
Τι να ήταν άραγε αυτό που  έδωσε τη δύναμη στους ήρωες παππούδες μας της εποποιίας  του ’40, ν’ αμύνονται με σθένος, να πολεμούν μέσα στο καταχείμωνο στις παγωμένες πλαγιές της Πίνδου, να υπερασπίζονται με πείσμα τα οχυρά ή εκείνο το φαλακρό και σκαμμένο απ’ τις οβίδες ύψωμα 731, που δέχτηκε τον Μάρτιο του 1941 μέσα σε λίγες μόνο μέρες, 18 αδυσώπητες επιθέσεις που όλες απωθήθηκαν επιτυχώς;
Ας αφήσουμε  τον λογοτέχνη μας Αγγελο Τερζάκη, ο όποιος έζησε από κοντά τα γεγονότα, και κατά παράκληση και παραγγελία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, συνέγραψε το 1964 το περίφημο «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ 1940 – 1941», να μας το εξηγήσει στη σελίδα 35 του βιβλίου: «…Ο Πράσκα (Ο Αρχιστράτηγος των Ιταλικών Δυνάμεων), θύμα της επηρμένης αισιοδοξίας του και της ψυχολογίας του καθεστώτος που αντιπροσώπευε, είχε υποτιμήσει τον αντίπαλό του. Είχε λησμονήσει πως σε μια δυναμική αναμέτρηση λαών, δεν αγωνίζονται μόνο μηχανικά  μέσα και αριθμοί, αγωνίζονται και ποιότητες, ψυχές, με όλο το ηθικό τους υπόβαθρο, το φρόνημά τους. Οι Έλληνες του 1940, λιγοστοί, φτωχοί, είχανε, ανεξάρτητα  από τη μαχητική, δηλαδή τη βιολογική τους αξία, και μιάν υψηλή ιδέα να υπερασπιστούν το έσχατο αγαθό του ανθρώπου: την ελευθερία του. Πλάι σ’ αυτή τη βαθύτατη και πατροπαράδοτη ελληνική ιδεολογία, θα ιδούμε πως δημιουργήθηκε σ’ επίμετρο και το ειδικό, ψυχολογικό κλίμα της μεγάλης εκείνης στιγμής. Οι Ιταλοί του φασισμού είχανε να πολεμήσουν για ένα αυθαίρετο πλεόνασμα: την ιταμή αξίωση μιας ηγεμονίας, που δεν την δικαιολογούσε και δεν τη δικαίωνε τίποτα. Έξω από τους οργανωμένους σε τάγματα πραιτοριανών μελανοχίτωνες και τους κάθε λογής θερμοκέφαλους οπαδούς του Ντούτσε, οι υπόλοιποι της στρατιάς του Βισκόντι Πράσκα, ένοιωθαν βαθιά μέσα τους πως  είναι στρατιώτες σε μιάν υπόθεση άδικη και άνιση ως την ανανδρία…».
Η μεγάλη αλήθεια!
Και παρότι οι Ιταλοί πολέμησαν, δεν το έκαναν με τη καρδιά τους, ούτε μαχόταν για τα «ιερά και για τα όσια», για τα οποία έδιναν και τη ζωή τους οι αμυνόμενοι Έλληνες!
Και όχι μόνο οι πολεμιστές μας, αλλά κι αυτοί που έμειναν πίσω!
Οι ανήμποροι, οι γέροντες, τα μικρά παιδιά, και φυσικά οι γυναίκες που έγραψαν κι αυτές τη δική τους ιστορία!
Πανταχού παρούσες, να στηρίζουν, να προστατεύουν, να θρέφουν μόνες την οικογένεια! Στις κορφές των χιονισμένων βουνών να ξεχιονίζουν ή να βοηθούν στη μεταφορά πολεμοφοδίων, στα νοσοκομεία να περιθάλπουν τους τραυματίες, στους εράνους να μαζεύουν χρήματα για τον ιερό σκοπό, να στέλνουν  δέμα ή γράμμα στον δικό τους άνθρωπο στο μέτωπο  που το περιμένει πώς και πώς,  στο τζάκι δίπλα οι μεγαλύτερες να πλέκουν κάλτσες και φανέλες για τους αγωνιζόμενους στην πρώτη γραμμή και να δίνουν κουράγιο σ’ όλους.
Δίκαιος ο άνισος αγώνας του λαού μας, που θυμόμαστε και τιμούμε σήμερα!
Η  σκέψη μας λίγο ας σταθεί σ’ όσους  έδωσαν τη ζωή τους τότε, γι’ αυτή την όμορφη πατρίδα!
Κι ας μην ξεχνάμε πως  «Το άδικο δεν ευλογείται!», και «Η Ιστορία διδάσκει!» όπως λέει ο ανάδελφος, αδάμαστος λαός μας, που απ’ την αρχαιότητα αγωνίζεται γενναία υπέρ βωμών και εστιών…