Αιφνιδιασμός από την Τουρκία;

Βρισκόμαστε εν αναμονή της επικείμενης ανάρτησης από τον ΟΗΕ των συντεταγμένων θαλάσσιας δικαιοδοσίας που ορίζει το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Η εξέλιξη αν και αναμενόμενη προκαλεί εύλογες ανησυχίες στην Αθήνα.
Και παρότι το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη έχει καταντήσει ένα αστείο αφού οι μισοί βομβαρδίζουν τους άλλους μισούς.
Η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις με ρεαλιστικά δεδομένα.
Και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο είναι μια πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα ίσως γίνουν και οι επαπειλούμενες έρευνες στον “χάρτη” της περιοχής.
Συνεπώς κάτι πρέπει να κάνουμε από ‘δω και κάτω.
Αυτό πρέπει να το επιλέξει η κυβέρνηση που θα χαράσσει τη στρατηγική και η ομοψυχία που εμπεριέχεται μέσα σε αυτή τη στρατηγική.
Γιατί χωρίς στρατηγική, δεν μπορείς να έχεις ομοψυχία.
Επειδή ο υπογράφων είναι εξαιρετικά προσεκτικός με τα εθνικά θέματα και δεν φιλοδοξεί να γίνει αναλυτής Διεθνών Σχέσεων (πράγμα βαρετό και ασύμφορο) θεωρεί ότι η Ελλάδα τώρα είναι η ώρα να αντεπιτεθεί με δυναμισμό και στη βάση ενός συντονισμένου σχεδίου· το μόνο που δεν μου άρεσε είναι να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
Εκείνο το οποίο παρατηρώ είναι ότι η Τουρκία έχει στρατιωτικοποιήσει την εξωτερική της πολιτική, έχει τρία μέτωπα ανοικτά και δεν κάνει πίσω πουθενά.
Σε μια πρόκληση απαντά πάντα η Τουρκία με μια νέα πρόκληση σε όλο τον χάρτη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Συρία, Κύπρος, Αιγαίο, Λιβύη, ο Ερντογάν τα παίζει όλα για όλα.
Αφήστε που κάνει εξωτερική πολιτική τηλεφωνώντας μια στον Τραμπ, μια στον Πούτιν.
Σε αυτό το “χαλασμένο τηλέφωνο” εμείς τι πράττουμε;
Αυτό το ερώτημα νομίζω ότι απασχολεί τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων.