ΜΟΝΑΔΙΚΗ παγκόσμια πρωτοτυπία στη χώρα μας είναι οι -με το παραμικρό- καταλήψεις δημόσιων (και ιδιωτικών) κτηρίων, κάθε φορά που ψηφίζεται ή δημιουργείται μια κατάσταση που δεν “πάει άλλο”.
ΕΧΟΥΜΕ ζήσει εικόνες καταλήψεων σε όλο τους το μεγαλείο, καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
ΘΕΩΡΟΥΜΕ ότι μια παράνομη κατάληψη ενός χώρου είναι ή θα πρέπει να είναι, το έσχατο μέσο αντίδρασης μιας ομάδας εργαζομένων, όταν παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματά της. Είναι ο μόνος τρόπος προβολής ενός αιτήματος, όταν οι άλλοι (διαλογος, συνάντηση, διαβούλευση) αποτυγχάνουν.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ κι αυτό, το εν πολλοίς λογικό όπλο, παραδόθηκε στα κόμματα κάθε απόχρωσης. Τα οποία με το παραμικρό το χρησιμοποιούν πια καταχρηστικά… Ποιος λησμονεί τις μαθητικές καταλήψεις που πολλές φορές γινόντουσαν έτσι χωρίς κανένα αποχρώντα λόγο, “για πλάκα”.
ΟΙ ΧΩΡΟΙ που υπέφεραν -και υποφέρουν- περισσότερο από τους άλλους είναι τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. Εκεί, στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, είδαμε όχι μόνο να καίγονται από καταληψίες ιστορικές σχολές με το πολύτιμο υλικό τους (Σχολή Καλών Τεχνών, Ε.Μ.Π.), αλλά και να “κτίζονται” οι είσοδοι πρυτανικών γραφείων! Ο φαύλος κύκλος με τα… εξωπανεπιστημιακά στοιχεία που εισβάλλουν στους πανεπιστημιακούς χώρους καταστρέφοντας ή ρυπαίνοντάς τους, αποτέλεσε -όχι σπάνια- ένα καλό άλλοθι για τους “μπαχαλάκηδες” κάθε κόμματος.
ΣΤΟ εξωτερικό υπάρχει αυστηρό και ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που διέπει τα Α.Ε.Ι. των χωρών. Εδώ, θα δούμε άραγε την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να προβαίνουν στη σύνταξη ενός κοινά αποδεκτού νομικού πλαισίου, ώστε και τα δικαιώματα των φοιτητών να κατοχυρώνονται, αλλά και να υπάρχει σεβασμός των πανεπιστημιακών αρχών και του χώρου;
