» Σκέψεις και απόψεις από τα βιβλία: α) “Αναμνήσεις” Hams Dietrich Gensher, εκδόσεις: Λαβύρινθος
β) “Μελαγχολία και Πολεμική” Παναγιώτης Κονδύλης, εκδόσεις: Θεμέλιο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΚΑΒΕΛΑΚΗΣ
Με γερμανική ευθύνη επικυριαρχίας η οποία όμως πρέπει να αλλάξει για να μην δημιουργηθούν αδιόρθωτες συνθήκες για τη χώρα που αποτέλεσε το βάθρο που τροφοδότησε τη γερμανική σκέψη, φιλοσοφία, επιστήμη, τεχνολογία και δημοκρατία όπως έχουν πει οι μεγαλύτεροι σοφοί της γερμανικής, αλλά και της γαλλικής – αγγλικής και πανευρωπαϊκής σκέψης.
Αυτές οι ομολογίες έκαμε ο τέως ηγέτης και διεθνούς ακτινοβολίας Γερμανός αρχηγός του φιλελεύθερου κόμματος και για πολλά κρίσιμα χρόνια υπουργός Εξωτερικών Χανζ Ντίτριχ Γκένσερ. Τις ομολογίες αυτές έγραψε στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου με τίτλο “Αναμνήσεις”. Για να γράψει παράλληλα για τις πατροπαράδοτες καλές σχέσεις Γερμανίας – Ελλάδας, αλλά και για την ανεπιφύλακτη υποστήριξη της χώρας για την επανένωση της Γερμανίας και για πολλά άλλα. Ομως όλα αυτά μείνανε στην περιοχή των καλών λόγων, που μεταμορφώθηκαν σε καταστροφικές πράξεις για την Ελλάδα στο παρελθόν, στο τρέχον, παρόν και φοβούμεθα και στο μέλλον…
Τη συνολική όμως “Ιδιαίτερη πορεία” της Γερμανίας την ερμηνεύει θετικά και αρνητικά ο μεγάλος και εγκυρότατος Ελληνας διανοούμενος αείμνηστος τώρα Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του “Μελαγχολία και πολιτική. Δοκίμια και μελετήματα”. Στο σημαντικό αυτό έργο ο Π.Κ. περιλαμβάνει ένα σημαντικό ιδιαίτερα επίκαιρο δοκίμιο με τίτλο: «Η γερμανική “ιδιαίτερη πορεία” και οι γερμανικές προοπτικές»… Ενα δοκίμιο που ανατέμνει αυτή την “ιδιαίτερη γερμανική πορεία” στις αιτίες της, αλλά και τις δημιουργικές παράλληλα με τις καταστροφικές συνέπειές της. Από αυτό το δοκίμιο παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα (σε μετάφραση από τα γερμανικά Κώστα Κουτσουρέλη) για να μπορέσουμε κι εμείς που ζούμε μια νέα γερμανική περιπέτεια να αντιληφθούμε ευρύτερα τη σκιά της αρνητικής θεωρίας της διαχρονικής γερμανικής “ιδιαίτερης πορείας”.
Tο 2013 τελειώνει με δραματικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό από τις μνημονιακές μεθοδεύσεις της γερμανικής, κυρίως, “πολεμικής” -σε βάρος μας- οικονομικής της πολιτικής. Μιας νέας μορφής πολέμου η οποία δεν είναι διαφορετική από τον πόλεμο και τη φοβερή γερμανική κατοχή του 1940-45 που η χώρα μας και ο λαός μας εξουθενώθηκαν κυριολεκτικά.
Ομως, η χιτλερική Γερμανία πολέμησε για την επιβολή της φασιστικής υπερκυριαρχίας της, με ιδιαιτέρως ειδεχθή σκληρότητα. Τώρα, επαναλαμβάνει με δημοκρατική διαδικασία την ίδια, περίπου σκληρότητα, για την ευρωπαϊκή κυρίως, υπερκυριαρχία της. Χωρίς οι κυβερνήσεις της κας Μέρκελ να λάβουν καν υπόψη τους την πολλαπλή οφειλή τους στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα, ως προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που τροφοδότησε τη γερμανική σκέψη, φιλοσοφία, επιστήμη και τεχνολογία το αξιοποίησε και το διεύρυνε, όπως κάμανε και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
ΓΚΕΝΣΕΡ: ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ
Αυτό τούτο το γεγονός το επεσήμαναν από παλιά οι Γερμανοί στα λόγια, αλλά το ξέχασαν στην πράξη ακυρώνοντάς το με δυσμενείς, κατά της Ελλάδας συμπεριφορές και επιβουλές.
Ενα παράδειγμα καλών λόγων υπέρ της Ελλάδας, αλλά κακών δράσεων εναντίον της, παραθέτουμε (για του λόγου το αληθές) από το βιβλίο του φιλελεύθερου ηγέτη της Γερμανίας – που διετέλεσε πολλά χρόνια υπουργός των Εξωτερικών της Γερμανίας. Το βιβλίο αυτό (887) σελίδες, εκδόσεις Λαβύρινθος, 1997 έχει τίτλο: “Hans Dietrich Genser: Αναμνήσεις”.
Στον πρόλογό του, στην ελληνική έκδοση, ο Hans Dietrich Genser γράφει και τα εξής: “Η παραδοσιακή φιλία ανάμεσα στον γερμανικό και τον ελληνικό λαό ανήκει εδώ και πολλά χρόνια στις σταθερές της ευρωπαϊκής πολιτικής.
…Οταν το 1974 ανέλαβα το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, η Ελλάδα βρισκόταν σε μια δύσκολη ιστορική περίοδο. Ηταν το έτος που κατέρρευσε η στρατιωτική δικτατορία και οι δημοκρατικές δυνάμεις είχαν πετύχει την αποκατάσταση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Αυτό άνοιξε στην Ελλάδα τον δρόμο για την ευρωπαϊκή κοινότητα. Δεν αμφέβαλα ποτέ για το ότι η δημοκρατική Ελλάδα θα έβρισκε τη θέση που της άρμοζε στη σημερινή Ευρώπη, τις ιδεολογικές και πολιτικές βάσεις της δημοκρατικής μας αντίληψης τις χρωστάμε στην αρχαία Ελλάδα.
Η έννοια της πόλης ως κοινωνία ίσων και ελεύθερων πολιτών είχε αναπτυχθεί στην Αθήνα. Το ίδιο ισχύει για την έννοια της δημοκρατίας και το βασικό της αξίωμα, ότι δηλαδή εκείνοι τους οποίους αφορούν πολιτικές αποφάσεις θα πρέπει να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων αυτών. Πρώτοι οι Ελληνες υιοθέτησαν την αντίληψη πως ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό, δηλαδή ένα ον που η φύση του είναι να ζει σε κοινωνίες, στη βάση της ιδέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκεται η αντίληψη για τα φυσικά δικαιώματα που είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους.
Τέλος, ελληνική είναι και η καταγωγή της σύγχρονης επιστημονικής κοσμοθεωρίας. Με την προσφορά της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή τέχνη να είναι ανεκτίμητη”.
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ομως, για τις πολιτικές ευρωπαϊκές διαδικασίες και τις σύγχρονες ελληνογερμανικές σχέσεις, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αλλά και στο γενικότερο ευρωατλαντικό πλαίσιο ο κ. Χανς Ντίτριχ Γκένσερ γράφει και τα κάτωθι:
“Εχοντας κατά νου τις ελληνικές ρίζες της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται κανείς πως χωρίς την Ελλάδα η κοινότητα θα ήταν ατελής. Ως υπουργός των Εξωτερικών της Γερμανίας υποστήριξα, λοιπόν, με θέρμη την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Η παραδοσιακή φιλία ανάμεσα στους δύο λαούς, που έχει τις ρίζες της στις αρχές του περασμένου αιώνα ενίσχυσε σημαντικά την προσπάθειά μου. Το ότι το σκοτεινό κεφάλαιο της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα του Β’ παγκοσμίου πολέμου δεν εμπόδισε την οικοδόμηση στενών σχέσεων εμπιστοσύνης μετά τον πόλεμο αποτελεί για μένα απόδειξη της μεγαλοψυχίας του ελληνικού λαού…
Θεώρησα την ένταξη της Ελλάδας στην κοινότητα το 1981 ως σημαντικό βήμα προς την Ενωση της Ευρώπης. Τότε, η κοινότητα άνοιξε τις πύλες της στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της μεγάλης ευρωπαϊκής μας κληρονομιάς”.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΑΧΘΗΚΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΤΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ
…Η Ελλάδα αποδείχθηκε αξιόπιστος εταίρος στην οικοδόμηση μιας Ενωμένης Ευρώπης. Από την ελληνική πλευρά είχα πάντοτε κατανόηση και υποστήριξη για τα θέματα που απασχολούσαν ιδιαίτερα τη Γερμανία…
…Μάλιστα, εμείς οι Γερμανοί αισθανόμαστε απέραντη ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι τα αποφασιστικά χρόνια 1989-1990 η Ελλάδα τάχθηκε χωρίς περιστροφές υπέρ της γερμανικής ενότητας και μιας Ενωμένης Ευρώπης…
…Ωστόσο, στις νέες προκλήσεις του 21ου αιώνα δεν υφίσταται πλέον μια γερμανική ή μια ελληνική, αλλά μόνο μια ευρωπαϊκή απάντηση…
Για να σημειώσουμε εμείς ότι όλα αυτά τα καλά λόγια του κ. Γκένσερ υπέρ της Ελλάδας καταλήξανε σε κάκιστες πράξεις κατά της Ελλάδας. Με βία, άπειρους καταναγκασμούς και πολλαπλές μορφές οικονομικών εκμεταλλεύσεων. Ενώ ξεχάστηκαν τόσο από τον ίδιο τον Γκένσερ, όσο και από τους Σοσιαλιστές και τους Μερκελιστές οι ελληνικές πνευματικές προσφορές προς Γερμανία, Ευρώπη και κόσμο.
Χωρίς παράλληλα, να λογαριαστεί ούτε η αποφασιστική συμβολή της Ελλάδας για τη γερμανική επανένωση.
Η ΝΕΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Οσον δε αφορά στην αναφορά του Γκένσερ ότι “δεν υφίσταται πλέον μια γερμανική ή μια ελληνική, αλλά μόνο μια ευρωπαϊκή απάντηση… κ.λπ.
Εμείς θα τονίσουμε ότι αυτή η διαβεβαίωση κατέληξε αφ’ ενός μεν στην οικονομική και -περίπου- εθνική καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και στη νεογερμανική χειραγώγηση και οικονομικοπολιτικό έλεγχο ολόκληρης της Ευρώπης…
Με πρώτο θύμα την Ελλάδα την οποία ο νεογερμανικός έλεγχος ωθεί σε προτεκτοράτο, έγινε, ήδη, αφόρητος παρά τις πολλές παραπλανητικές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο. Γιατί αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ισχύσει, αφού οι συνθήκες με τις πρόσφατες νέες επιψηφίσεις στη Βουλή, νέων σκληρών μέτρων έγιναν χειρότερες. Για να γίνουν ακόμα πιο χειρότερες το 2014-15-16 κ.λπ…
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ “ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΟΡΕΙΑ”
Ομως, για όλη τη -διαχρονική- γερμανική αμετανόητη ετεροκαταστροφικότητα που, τελικά, γίνεται αυτοκαταστροφικότητα θα αναφερθώ στις απόψεις του αείμνηστου Ελληνα διανοούμενου Παναγιώτη Κονδύλη που έκρινε τις έγκυρες σε πανελλήνιο παγγερμανικό και διεθνές επίπεδο τον γερμανικό γενότυπο της προόδου (υπερ-εξουσιαστική) της καταστροφής και της αυτοκαταστροφής…
Αυτός ο σπουδαίος ουσιαστικά (και όχι ευφημιστικά και συμβατικά) διανοούμενος στο βιβλίο του (εκδόσεις: Θεμέλιο 2002) με τίτλο “Μελαγχολία και πολεμική, δοκίμια και μελετήματα” περιλαμβάνει και το δοκίμιο με τίτλο: “Η γερμανική ιδιαίτερη πορεία και οι γερμανικές προοπτικές”.
Αλλά ποια είναι η “ιδιαίτερη” γερμανική πορεία και ποιες οι προοπτικές; Ο Π. Κονδύλης γράφει σ’ αυτό το ιδιαίτερης σημασίας δοκίμιό του (που καλύπτει 18 σελίδες 117 – 135) και τα εξής:
ΓΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
“Το ζήτημα των μελλοντικών γερμανικών προοπτικών δεν μπορεί να συζητηθεί ανεξάρτητα από το ζήτημα της λεγόμενης ιδιαίτερης πορείας των Γερμανών κατά το παρελθόν. Αλλωστε οφείλουμε να αποδεχτούμε μια κάποια συνάφεια μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, άσχετα από το πως ερμηνεύουμε τον όρο ιδιαίτερη πορεία έστω κι αν δηλώνουμε με αυτό απλώς και μόνο εκείνο τον ιστορικό δρόμο που ακολούθησαν άπαξ και υπό το κράτος της ανάγκης οι Γερμανοί και ο οποίος οδήγησε στις σημερινές συνθήκες θέτοντας συγχρόνως το πλαίσιο της μελλοντικής τους δράσης. Καθώς σήμερα η έννοια της γερμανικής ιδιαίτερης πορείας χρησιμοποιείται κυρίως αρνητικά, το ζήτημα της συνάφειας μεταξύ γερμανικού παρελθόντος και μέλλοντος δεν τίθεται μόνο με ιστορική, αλλά και με πολιτική πρόθεση…
Ομως τη διευρυμένη από τη μια πλευρά θετική γερμανική εκδοχή, της “ιδιαίτερης πορείας” ήρθε να αντικρούσει μια αρνητική “δυτική” εκδοχή. Οπως ακριβώς το γερμανικό ιδεολογικό συνονθύλευμα, έτσι κι αυτή σχηματίστηκε με βάση ανομοιόμορφα και νεφελώδη υλικά και εξυπηρέτησε αρχικά τις κατανοητές ψυχολογικές και προπαγανδιστικές ανάγκες των Γάλλων. Αυτοί ως αντίδραση στην ήττα του 1870 διψούσαν για ρεβάνς. Παράλληλα οι Αγγλοι ανησυχούσαν για τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό του δυναμικού γερμανικού κράτους.
H αρνητική αποτίμηση της γερμανικής ιδιαίτερης πορείας εμφανίστηκε στην αγγλοσαξωνική και γαλλική πολεμική προπαγάνδα μετά το 1914 με την αξίωση να ερμηνεύσει τις βαναυσουργίες των Γερμανών ανατρέχοντας γι’ αυτό τον σκοπό στο απώτατο παρελθόν τους. Μάλιστα, μετά το 1933 θα συγκροτηθεί σε κανονική συστηματική κατασκευή που ο σκοπός της ήταν να κάνει κατανοητή τη μοιραία, υποτίθεται, πορεία της γερμανικής ιστορίας από τον Λούθηρο ως την… Hiller μέσω του Φρειδερίκου του μεγάλου και του Βίσμαρκ”.
ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΘΕΣΗ Η ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Τώρα πρέπει να αναμένουμε ότι οι Γερμανοί θα ακολουθήσουν μελλοντικά έναν στο έπακρο πολιτικό και ενδεχομένως μεστό σε συγκρούσεις δρόμο από την επιφανειακά μη πολιτική παρακαμπτήριο της προάσπισης της ευημερίας τους. Θα το κάνουμε με ελαφρά συνείδηση, γιατί κατά τις προηγούμενες δεκαετίες έμαθαν να συνδέουν στενά μεταξύ τους την ευημερία και την οικονομία με την ηθική… Αλλά η πίεση των παρενεργειών της πληθυσμιακής έκρηξης καθώς και των κοινωνικών κρίσεων που προκαλεί η ακατάσχετη εξάπλωση της “νέας φτώχειας” θα συνοδευτούν από εσωτερικές πολιτικές κρίσεις με πιθανό αποτέλεσμα μεταβολής στον γερμανικό κομματικό τόπο όπως σημειώνουμε την πτώση του σοσιαλιστικού κόμματος, η άνοδος του μερκελισμού και πρόσφατα η εκμηδένιση του κόμματος των φιλελευθέρων του Χανς Ντίτριχ Γκέσνερ.
Τέλος, ο Παναγιώτης Κονδύλης καταλήγει παρά τη δικαιολόγηση της γερμανικής επαναλαμβανόμενης σκληρότητας να γράψει: “Η σκιά της αρνητικής θεωρίας της ιδιαίτερης πορείας θα συνοδεύσει τη Γερμανία και στο ορατό μέλλον… με το διερώτημα ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ η διαγωγή των Γερμανών είναι η όχι αληθινή ηθική. Με την ευρεία έννοια και όχι σε συνδυασμό της ηθικότητας με τα επικυρίαρχα, πρωταρχικά, γερμανικά συμφέροντα, τα οποία αποδέχονται τόσα οδυνηρά και καταστροφικά για την Ελλάδα, τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά και για την ίδια την ευρωπαϊκή Ενωση με το 2014 να προοιωνίζει μέγιστη εχθρότητα και του νέου γερμανικού imperium.
