Αρχιμανδρίτου ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΘΕΜ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ενα καλαίσθητο βιβλίο με περίμενε φθάνοντας στην Αθήνα, μετά από δίμηνες και πλέον διακοπές στην Κρήτη. Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη το βιβλίο του π. Ιγνάτιου με μια όμορφη αφιέρωση. Τον ευχαριστώ!
Aκηδία, λοιπόν. Είναι μια λέξη που ειλικρινά δεν την περιελάμβανα στο λεξιλόγιό μου, αν και κάποια άλλη παρόμοια, την έλεγε συχνά η μάνα μου. Έλεγε τη λέξη ακήδευτος, για κάποιον που καθόλου δεν εκτιμούσε. Συνήθως για κάποιον σπάταλο και κατ’ επέκταση αυτόν που δεν σέβεται τους συνανθρώπους του!
Έξυπνο το σκίτσο του εξωφύλλου, με τον ανθρωπάκο στη μέση να ζητά βοήθεια και τους δύο ακηδιώτες να κάνουν πως δεν τον βλέπουν!
π. Ιγνάτιε, έχεις τη “χάρη και το έλεος του Θεού”. Έχεις επίσης το ταλέντο και τη δυνατή πένα για να γράφεις.
Στον πρόλογο δικαιολογείς με σαφήνεια, θάρρος και ειλικρίνεια την απόφασή σου να γράψεις ακόμα ένα βιβλίο: «Είχα χρόνια στο μυαλό μου και τάξιμό μου να το πραγματοποιήσω».
Εδώ αλλάξαμε ρόλους με τον π. Ιγνάτιο. Εμείς οι αναγνώστες είμαστε αυτοί που δεχόμαστε την εξομολόγηση. Ο εξομολογούμενος. Και θα το χαρακτήριζα, τουλάχιστον τον πρόλογο του βιβλίου αυτοβιογραφικό. Μαθαίνουμε λοιπόν για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε σπουδάζοντας στη σκληρή Αθήνα.
Ούτε τα λίγα χρήματα για το εισιτήριο, υποθέτω κατάστρωμα στο “Αγγέλικα”, δεν διέθετε ο έφηβος τότε Χατζηνικολάου.
Βρέθηκε όμως ένας λεβέντης Δεσπότης και θαυμάσιος άνθρωπος, ο Αγαθάγγελος, να του τα δώσει. Όπως μας λέει παρακάτω, δεν τον ξέχασε και κατά τη διάρκεια των σπουδών του.
Τον θυμάμαι και εγώ τον Αγαθάγγελο να τον αναφέρει ο παπα-Στελής κάθε Κυριακή στην Εκκλησία στην Αση-Γωνιά.
Εκεί, όμως, στη σκληρή και άπονη Αθήνα, συνέχιζε την “εξομολόγηση” ο π. Ιγνάτιος: «Κατά θλιβερή πλειοψηφία αντίκριζες το σκληρό πρόσωπό της επάρατης “ακηδίας”».
Περιγράφει επίσης και τα συμπτώματα της ακηδίας: «γιατί περί νόσου και μάλιστα φρικτής πρόκειται». Είναι, λοιπόν, ασθένεια και να μην την εκλάβουμε σαν «καθημερινή συμπεριφορά ιδιόρρυθμη και κάποτε ανυπόφορη».
Στο επόμενο κεφάλαιο θα διαβάσουμε για το “Ψυχογράφημα του ακηδιώτη και τα κρούσματα της ακηδίας”. Εδώ θα δούμε πως σημαντική ευθύνη έχουν και οι γονείς όταν: «Από την κούνια ακόμη καλομαθαίνουν τα παιδιά τους στην εύκολη, στην άνετη και ανεύθυνη ζωή φαντασιοπληξίας. Μια ζωή εγωπάθειας, και δονκιχωτισμού: Εδώ θα διαβάσουμε και λόγια επιφανών ανδρών, μα και μεγάλων ιεραρχών και όχι μόνο, όπως ο Άγιος Αντώνιος, ο Ρωμανός ο μελωδός, ο Απόστολος Παύλος, ο Άγιος Ανδρέας ο Κρήτης. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και άλλοι. Όμως ο ακηδιώτης όταν του ανταπέδωσαν τα ίσα και: «Παραπονούνται γιατί στερούνται τη ζεστασιά των άλλων. Μα πώς να έχεις ζεστασιά όταν το τζάκι της καρδιάς σου είναι σβησμένο».
Το τρίτο κεφάλαιο το αφιερώνει στην “πρόληψη και θεραπεία”, υποθέτω, “νόσου” ακηδίας.
Αρκετά “φάρμακα” προληπτικά, μα και θεραπευτικά, μας προτείνει ο π. Ιγνάτιος.
Ενα από αυτά με εντυπωσίασε:
«Κάθε ημέρα πρέπει να σκεπτόμεθα τον θάνατον» κατά τον Άγιον Μακάριον τον Αιγύπτιον και να «βλέπεις την ημέραν σαν να είναι η τελευταία και να σκέπτεσαι: Είμαι έτοιμος να φύγω;». Αυτό είναι πολύ σωστό!! Όμως πόσοι από εμάς αλήθεια σκέπτονται έτσι;
Εύχομαι από καρδιάς υγεία, π. Ιγνάτιε και στο επόμενο βιβλίο σου.
*Ασηγωνιώτης λαογράφος
