Ακηδία

Υπάρχουν λέξεις και έννοιες στη γλώσσα μας που τις βιώνουμε χωρίς να τις έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό συμβαίνει μ’ εμένα με τη λέξη Ακηδία( =αφροντισιά, αδιαφορία, παραμέλησις, περιφρόνησις, ολιγωρία, ραθυμία).
Χωρίς να τη χρησιμοποιώ συχνά ως λέξη, τη βιώνω ως πραγματικότητα. Αρκετές φορές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, με κυριεύει αθυμία, ανορεξία, τεμπελιά για κάθε πνευματικό έργο.
Ίσως γι’ αυτό ολιγώρησα και δεν έσκυψα έγκαιρα στις σελίδες του ψυχοφελέστατου βιβλίου που έδωσε στη δημοσιότητα ο πολυγραφότατος, ο ακαταπόνητος, π. Ιγνάτιος Χατζηνικολάου, με τον μονολεκτικό τίτλο «”Ακηδία”.
Όπως υπενθυμίζει ο συγγραφέας, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη, τον Σιναΐτη «Η α-κηδία είναι ένα από τα οκτώ πρωταρχικά πάθη της ψυχής και μάλιστα το βαρύτερο».
Για να τονίσει ακόμη περισσότερο τη βαρύτητα του πάθους της ακηδίας παραθέτει γνώμες πολλών πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και περιστατικά από τη ζωή, για να το πιστέψουμε ότι είναι μια μάστιγα και πρέπει να απαλλαχτούμε απ’ αυτήν.
«Δυστυχώς -επισημαίνει ο ίδιος- κανείς μέχρι τώρα δεν πήρε στα σοβαρά αυτήν τη μάστιγα, παρ’ όλο που οι πλείστοι των ανθρώπων είμαστε οι δράστες ή τα θύματά της. Γιατί, πάλι δυστυχώς, ο καθένας μπορεί να γίνει ακηδιώτης» και ν’ αδιαφορήσει τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους συνανθρώπους του.
Ο π. Ιγνάτιος είναι σταθερός πολέμιος της Ακηδίας. Εχει προσωπικά βιώματα και έχει γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα κατηγορηματικός λέγοντας «Ο ακηδιώτης, σκληρός και σαδιστικά απαθής, δεν ξέρει από έλεος, και ξεχνά ο δυστυχής, ότι έτσι θα είναι και ο Θεός προς αυτόν. Αν δεν ελεήσουμε θα μείνουμε κι εμείς ανελέητοι…». Και για να το εξειδικεύσει περισσότερο σημειώνει: «Ο ακηδιώτης… ιδίως αν δυστυχώς κατέχει κάποια θέση, ακόμη και κλητήρα ή αυλικού έχει την σατανική έπαρση, ώστε να ζη, να συμπεριφέρεται και να λέγει «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων. Είναι ο υπεράνθρωπος!». Γι’ αυτό «μακάριος ο άνθρωπος που έχει εμπιστευθεί τον εαυτόν του και όλην τη ζωήν του στον Θεό».
Δικαιολογημένα, επομένως, ο συγγραφέας αγωνίζεται καθημερινά, πολεμώντας την ακηδία με την ασταμάτητη πνευματική προσφορά που εξακολουθητικά μας προσφέρει με τη μορφή τόσο των δημοσιευμάτων όσο και των βιβλίων.
Βέβαια είναι σ’ όλους μας γνωστό ότι ο π. Ιγνάτιος, μια ολόκληρη ζωή, γραπτά και προφορικά, κηρύττει Χριστόν Εσταυρωμένον αλλά και Χριστόν Αναστάντα και με τον τρόπο του μας καλεί να τον μιμηθούμε κατά το λόγο του Παύλου «μιμηταί μου γίνεσθαι…».
Και όπως ο εργάτης ή ο τεχνίτης δεν λογαριάζουν τον κόπο και τον ιδρώτα της ημέρας για το μεροκάματο που θα πάρουν το βράδυ, το ίδιο κι εκείνος εργάζεται, όπως είπαμε «ημέρας και νυκτός» για να μας ευαισθητοποιήσει στα αγαθά, στα φιλάνθρωπα, τα χριστιανικά έργα, για δική μας και όχι δική του ωφέλεια.
Έχει συγγράψει 26 βιβλία με τελευταίο την “Ακηδία”, που είναι κι αυτό καθαρά αφυπνιστικό, ψυχωφελές, έργο. Μετά τον “Πρόλογο” στο πρώτο κεφάλαιο δημοσιεύονται η έννοια και ο ορισμός της “Ακηδίας”, παρατίθενται το “Ψυχογράφημα του ακηδιώτη” καθώς και τα “συμπτώματα και κρούσματα της Ακηδίας”, και ακολουθούν  η “Πρόληψις και Θεραπεία” και ο “Επίλογος”.
Το βιβλίο είναι δομημένο με τρόπον τέτοιο που να ευαισθητοποιεί τον αναγνώστη στο να εννοήσει το πραγματικό του συμφέρον και να κάμει ό,τι περνά από το χέρι του ώστε εάν, θεληματικά ή όχι, έχει γίνει ακηδιώτης, να θεραπευθεί απ’ αυτό το πάθος.
Με αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, με αναφορές σε κείμενα διακεκριμένων πνευματικών ανθρώπων, και με λόγο απλό και κατανοητό κάνει περισσότερο φανερό το φοβερό πάθος της ακηδίας, δηλαδή της αδια- φορίας για τον Θεό, στο πρόσωπο του όποιου συνανθρώπου μας.
Όπως θα διαπιστώσει και ο κάθε αναγνώστης το πρόβλημα της ακηδίας είναι ιδιαίτερα σοβαρό και απαιτεί θέληση, επιμονή και φυσικά τη βοήθεια του Θεού για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό επιβάλλεται να προμηθευτούμε όλοι το καλό αυτό βιβλίο, ώστε μελετώντας το να βοηθηθούμε όχι τόσο να ικανοποιήσουμε την επιθυμία του πατρός Ιγνατίου που είναι διάχυτη στις σελίδες του βιβλίου, όσο το  δικό μας ψυχικό κέρδος δηλαδή να αφήσουμε τη μακαριότητα, την τεμπελιά, την αδιαφορία που μας έχει καταλάβει και να εργαστούμε, ώστε ν’ απαλλαγούμε και από το βαρύ πάθος της “Ακηδίας”.