Παρακολουθώντας κάθε στιγµή του ανθρώπινου βίου διαπιστώνω ότι σχεδόν πάντα και σε κάθε κοινωνία τα ανθρωπάκια ψάχνουν ένα τράγο, άλλοτε για να τον φάνε και άλλοτε για αποδιοποµπαίο. Ελάχιστες φορές για µπροστάρη…
Με την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, λοιπόν, εν εξελίξει, και εν γνώσει των κρυφών και των φανερών, των άµεσων και των έµµεσων φόρων που επιφυλάσσει η κυβερνητική πολιτική στους φορολογούµενους, σκέφτοµαι ότι ίσως να µη µε νοιάζει τόσο ο,τι δηµοσιοποιείται κατά καιρούς για το πόθεν έσχες των Ελλήνων πολιτικών και των εύπορων πολιτών, όπως το παρουσιάζουν οι ίδιοι ή τα ΜΜΕ. Με καίει περισσότερο το πόθεν θα βρω χρήµα να ξεπληρώσω τις τρέχουσες και τις διαρκείς φορολογικές υποχρεώσεις µου ως πολίτη…
Φυσικά και µε νοιάζει το πόθεν έσχες των πολιτικών και των ευκατάστατων συµπολιτών µας όπως και πραγµατικά έχει, γιατί πολλά αν όχι όλα εκ του οίκου τους προήλθαν από τον ιδρώτα των υπολοίπων πολιτών. Οἶκος θυµίσω πως είναι η περιουσία, το βιος κατά το λεξικό Liddell – Scott…
Στο µεταξύ, δεν ξεχνώ, ως µέλος της κοινωνίας και ως µεµονωµένο άτοµο, τα σχετικά µε όσους και όσα καθηµερινά µάς περιβάλλουν λόγια του παππού µου, του Παναγιώτη, που φέτος έφτασαν 41 χρόνια από το µισεµό του: «Μην (επι)κρίνεις και µη συγκρίνεις. Να διακρίνεσαι εσύ µόνο κοίτα στο ευ αγωνίζεσθαι, ακόµη κι αν είσαι ή φαίνεσαι ριγµένος ακούσια στο λάκκο των λεόντων ή φυλακισµένος από άλλους σε λαβύρινθο…»
Καληµέρα σε όλους!
