Αν ένας Έλληνας ταξιδέψει στην Αγγλία και θελήσει ένα μήλο, θα πρέπει να πει τη λέξη στα αγγλικά (apple). Λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, για πρώτη φορά οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το ίδιο πράγμα κάνουν και οι χιμπατζήδες: με τον τρόπο τους μαθαίνουν «ξένες γλώσσες. Άρα οι άνθρωποι χάνουν μάλλον και σε αυτό το σημείο την μοναδικότητά τους.
Όταν Βρετανοί επιστήμονες μετέφεραν σε ένα ζωολογικό κήπο του Εδιμβούργου μια ομάδα εννέα ενηλίκων χιμπατζήδων, που είχαν μεγαλώσει στην Ολλανδία, διαπίστωσαν ότι οι «μετανάστες», μετά από τρίχα χρόνια στο νέο τόπο διαμονής τους, είχαν πλέον μάθει να λένε (δηλαδή να γρυλίζουν) τη «λέξη» μήλο με την «προφορά που είχαν ήδη οι έξι σκωτσέζοι χιμπατζήδες που ζούσαν εκεί.
Η ανακάλυψη αμφισβητεί την κυρίαρχη θεωρία ότι οι «λέξεις» (δηλαδή οι συγκεκριμένοι βρυχηθμοί) των χιμπατζήδων για τα αντικείμενα είναι πάντα ίδιοι και αμετάβλητοι. Όπως οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν ξένες λέξεις για το ίδιο αντικείμενο (π.χ. ένα μήλο), έτσι και οι χιμπατζήδες έχουν την προσαρμοστικότητα να ελέγχουν τους ήχους που βγάζουν για συγκεκριμένα αντικείμενα, ανάλογα με το περιβάλλον όπου βρίσκονται, ώστε να μπορούν έτσι να επικοινωνήσουν καλύτερα με τους ομοίους τους.
