Το σύστηµα υγείας νοσεί…
Νοσεί τόσο βαριά που δύσκολα θα βρεθεί κάποιο φάρµακο να το θεραπεύσει!!!
Θα ήθελα από τη µεριά µου να µοιραστώ µαζί σας αυτά που είδα και βίωσα, έχοντας νοσηλευτεί πριν λίγες µέρες στην πνευµονολογική κλινική του Γ.Ν.Χ. και να στείλω, µέσα από εδώ, τις ευχαριστίες και τις ευχές µου σε όλο το δυναµικό προσωπικό του.
Είδα γιατρούς και νοσηλευτές να κάνουν διπλές βάρδιες προκειµένου να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν λόγω έλλειψης προσωπικού. Είδα µαζί µ’ αυτούς φυσικοθεραπευτές και αποκλειστικές να προσφέρουν κάποιοι εθελοντικά και άλλοι να εκτελούν το δύσκολο λειτούργηµα τους στους συνανθρώπους µας.
Να δίνουν ένα χέρι βοηθείας στους ηλικιωµένους, στους ανήµπορους και σε ανθρώπους που δεν συνοδεύονταν, µα πάνω απ’ όλα αυτοί οι υπερήρωες να ανασταίνουν ακόµα και νεκρούς. Επιπροσθέτως δεν θα ήθελα να παραλείψω το τεράστιο έργο που επιτελούν η κ. Έφη και η κ. Ελένη στην κοινωνική υπηρεσία. Με τι ευαισθησία, αγάπη και τρυφερότητα προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο των απόρων συνανθρώπων µας και προσπαθούν να βρεθεί λύση στο πρόβληµα τους…
Οφείλω ακόµα να δώσω πολλά συγχαρητήρια στην οµάδα των εθελοντών, άνθρωποι ευλογηµένοι, όπου εκεί που σταµατά η πολιτεία, δίνουν το χέρι τους και µία ακτίνα φωτός ξεπροβάλλει για να ζεστάνει και να φωτίσει τις πονεµένες και ταλαιπωρηµένες ψυχές.
Τελικά υπάρχει ελπίδα, γιατί το DNA του Έλληνα έχει κάτι το µοναδικό, όπως έλεγαν και οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου… (µε µία µικρή αλλαγή).
Αν όλ’ οι εθελοντές της γης
πιάναν γερά τα χέρια
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ µεγάλος
κι ο πόνος θα γινότανε
πολύ πολύ µικρός!!!
