Ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου

Κυριακή 28η Νοεμβρίου
«Τι ποιήσω; Ζωήν αιώνιον κληρονομήσω»

Ο άνθρωπος γνωρίζει τι ζητά. Αιώνια ζωή, παράδεισο, βασιλεία του Θεού. Μόνο που το ερώτημα είναι παραπλανητικό. Ρωτά τι ποιήσω, ενώ το τίμιο για αυτόν θα ήταν αν ρωτούσε πόσα να δώσω για να κερδίσω την αιώνια ζωή. Δηλαδή να κάνω ένα νοσοκομείο; Να κτίσω μια συναγωγή;

Να αυξήσω τις ελεημοσύνες μου; Αυτό εννοούσε ο φίλος μας ο πλούσιος που ήρθε στον Χριστό με το όραμα της αιωνιότητας.

Ο Χριστός έχει πάντα την πόρτα του ανοιχτή. Η απάντησή του είναι καταλυτική.
Έλα μαζί μου. Άφησε αυτά που έχεις. Εκείνος φεύγει περίλυπος.

Ξέρετε γιατί; Γιατί ξέρει ο ίδιος τι χάνει. Όπως ξέρει τι ζητά. Ξέρει και τι χάνει. Όμως είναι πλούσιος, έχει πολλά και δεν έχει τη δύναμη να τα αποχωριστεί. Μένει στα δικά του.
Προτιμά τον κόσμο από τον ουρανό. Πρώτα έχει τον εαυτό του και ύστερα έχει, ή δεν έχει καθόλου τον Θεό.

Δηλαδή θεοποιεί και λατρεύει αυτά που έχει και τον ίδιο τον εαυτό του. Θυμάστε τον άλλο πλούσιο που προσεύχονταν στον ναό; Θυμάστε πώς προσεύχονταν; Θέλετε να πούμε; «Εις εαυτόν προσηύχετο».

Εδώ είμαι, προσεύχομαι, κάνω ελεημοσύνες, νηστεύω κανονικά δυο φορές την εβδομάδα. Όλα σύμφωνα με τον νόμο, αλλά δεν δικαιώνεται, ενώ φεύγει από τον ναό δικαιωμένος ο τελώνης ο οποίος λέγει, Θεέ μου είμαι αμαρτητικά χαμένος, λυπήσου με, κρίνε με επιείκεια. Συγχώρεσέ με, κάνε ό,τι θέλεις για μένα.

Ο τελώνης δικαιώνεται τελικά όχι για τις αμαρτωλές πράξεις του, αλλά για την ταπείνωσή του και την καρδιακή συντριβή του, ενώ ο Φαρισαίος δεν καταδικάζεται για τα έργα του, αλλά για την υπερηφάνεια του. Πρώτα ο εαυτός του, ύστερα όλοι οι άλλοι, τελευταίος και πιο κάτω απ’ όλους ο Θεός ο ίδιος. Για αυτό ο Χριστός είπε ότι είναι δύσκολο να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Δεν είπε ότι είναι αδύνατο, δύσκολο. Αντίθετα ο πλούτος μπορεί να είναι και η δύναμη για να περάσουμε στον παράδεισο, αν καταφέρουμε να τον τιθασεύσουμε, να τον πατήσουμε στον λαιμό.

Στον παράδεισο βρίσκονται και πλούσιοι και αξιωματούχοι. Ο Αβραάμ είναι εκεί πρώτος και καλύτερος, ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος είναι μαζί του και όλοι οι πλούσιοι που αναζητούν τον Θεό φτάνουν ως εκεί και ο βασιλιάς Δαυίδ είναι εκεί και άλλοι πολλοί αξιωματούχοι κοσμούν τον παράδεισο.
Γνωρίζουμε ότι η απεξάρτηση από τις κοσμικές δυνάμεις είναι δύσκολη και επίπονη αλλά δεν είναι αδύνατη.
«Οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσονται παντός αγαθού» και επιγείων και επουρανίων όλα είναι δικά τους.

Είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτό το βήμα, το κλικ στην πόρτα της υπάρξεώς μας για να βρεθούμε στον παράδεισο, ο οποίος βρίσκεται και λειτουργεί «εντός ημών». Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε στις ρούγες και στα σοκάκια, στα βουνά και στα λαγκάδια, στον ουρανό και τη γη, για να τον βρούμε. Στον εαυτό μας να περιοριστούμε και να ασκήσουμε τη δύναμή μας, να τιθασεύσουμε τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Να γονατίσουμε μπροστά στην του Κυρίου παρουσία, να αναζητήσουμε το έλεός Του, να γνωρίσουμε τον Θεό και προπάντων να αφήσουμε να μας γνωρίσει ο Θεός, όπως έκανε ο τελώνης που τον βρήκε και τον γνώρισε ο Χριστός πάνω στο δέντρο.

Στην εκκλησία δεν ερχόμαστε για να βρούμε τον παράδεισο. Ερχόμαστε να βρούμε τον Χριστό. Όταν τον βρούμε και νιώσουμε ότι βρίσκεται «εντός ημών» βρήκαμε ταυτόχρονα και την πρόσκαιρη και την αιώνια ζωή, και την παρούσα και την μέλλουσα και τη γη και τον ουρανό. Να βρούμε τον Χριστό, να συμφιλιωθούμε μαζί του, αφού πρώτα βγούμε από τη νοοτροπία εκείνων που τον χλεύασαν, τον κακοποίησαν και τον σταύρωσαν. Εκείνος έχει ανοιχτά τα χέρια του και είναι έτοιμος να μας αγκαλιάσει, να μας κρατήσει το χέρι και να μας οδηγήσει ο ίδιος στον παράδεισο.

Κάποια ώρα ο Θεός παραγγέλλει στους καλεστές του δείπνου του να αναγκάσουν όσους διστάζουν να πάνε στο δείπνο από τους καλεσμένους του. Χρησιμοποιεί το ρήμα αναγκάζω όχι με την έννοια του πειθαναγκασμού ή του εκφοβισμού αλλά για να τους ξεφοβίσει από τον φόβο που τους πλακώνει για τα αμαρτήματά τους ότι οι αμαρτίες των δεν εμποδίζουν την πρόσκληση.

Ο Θεός μας καλεί και μας δέχεται όπως είμαστε. Με τις καλοσύνες μας και τις κακίες μας.
Στην εκκλησία πάμε με το καινούριο κουστούμι μας αλλά κάποιες φορές όταν χρειαστεί και με τα παλαιά και τα μπαλωμένα ρούχα μας, όπως είμαστε.

Τα τυπικά, τα επιφανειακά, δεν μετρούν ιδιαίτερα. Στο βάθος κρύβεται ο θησαυρός.
Το κυρίαρχο είναι η καρδιά να χτυπά για τον Θεό «θείω έρωτι πτερουμένοις».
Να πετούμε ως τον ουρανό συνεπαρμένοι και κυριευμένοι από τον θεϊκό έρωτα.

Ο λόγος του Θεού ανάβει πραγματικά αυτή την ερωτική φλόγα μέσα μας για την αιώνια ζωή, για τη βασιλεία του Θεού, για την αιωνιότητα. Μεγάλα αγαθά που ανήκουν σε μας.

Εμείς έχουμε το χρέος να τα διεκδικούμε με νύχια και με δόντια, με όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές και πνευματικές και πάντοτε μαζί με τη χάρη του Θεού.

Με ανδρεία και γενναιότητα, με προσευχές και δεήσεις, με μετάνοια και εξομολόγηση, με τη συμμετοχή μας στα μυστήρια της εκκλησίας και γενικότερα στη ζωή της εκκλησίας και προπάντων με τη μετοχή μας στη θεία κοινωνία, θεία ευχαριστία.

Κοινωνισμένοι, ευχαριστημένοι, ευλογημένοι, ζούμε αχόρταγα το έλεος του Θεού, δηλαδή ζούμε την πληρότητα της ζωής και της σωτηρίας, της χάρης και του αγιασμού.