ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6-2-2022
«Η πίστη σου σε σέσωκέ σε».
Η Χαναναία γυναίκα, γυναίκα αλλοεθνής, ξένη, από χώρα εχθρική.
Ο Χριστός βρίσκεται προς τα μέρη Τήρου και Συνδρόμος μακριά από την πολυκοσμία των πόλεων, προκειμένου να βρεθεί για λίγο μόνο με τους συντρόφους του και να μιλήσει ιδιωτικά μαζί τους, να τους ενημερώσει για το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου και του ανθρώπου, να τους βγάλει από τον νου το λάθος και τη νοοτροπία ότι πρόκειται να αναλάβει βασιλιάς του Ισραήλ και ότι θα ζουν όλοι κάτω από τη δική του εξουσία με θαυμαστό τρόπο. Εκεί συναντά τη Χαναναία, η οποία του ζητά επίμονα να κάνει κάτι για το παιδί της, που βασανίζεται σκληρά. Με την πρώτη της λέξη Κύριε αναγνωρίζει τη θεότητα του Χριστού, όταν αυτή αμφισβητείται από τους ομοεθνείς του.
Φωνάζει δυνατά, ενοχλεί, γίνεται ο περίγελος των άλλων, αλλά εκείνη δεν νοιάζεται. Το μόνο που τη νοιάζει είναι η δοκιμασία της ασθένειας του παιδιού της.
Ο ίδιος ο Χριστός τη δοκιμάζει σκληρότερα. Ακούστε τι της λέει. Δεν μπορώ να πάρω το ψωμί των παιδιών μου και να το δώσω στους σκύλους.
Η πονεμένη μάνα δεν κάμπτεται, δεν το βάνει κάτω, αντιστέκεται. Ναι Κύριε. Είμαι σκύλος, δεν αξίζω τίποτα. Άφησέ με όμως να πάρω αυτά που πετάτε από το τραπέζι των παιδιών σας και θεώρησέ με ότι είμαι ένας σκύλος σου. Ο Χριστός υποκλίνεται ενώπιόν της. «Μεγάλη σου η πίστις». Και το θαύμα έγινε αμέσως γιατί πράγματι πάντοτε το θαύμα είναι της πίστης ακριβό παιδί.
Η αλλοεθνής γυναίκα δεν ζητά τίποτα από κανέναν άλλο παρά μόνο από τον Θεό, γιατί γνωρίζει ότι μόνο ο Θεός μπορεί και μόνον ο Θεός σώζει και μόνον ο Χριστός είναι ο σωτήρας όλων. Όλοι οι άλλοι κάνουν γιατροσόφια.
Ο πόνος του παιδιού είναι πόνος της μάνας όταν τα παιδιά μας βρίσκονται κάτω από την πίεση εξαρτησιογόνων ουσιών που τα καταντούν ζωντανά νεκρούς, η μάνα πονεί. Όταν το παιδί μας είναι παρμένο από τον οίστρο της ταχύτητας, αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, η καρδιά της μάνας σπαράζει. Γι’ αυτό και ζητά το έλεος του Θεού για το παιδί της και για τον εαυτό της να μη χάσει τις αντοχές της. Να μείνει όρθια ως κυματοθραύστης του κακού. Η κραυγή της γυναίκας δείχνει το μέγεθος της οδύνης. Κραυγάζοντας ζητά το έλεος του Θεού. Εκείνη κραυγάζει, ο Χριστός σιωπά. Και οι μαθητές φοβούνται τη λαϊκή παρεξήγηση.
Η πονεμένη μάνα επιμένει είσαι ο Μεσίας είσαι ο Θεός αληθινός, άρα μπορείς, κάνε το θαύμα σου. Καθαρές κουβέντες.
Κάνε το γρήγορα. Δώσε μου δύναμη και κουράγιο, χάνομαι, βουλιάζω. Στα χέρια σου βρίσκεται η ζωή μου και η χαρά μου, προσδοκώ την ευλογία σου, όχι σε ποσότητα, αλλά σε ποιότητα, όχι σαν τα παιδιά σου, σαν τους σκύλους σου. Η Χαναναία θυμίζει λίγο πολύ τον άσωτο που σκέφτεται να γυρίσει στο σπίτι του πατέρα του, όχι σαν παιδί, αλλά σαν δούλος του. Βλέπουμε σαφώς ότι λίγο ζητούμε από τον Θεό, πολλά μας δίνει. Γιατί είναι πλούσια τα ελέη του Θεού. Χρειαζόμαστε να έχουμε το νου μας, να προσέχουμε μη τυχόν και τα χάσουμε. Η Χαναναία γυναίκα, η αλλοεθνής και αλλόδοξη γυναίκα μας παραδίδει ένα μάθημα ορθοδοξίας και ορθοπραξίας, ύστερα από τον σκληρό διάλογο που είχε με τον Χριστό. Δεν απογοητεύεται. Έρχεται πιο κοντά του. Δεν κραυγάζει πια, γονατίζει. Προσκυνά ήρεμα και σιωπηλά και μυστικά αποκρίνεται «Κύριε βοήθημοι». Η γυναίκα δεν ζητά το ψαχνό να της επιτραπεί να γλύψει το κόκκαλο. Ξέρετε γιατί;
Γιατί η γυναίκα γνωρίζει το μέγεθος, την έκταση και τη δύναμη της χάρης του Θεού. Ζει και βιώνει τον ίδιο τον Χριστό.΄Μας θυμίζει τον Άγιο Απόστολο Παύλο που λέει «Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω ουκ έτι εγώ, ζει δε εμοί Χριστός». Η γυναίκα τα δίνει όλα προκειμένου να δεχτεί τη χάρη του Θεού, «και η θυγάτερ αυτής από της ώρας εκείνης». Θεοπρέστατη εξουσία και δύναμη, να γίνει όπως θέλεις.
Ο Θεός εκπληρώνει τις απαιτήσεις μας πότε, όταν τις διεκδικούμε με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της καρδίας και εξ’ όλης της διανοίας μας.
Είναι δική μας ευθύνη αλλά και δυνατότητα να αποσύρουμε την προσοχή μας από τα πρόσκαιρα και τα απατηλά και να στραφούμε προς τα αιώνια και τα αληθινά, τα ουράνια και τα θεϊκά.
Προτρέπουμε τα παιδιά μας μερικές φορές με πόνο ψυχής να μην ξοδεύουν τη ζωή τους με άσκοπους χειρισμούς που και τον ίδιο τον εαυτό τους βλάπτουν και την κοινωνία πληγώνουν και μάλιστα μερικές φορές προκαλούν ανήκεστη βλάβη.
Παρακολουθούμε δραστηριότητες των παιδιών μας που αν λίγο τις στρέψουν προς τον ουρανό θα ζήσουν και τα ίδια από τη χαρά του Θεού. Σημειώνουμε για παράδειγμα διαδηλώσεις σε πόλεις και περιφέρειες υπέρ προσώπων και πραγμάτων που δεν το αξίζουν και αληθινά χάνουν τον καιρό τους, μένουν ανενεργοί και περιέρχονται σε αχρήστευση και αποδοκιμασίες και τελικά καταντούν ρεμάλια χωρίς αξιοπιστία και καμιά υπόλειψη κοινωνική.
Μια διαδήλωση με ζημιές και φθορές για κάποια κακοδαιμονία των κυβερνώντων που το κακό όχι μόνο δεν διορθώνεται, αλλά αυξάνει με την καταστροφή και ζημιές σε σπίτια και καταστήματα και αυτοκίνητα, είναι κρίμα να επιχειρούμε να διορθώσουμε το κακό μικρότερο ή μεγαλύτερο. Το κακό διορθώνεται ή μικραίνει με το καλό, την καλή προσπάθεια, την καταννόηση, την εκλογίκευση των πραγμάτων. Η Χαναναία γυναίκα μας κάνει και αυτό το μάθημα, ό,τι δεν μπορούμε να πάρουμε από τον κόσμο να το πάρουμε από τον Θεό. Εκείνος έχει για μας, έχει για όλους. «Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω».
Οι πόρτες είναι πάντοτε ανοιχτές, έτοιμες να δεχτούν την καθεμιά και τον καθένα μας, να περάσουμε από τη μιζέρεια της καθημερινότητας στην ευλογία του Θεού.
Άλλη μία φορά παρακαλούμε τα παιδιά μας να μας επιτρέψουν να τα κατευοδώσουμε σε κάποιο μοναστήρι, όχι για να μονάσουν ή να ασκητέψουν αλλά για να αποκτήσουν εμπειρία της ασκητικής, προσευχητικής, νηστευτικής ζωής της εκκλησίας.
Είναι βέβαιο ότι θα ενθουσιαστούν και θα διερωτηθούν που βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι που μένουν εκεί τη χαρά, όπως αποτυπώνεται στα γελαστά πρόσωπά τους και το κέφι της διακονίας όπως πραγματώνεται από αυτούς για όλους τους επισκέπτες. Εξάλλου όλοι οι οικισμοί μικρότεροι και μεγαλύτεροι που βρίσκονται γύρω και κοντά σε μοναστήρια επηρεάζονται από αυτά και ξεχωρίζουν οι κάτοικοί τους για το κατά Χριστόν ήθος, την ευσέβεια και την καλοσύνη τους.
Προτρεπόμεθα αντί άλλης επιλογής να επιλέγουμε μοναστικά κέντρα ως τόπους επίσκεψης και διακοπών προκειμένου να συνδυάζουμε το τερπνόν με το ωφέλιμο. Σημειώνουμε επίσης ότι παρά τις όποιες αδυναμίες των μοναχών στα μοναστήρια υπάρχει διάχυτη η χάρη του Θεού, στα ίδια τα κτήρια, οι εικόνες, τους χώρους που ζουν οι μοναχοί και οι επισκέπτες καθώς και η ίδια η λειτουργία και οι ιερές ακολουθίες του ημερονυχτίου.
Ευλογημένη επίσης είναι η κοινή τράπεζα των μοναχών.
Όλα αυτά αποπνέουν πνεύμα συνέσεως, ευλογίας και αγάπης.
Η Χαναναία γυναίκα μας δίνει και αυτό το μάθημα της ενότητας και της καταλλαγής, της επικοινωνίας και της ανάπτυξης φιλικών σχέσεων, της ελεύθερης συμπεριφοράς, την υπομονή και την επιμονή να κερδίσουμε το παρόν για να εξασφαλίσουμε τη βεβαιότητα του μέλλοντος. Ανήκει σε μας η ευθύνη να ψάξουμε και να βρούμε την ενότητά μας με το διαφορετικό, τη συνεργασία, τη συμφιλίωση, την υπομονή και την επιμονή.
«Ο επιμένων εις τέλος ούτος σωθήσεται».
Οι πρόγονοί μας της κλασικής αρχαιότητας έλεγαν «ει χολώ παροικήσης υποστάζειν μαθήσης» που σημαίνει ότι αν κάνεις παρέα με έναν κουτσό θα μάθεις να κουτσαίνεις.
Ο λαός μας σήμερα αυτό το ερμηνεύει σαφέστερα και στα ίσια με τη γλώσσα των γονιών που νοιάζονται για το ήθος των παιδιών τους, τα οποία προτρέπουν με τους στίχους της κρητικής λαϊκής μούσας «με τον καλλιά σου κάθισε και νηστικός σηκώνου». Τα παιδιά μας έχουν την ασπίδα της αγνότητας και τη δύναμη του ριψοκίνδυνου και έχουν ακόμα το ρίσκο του τολμηρού και την περιέργεια του άγνωστου να δοκιμάζουν και να αξιολογούν τα πάντα. Με αυτά τα προσόντα δικαιούνται την κοινωνική καταξίωση καθώς και τη συμμετοχή τους στην πρόοδο, την ανάπτυξη και τον πολιτισμό. Η ευχή της εκκλησίας μας είναι «τη νεότητα παιδαγώγησον». Και ο ίδιος ο Χριστός όταν άλλοι αποδιώχνουν τα παιδιά εκείνος τα καλεί κοντά του και διαβεβαιώνει ότι σε αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού.
Η Χαναναία ζητά γονατιστή το έλεος του Θεού για το παιδί της. Αυτό είναι ένα δυνατό μάθημα για τους γονείς και τους παιδαγωγούς μας.
Να έχουμε στις προσευχές μας πρώτα απ’ όλους τα παιδιά μας και τους δασκάλους των, γιατί δεν είναι μόνο η αγάπη μας είναι ταυτόχρονα και η σιγουριά του παρόντος αλλά και η ελπίδα του μέλλοντος. Θέλουμε ένα ισχυρό νεανικό παρόν γιατί ταυτόχρονα θέλουμε ένα χαροποιό, αναστάσιμο μέλλον.
Προσευχόμαστε για το ήθος των δασκάλων των παιδιών μας και αποζητούμε τον φωτισμό του Θεού, αυτό το ήθος της κατά Χριστόν ζωής να περάσει πρωτίστως στους δασκάλους και από αυτούς στα παιδιά μας.
Ξέρετε γιατί; Για να παραμείνουν περίεργα και ριψοκίνδυνα αλλά και ισχυρά και μαχητικά στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που μπροστά στις οποίες μπορεί να βρεθούν.
Το ήθος του Χριστού χαλυβδώνει και καθιστά ακατανίκητο τον άνθρωπο από κάθε προσβολή του πονηρού.
Οι άγιοι μάρτυρες της εκκλησίας μας αντιμετώπισαν τα βασανιστήρια των ρωμαϊκών διωγμών όχι μόνο με τη δική τους δύναμη, αλλά προπάντων με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού.
Αυτό εννοούμε όταν μιλούμε για την πίστη του Χριστού την αγία.
Δηλαδή με τον Χριστό μαζί είμαστε ακατανίκητοι «και ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» και «πάντα δυνατά το πιστεύοντι».
Η Χαναναία έζησε αυτό το θαύμα.
Σειρά έχουμε να το ζήσουμε κι εμείς, για τα παιδιά μας, για τον τόπο, για την πατρίδα.
