Ακούσομεν του Αγίου Ευαγγελίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20-03-2022
Η δεύτερη εβδομάδα της αγίας και μεγάλης Σαρακοστής είναι και αυτή μια εβδομάδα νηστευτική με πλούσιο λατρευτικό χαρακτήρα με δύο προηγιασμένες θείες λειτουργίες ενδιάμεσα και με αποκορύφωμα την δεύτερη στάση των χαιρετισμών της Παναγίας. Την ίδια την ημέρα της Κυριακής τελείται η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου το πρωί και το εσπέρας ο εσπερινός της συγγνώμης. Την ίδια ημέρα αυτής της Κυριακής, η αγία μας εκκλησία εορτάζει τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, επίσκοπο Θεσσαλονίκης, εισηγητή και ερμηνευτή της μυστικής προσευχής, της προσευχής της καρδίας και φυσικά περί του πως αυτή η νοερά καρδιακή προσευχή εξολοθρεύει κατά κράτος τους δαίμονες.
Ο Χριστός σύμφωνα με τον άγιο ευαγγελικό λόγο βρίσκεται σε ένα σπίτι όπου έχουν μαζευτεί πολλοί άνθρωποι που για διάφορους λόγους ήθελαν να τον ακούσουν. Το σπίτι ήταν γεμάτο από κόσμο και κανένας δεν μπορούσε να μπει από την είσοδο, γι’ αυτό οι άνθρωποι που έφεραν ένα παραλυτικό με το κρεβάτι του, ανέβηκαν στην οροφή του σπιτιού, άνοιξαν ένα μέρος αυτής και κατέβασαν το κρεβάτι με τον παραλυτικό εκεί που καθόταν ο Χριστός και μιλούσε. Όταν τον είδε ο Χριστός του είπε: «τέκνον αφέονται σοι αι αμαρτίαι σου». Λόγος ο οποίος προκάλεσε τους παρευρισκόμενους γραμματείς και νομοδιδασκάλους οι οποίοι και διερωτήθηκαν με ποιο δικαίωμα ο Χριστός συγχωρεί αμαρτίες, καθόσον αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο του Θεού.
Ο Χριστός γνωρίζει τους διαλογισμούς των και τους ρωτά γιατί έχετε τέτοιους διαλογισμούς στην καρδιά σας; Τι είναι ποιο εύκολο να πω, αφέονται σοι αι αμαρτίαι ή σήκω πάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Για να δείτε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου έχει το δικαίωμα να συγχωρεί αμαρτίες, ακούστε τι θα του πω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα και ο παράλυτος μέχρι εκείνη την ώρα, σηκώνεται επάνω, παίρνει το κρεβάτι του στους ώμους του και περπατά προς έκπληξη όλων, οι οποίοι δεν είχαν ξαναδεί κάτι ανάλογο, οι οποίοι γι’ αυτό δόξαζαν το Θεό.
Να κάνουμε δυο παρατηρήσεις: ο Χριστός δεν έχει μόνιμο στέκι διδαχής, έχει την Καπερναούμ πόλη εξόρμησης και διδασκαλίας αλλά άλλες φορές τον βρίσκουμε διδάσκοντα και θαυματουργούντα σε άλλα μέρη που σημαίνει ότι το θαύμα λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο ως επιβεβαίωση της θεότητας του Χριστού αλλά και ως ευλογία της πίστης των ανθρώπων που παρευρίσκονται και βλέπουν και ακούουν. Να πούμε επίσης ότι η συγχώρηση των αμαρτιών, είναι θεϊκό, αποκλειστικό δικαίωμα, το οποίο όμως παραχωρείται και στον άνθρωπο «αν τινών αφείτε τα παραπτώματα αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατείτε, κεκράτεινται» και «άφες ημίν τα ωφελήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν ταις οφειλέτες ημών».
Είναι αυτά που δεν κατάλαβαν και δεν θέλησαν να καταννοήσουν οι νομοδιδάσκαλοι. Το σημαντικό όμως είναι ότι όλοι ξαφνιάστηκαν με το θαύμα και εδόξαζαν τον Θεό. Αυτή είναι η μαρτυρία και αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα του ευαγγελικού λόγου σήμερα. Φυσικά το θαύμα είναι της πίστης ακριβό παιδί και η αναγνώρισή του επίσης χρειάζεται πίστη. Χαιρόμαστε για τα μηνύματα του αγίου ευαγγελικού λόγου και την καθολική αναγνώριση του Χριστού ως Θεού εκ Θεού αληθινού και ελπίζουμε και ευχόμαστε να είναι μεγάλη η πνευματική ωφέλεια για όλους μας αυτής της υπαρκτής παραλυσίας, που πρώτοι είναι οι φίλοι και οι γνωστοί που τον μετέφεραν από το σπίτι του, εκεί που βρισκόταν ο Χριστός. Είναι βέβαιο ότι εκείνοι ανέλαβαν το ρίσκο της μεταφοράς του παραλυτικού και είναι οι ίδιοι που ασφαλώς γνώριζαν ή είχαν ακούσει για τον Χριστό και φυσικά πίστευαν ότι μπορεί να τον κάνει καλά και να αποκατασταθεί η υγεία του πάσχοντος φίλου τους. Αυτό το τελευταίο μάλιστα το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ομολογεί ότι «ειδών την πίστην αυτών» δηλαδή των τεσσάρων που τον μετέφεραν. Αυτό φυσικά δεν αποκλείει και την πίστη του ίδιου του παραλυτικού. Τιμούμε τους ανθρώπους αυτούς που βρέθηκαν και λειτούργησαν τόσο κοντά και ευεργετικά στον πάσχοντα φίλο τους και επιβεβαιώνουν τον λόγο του Θεού «ασθενής ήμιν και ήλθετε προς με».
Να προσθέσουμε ακόμα ότι οι ευχές της εκκλησίας μας και η λατρεία μας έχουν σε ιδιαίτερη υψηλή θέση τους πάσχοντες υπέρ της υγείας των οποίων αναφέρεται ο λειτουργικός λόγος συχνά και πυκνά. Είναι ευθύνη όλων μας η μέριμνα και το ενδιαφέρον υπέρ των εμπερίστατων αδελφών μας. Καμιά αδιαφορία δεν δικαιολογείται.
Μια γλυκιά ματιά, μια ζεστή συμπάθεια, ένα γλυκό παρηγορητικό λόγο ή μια ευχή από βάθους καρδίας ως και στο σημείο να τους μεταφέρουμε σε κάποιο ιατρείο ή νοσοκομείο προς θεραπευτική αγωγή και υγιεινή ανάσα πνοής και ζωής.
Φυσικά και πέραν όλων αυτών η προσευχή υπέρ αυτών, η βοήθεια να στρέψουν την προσευχή τους προς τον Θεό και να ζητήσουμε και εμείς και εκείνοι την του Κυρίου βοήθεια και σωτηρία.
Το πρώτο είναι η σωτηρία της ψυχής, ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Αν χάσουμε την ψυχή μας τα χάσαμε όλα. Ο Χριστός δεν νοιάζεται μόνο για το σώμα, νοιάζεται και για την ψυχή, για την ύπαρξη και τη ζωή του ανθρώπου. Η φράση του Χριστού σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου αποβλέπει πιο πολύ στην περίπτωση αυτή να καταστήσει σαφές ότι αυτή η δωρεά της συγχώρησης που είναι προνόμιο του Θεού την αποκτά και ο άνθρωπος.
Για διευκρίνιση να σημειώσουμε ότι αν κάνουμε ένα αμάρτημα, δηλαδή αν καθιβρίσουμε τον Θεό, ο συνάνθρωπός μου ο άλλος, έχει το δικαίωμα από τον ίδιο τον Θεό, να με συγχωρήσει. Δηλαδή κάνω έργο του Θεού με την άδειά του, ευλογημένο, φιλανθρωπικό, άγιο. Είναι σαφής η παρεξήγηση των γραμματέων που παρευρίσκονταν εκεί την ώρα του θαύματος και κατά κάποιον τρόπο δίκαια παρεξήγησαν όταν άκουσαν τον Χριστό να συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού, γιατί γνώριζαν ότι μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες. Γι’ αυτό και ο Χριστός κατηγορήθηκε ότι «εισαγάγει καινά δαιμόνια». Για τον Χριστό η συγχώρηση των αμαρτιών και η θεραπεία της παραλυσίας είναι το ίδιο εύκολα πράγματα, γιατί «όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις». Οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να είμαστε συγχωρητικοί, γιατί η συγχώρηση είναι ευλογημένο, θεόσδοτο δώρο δύναμης και ζωής, καταλλαγής και ενότητας, κοινωνίας και ανάπτυξης, προόδου και πολιτισμού, αλληλεγγύης και συνεργασίας.
Σημειώνουμε ότι η χαρά του θαύματος είναι απροσδιόριστη, όχι μόνο για το καλό που προσφέρεται με το θαύμα στον πάσχοντα άνθρωπο αλλά και για το καλό που προσφέρεται σε όλους τους άλλους που παρευρίσκονται να μπορούν να βλέπουν πίσω από το θαύμα τη θέα του αθεάτου.
Το θαύμα είναι η χαρά που έρχεται από τον ίδιο τον Θεό άμεσα και όπως ο ήλιος καταλάμπει και λαμπρύνει τα πρόσωπα και τη κτίση και τη φύση το ίδιο το θαύμα μεταφέρει χειροπιαστό τον παράδεισο στη διάθεση των πιστών και το φως του ήλιου της δικαιοσύνης καταβγάζει την ανθρωπότητα. Ο κόσμος πεπλήρωται ευφροσύνης, τα πάντα ζουν και απολαμβάνουν το κάλλος και την πληρότητα της χαράς του Θεού. Γιατί το θαύμα είναι αποκαλυπτικό και βεβαιωτικό της θεότητας. Τα πάντα κάτω από το θαύμα μεταβάλλονται. Η φθορά υποχωρεί στην αφθαρσία. Η προσκαιρότητα παραχωρεί τη θέση της στην αιωνιότητα. Η γη αναδημιουργείται ως ουρανός πολύφωτος. Τα πάντα λειτουργούν θαυματουργά, ανακαινίζονται, αναδημιουργούνται και λειτουργούν πια όχι μόνο ανθρωπίνως αλλά και θεανθρωπίνως.
Μετά το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού η ζωή του ανθρώπου άλλαξε και όχι μόνο του ίδιου, αλλά και των τεσσάρων φίλων του που τον μετέφεραν και όλων των άλλων που είδαν και θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό για το θαύμα. Αυτό είναι το προνόμιο που έχουμε, να βρισκόμαστε ταυτόχρονα στη γη αλλά να κυριαρχούμε και στους ουρανούς, γιατί πράγματι «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν».
Οι ίδιοι οι ουρανοί έρχονται σε μας στη γη και η γη ανεβαίνει στους ουρανούς, όπως στα Θεοφάνεια, τα άνω τοις κάτω συνεορτάζουν και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί.
Ό,τι καλύτερο και περισσότερο ευλογημένο ζούμε, την υπέρβαση του θαυμαστού και θαυματουργού, την ίδια τη θέα της Άνω Ιερουσαλήμ, τη χαρά της του Κυρίου παρουσίας.
Όταν ένας άγιος αναγνωρίζεται και καταξιώνεται σε μια κοινότητα η ζωή της κοινότητας αναβαθμίζεται, εξαγιάζεται, το φως του Χριστού καθιστά ολόλαμπρη και ολόφωτη την κοινότητα και μεταβάλλεται σε φωτεινή και άγια κοινότητα και οι άνθρωποι ζουν τη χαρά όλης αυτής της αλλαγής και ουρανόφωτης πολιτείας.
Ο παράλυτος γίνεται αφορμή αυτής της μεγάλης ευλογίας που δέχεται η πόλη του και οι συμπολίτες του που βρέθηκαν σε αυτή τη μοιρασιά του Θεού και των θεϊκών χαρισμάτων στον άνθρωπο. Η ίδια η πόλη αναβαθμίζεται με την παρουσία του Χριστού και υπερυψώνεται στο ύψος και την ομορφιά της ουράνιας βασιλείας του Θεού και γενικότερα απ’ όπου περνά ο Χριστός τα πάντα λυτρώνονται, αγιάζονται και οι πάντες ζουν τη χαρά του εξαγιασμού και της λύτρωσης και με αυτές τις ουράνιες, θεϊκές επιδράσεις, ενισχυμένοι και δυναμωμένοι πορευόμαστε προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Προσδοκούμε το Πάσχα και τη Λαμπρή, αποζητούμε την ανάσταση και την αιώνια ζωή. Μυστικά που κρύβονται μέσα στη μεγαλοσαρακοστιανή πνευματική, αγωνιστική περίοδο.
Είναι ανάγκη να καταννοήσουμε και να καταννοούμε καθημερινά και περισσότερο ότι οι αποτυχίες, οι ασθένειες, τα ατυχήματα, να μην μας απογοητεύουν και να μη μας αδρανοποιούν και να μην παραδιδόμαστε άνευ όρων σε αυτά. Να αναζητούμε και να βρίσκουμε διεξόδους, να έχουμε το κουράγιο της αντίστασης και αν υπολογίζουμε ότι δεν μας φτάνουν οι δικές μας δυνάμεις, μη διστάσουμε να προσφύγουμε και να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού. Όπου μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε, είναι καλό να προσφεύγουμε στον Κύριο των δυνάμεων. Είναι βέβαιο ότι θα βρούμε ανταπόκριση γιατί η προσευχή δεν πέφτει ποτέ χάμω. Αυτό το μάθημα μας έδωσε ο παραλυτικός της Καπερναούμ.
Οι φίλοι του που τον μετέφεραν με το κρεββάτι του στον Χριστό, τόλμησαν αυτό το βήμα, χτύπησαν προστακτικά προσθέτουμε και βίαια την πόρτα του Θεού και πέτυχαν αυτό που ίσως δεν μπορούσαν να πετύχαν μακράν του Θεού. Βρήκαν τη χαρά του παραλυτικού και των ίδιων των εαυτών τους και ευχή είναι να ζήσουμε και εμείς τη ζωή μας την έκπληξη του θαύματος και αυθόρμητα να αναγνωρίσουμε ότι «μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου» και ουδείς λόγος εξαρκέσει «προς ύμνο των θαυμασίων σου».
Δεν αφηνόμαστε στη μοίρα μας και δεν εμπιστευόμαστε σε κάποιους ισχυρούς της ημέρας και δεν ζητούμε τίποτα από κανένα. Μόνη μας καταφυγή ο ουράνιος πατέρας μας και Θεός μας, από τον οποίο ζητούμε τη χάρη και το έλεός του, χωρίς υποχρέωση, χωρίς ανταλλάγματα.
Ο Θεός είναι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος και ο δοτήρας παντός αγαθού, ο αγιάζων αυτού που καταφεύγουν στη χάρη του και αγαπά κατά τρόπο τρελό ακόμα και αυτούς που όχι μόνο δεν τον αγαπούν αλλά που τον μισούν και τον σταυρώνουν.
Είναι τέχνη που μπορούμε να τη μάθουμε, να αγαπούμε όπως αγαπά ο Θεός.
Μοναδικός στόχος μας, επιδίωξή μας, ο αγιασμός και η θέωση.
Όραμα και προσδοκία μας η βασιλεία του Θεού και η λειτουργία της εντός ημών. Και τέλος δεν επαναπαυόμαστε στα γήινα, τα φθαρτά και τα πρόσκαιρα, αλλά επιμένουμε στα ουράνια, τα άφθαρτα, τα αιώνια.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν δανείζει, χαρίζει, προσφέρει, δίνει και δίνεται ο ίδιος για όλους μας, από τον πιο διακεκριμένο ανθρωπίνως ως τον τελευταίο και πιο ανυπόληπτο άνθρωπο.
Όπως το μικρό παιδί ζητά από τη μαμά και συνεχίζει το κλάμα μέχρι η μαμά να του δώσει αυτό που της ζητά, το ίδιο να κάνουμε και εμείς.
Να ζητούμε ακατάπαυστα ό,τι θέλουμε από τον Θεό και να μην σταματούμε να ζητούμε μέχρι να μας δώσει αυτό που ζητούμε. Ο ίδιος ο Χριστός μας έμαθε να ζητούμε από τον Θεό με φωνή προστακτική «δος ημίν, άφες ημίν, ρύσαι ημάς από του πονηρού».
Να μάθουμε να συνεννοούμαστε με τον Θεό.
Να μπαίνουμε στο πνεύμα του, χωρίς φόβο και δισταγμό, να έχουμε υπομονή, αλλά κα επιμονή, να επιμένουμε ώσπου να μας βαρεθεί.
Να θυμούμαστε τη Χαναναία γυναίκα που ζήτησε το δίκιο της από τον Χριστό και όταν ο Χριστός της είπε δεν μπορώ να δώσω το ψωμί των παιδιών μου στους σκύλους εκείνη του απάντησε: Θεώρησέ με σκύλο σου. Και επίτρεψέ μου να γλύψω έστω και ένα κόκκαλο απ’ αυτά που πετάς στους σκύλους σου. Λογάριασέ με για σκύλο σου. Ο Χριστός ξαφνιάζεται, τόση πίστη δεν την βρήκα στον Ισραήλ. Και αυθόρμητα της απαντά με την άμεση θεραπεία του παιδιού της, με το θαύμα.
Να μάθουμε να επιμένουμε χωρίς διακοπές.
Να είμαστε ανυποχώρητοι, απαιτητικοί και αποφασιστικοί.
Θα το γυρίσουμε τον ήλιο που λέει και το τραγούδι, θα φέρουμε τον ουρανό στη γη και θα πάμε τη γη στον ουρανό γιατί στον Θεό δεν είναι τίποτα αδύνατο. Και μαζί του και εμείς είμαστε παντοδύναμοι.