«Aκούσομεν του Αγίου Ευαγγελίου» ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16-01-2022

«Η πίστις σου σέσωκε σε».
Αυτό είπε ο Χριστός κάμποσες φορές σε κάποιους συγκεκριμένους πάσχοντες που δέχτηκαν τη θαυματουργή προσφορά του και βρήκαν την υγεία τους.
Τι σημαίνει πίστη; Φυσικά όχι ιδεολογία, δηλαδή όχι καλή ιδέα για τον Χριστό. Όσοι πιστεύουν στον Χριστό σημαίνει ότι ζουν μαζί με τον Χριστό, Τον συναναστρέφονται, συμβιώνουν, συμπορεύονται μαζί του, όχι κάποια στιγμή ή κάποιες μέρες αλλά όλες τις μέρες της ζωής των.
Οι μαθητές του μια στιγμή που έμειναν μακριά του μόνοι δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο παιδί που τους πήγε ο πατέρας του και πήραν αργότερα την απάντηση από τον Χριστό «χωρίς εμού ου δύναστε ποιείν ουδέν».
Μαζί με τον Χριστό θαυματουργούμε. Οι Προτεστάντες λένε «βρήκα τον Χριστό και σώθηκα».
Η αλήθεια είναι βρήκα τον Χριστό και μένω μαζί του Ο Χριστός είπε άφησε αυτά που έχεις και έλα μαζί μου. Στον νεαρό πλούσιο που ήθελε να γίνει τέλειος.
Η πληρότητα της ζωής είναι ο ίδιος ο Χριστός και μαζί με τον Χριστό τα έχουμε όλα. Ο Χριστός δεν θέλει τίποτα από εμάς. Ξέρετε τι θέλει; Οι άνθρωποι να έχουμε αυτή την αίσθηση ότι μας νοιάζεται ο Θεός και είναι μαζί μας και μπορούμε να ανασάνουμε την πνοή της ζωής του ίδιου του Θεού.
Εξάλλου η λειτουργία της αγίας μας εκκλησίας είναι πράξη αναστροφής μας με τον Θεό.
Στη λειτουργία ο Άγιος Σπυρίδωνας «αγγέλους έσχε συλλειτουργούντας». Στη θεία λειτουργία ζούμε την ίδια τη θέωση, τη θεϊκή κοινωνία στην πράξη, αφού κοινωνούμε σώμα και αίμα Χριστού.
Λειτουργικά γινόμαστε σιγά σιγά οικείοι του Θεού και αναπτύσσεται ανάμεσά μας μια νέα, ερωτική σχέση Θεού και ανθρώπου. Θαυμάσιος και θαυμαστός, άγιος και ισχυρός, δυνατός και παντοδύναμος ο λόγος του Θεού. Κανένα εμπόδιο στο πέρασμά του, στον κόσμο, στους ανθρώπους και καμιά αντίσταση δεν γυρίζει πίσω τον λόγο του Θεού.
Χορταίνει πεινασμένους, γαληνεύει τη θάλασσα, ανασταίνει νεκρούς και θεραπεύει από ανίατες ασθένειες και με όλα αυτά δίνει χαρά σε αυτούς που καταφεύγουν και ζητούν το έλεος του Θεού.
«Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς», είναι η κραυγή των δέκα λεπρών που ακούν και βλέπουν από μακριά το πέρασμα του Χριστού και αυθόρμητα και ομόφωνα του ζητούν έλεος, χάρη, λύτρωση, σωτηρία. Δεν του υπαγορεύουν τί να τους δώσει ο Θεός, τον αφήνουν στη διάθεσή του, κάνε μας ό,τι θέλεις Κύριε. Εμπιστεύονται τον Θεό, φτάνει αυτό γιατί ο Θεός ξέρει τι έχουμε ανάγκη.
Η απάντηση του Χριστού, επιδείξατε τους εαυτούς σας στους ιερείς, αυτοί έχουν την ευθύνη να βεβαιώσουν τη θεραπεία τους. Ενώ πήγαιναν προς τους ιερείς και οι δέκα εκαθαρίστηκαν από την ανίατη ασθένεια. Είναι αυτό ένα μήνυμα για τους ιερείς κυρίως αισιοδοξίας και περιέργειας να αναζητήσουν και να μάθουν ποιος έχει αυτή τη μεγάλη δύναμη να θεραπεύει ανίατες ασθένειες.
Ένας από τους δέκα, Σαμαρείτης στην καταγωγή επιστρέφει να δώσει ευχαριστίες στον Χριστό. Το περίεργο είναι ότι οι υπόλοιποι εννέα δεν επέστρεψαν. Το ευχαριστώ του Χριστού σε αυτόν που επέστρεψε είναι «η πίστη σου σε σωκέσε».
Παρατηρούμε ότι οι Ιουδαίοι έχουν ταυτότητα και νόμο. Δεν έχουν όμως ευγνωμοσύνη. Αντίθετα οι Σαμαρείτες που δεν έχουν ταυτότητα πίστης γιατί η πίστη τους είναι κακοποιημένη και διεστραμμένη ανάμεικτη με ειδολολατρικά στοιχεία όμως ζουν και λειτουργούν ευγνωμόνως προς τον Θεό.
Έχουμε χρέος να μάθουμε να ζούμε πάνω από τους τύπους την ουσία και πάνω από το γράμμα το πνεύμα του νόμου. Ο Χριστός και οι πάσχοντες βρίσκονται κοντά, «ασθενείς ημιν και ήλθετε προς με». Γιατί ο Χριστός έχει κοινωνικό πρόσωπο. Σήμερα γίνεται λόγος για ανάγκη ύπαρξης και λειτουργίας της κοινωνίας των προσώπων, ωραίος λόγος αλλάη αλήθεια βρίσκεται μακριά από αυτή την εικόνα της σημερινής πραγματικότητας.
Όχι μόνο δεν υπάρχει κοινωνία προσώπων με την πραγματική σημασία της συναντίληψης, της αλληλεγγύης, της καταλλαγής και της ενότητας.
Η σημερινή κοινωνική εικόνα βρίσκεται στην πιο άσχημη κατάστασή της. Και τις πιο πολλές φορές δείχνει την πιο βάρβαρη αποστροφή της προς τους πάσχοντες και μάλιστα από ανίατες ασθένειες για να μην πούμε και προς τους ναρκομανείς, τους φτωχούς, τους περιφρονημένους, μέσα στους οποίους είναι και οι ηλικιωμένοι που ζουν μόνιμα την πίκρα του ηλικιακού ρατσισμού από εδικούς και ξένους.
Το κοινωνικό πρόσωπο προβάλλει και εμφανίζεται και μάλιστα χαμογελαστό με τους ισχυρούς της οικονομίας και τους αξιωματούχους της πολιτείας. Αυτοί εξαγοράζουν τον καιρό, δηλαδή εξαγοράζουν κυριολεκτικά το κοινωνικό πρόσωπο το οποίο αποτελεί προπέτασμα καπνού για να είναι εξυπηρετικό για άλλες σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση γενικής αδιαφορίας για τους πάσχοντες δεν έχουν που αλλού να αναθέσουν τις ελπίδες των παρά μόνο στον Θεό.
Και είναι αυτό ένα σεμνό μάθημα πίστης και αφοσίωσης όχι μόνο για τους πάσχοντες από ανίατες ασθένειες αλλά και για όλους εμάς. Εξάλλου το μεγάλο ζητούμενο της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας είναι αυτή η αναγνώριση, ότι ο Χριστός δεν περιμένει τίποτα από κανένα και φυσικά δεν ζητά τίποτα γιατί είναι ο ίδιος «δωτήρας παντός αγαθού». Τον νοιάζει όμως οι άνθρωποι να έχουν αυτή την αίσθηση ότι δηλαδή ο Θεός είναι μαζί τους ώστε να μπορούν να ανασάνουν τη θεϊκή ανάσα πνοής και ζωής γιατί ο Χριστός δεν έχει κανένα καθωσπρεπισμό και δεν ζητά ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη από κανένα, ζητά μόνο τη συνειδητοποίηση όσων συμβαίνουν στην καθεμιά και στον καθένα μας, από εμάς τους ίδιους, γιατί αυτό οδηγεί στη δοξολογία του Θεού, που σημαίνει ότι γνωρίζω και αναγνωρίζω την παρουσία του Θεού στη ζωή μας.
Εξάλλου η λειτουργία της Αγίας μας εκκλησίας είναι πράξη της παρουσίας του Θεού που με τη συμμετοχή μας σε αυτήν ανατροφοδοτείται και αυξάνει η πίστη μας, γίνεται πιο ζεστός ο αληθινός δεσμός μας Θεού και ανθρώπου δηλαδή γινόμαστε ολοένα και περισσότερο φίλοι και οικείοι του Θεού.
Το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών μας φέρνει μπροστά σε κάποιους προβληματισμούς που καλούμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις.
Θέλουμε να ζούμε έτσι ως έρμαιοι της μοίρας μας περιπλανώμενοι στους δρόμους της μοναξιάς μας κοινωνικά αποκομμένοι σαν τους δέκα λεπρούς θα είμαστε το κόκκινο πανί όλων των άλλων χωρίς ελπίδα, αν και οι λεπροί είχαν μαζί με την οδυνηρή ασθένειά τους και το όραμα με το οποίο αποκαταστάθηκαν κοινωνικά και υπαρξιακά.
Γιατί εμείς να μένουμε χωρίς όραμα, χωρίς προσδοκία, χωρίς ελπίδα, στο περιθώριο της ζωής; Γιατί έστω και δοκιμαστικά να μην επιχειρήσουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, να οργανώσουμε την άμυνά μας, να προσθέσουμε πάνω μας τα φτερά της αισιοδοξίας, των μεγάλων και ιερών προσδοκιών μας και με επιμονή και υπομονή να συνεχίσουμε το ταξίδι το οποίο δεν θέλουμε να μας απογοητεύσει, θέλουμε να μας δώσει δύναμη και χαρά και θεϊκή ευλογία όπως έγινε στους λεπρούς. Ο Θεός δεν είχε μόνο για εκείνους τους λεπρούς, έχει και για μας τους παραλειπομένους όσο δεν μένουμε στο σκοτάδι εκείνων των ανθρώπων που δεν έχουν ελπίδα. Ο μεγάλος Άγιος Αυγουστίνος από ένα κομμάτι σχισμένο φύλλο βιβλίου διάβασα τυχαία και έμαθε ότι υπάρχει ένας Θεός που είναι όλος αγάπη. Έψαξε και τον βρήκε και αξιώθηκε να γίνει μεγάλος δάσκαλος και λειτουργός και επίσκοπος της αγάπης του Θεού από το χώρο της άρνησης και της αθεΐας που είχε ζήσει χρόνια και είχε μεγαλώσει. Έζησε και χάρηκε το θαύμα της κατά Χριστόν ζωής και μεταβολής του. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι πάντοτε γίνονται θαύματα και η ευθύνη μας είναι να τα νοήσουμε και να ζήσουμε προς δόξα Θεού και ευλογία και χαρά των ανθρώπων.
Είναι όχι μόνο χρήσιμο αλλά και αναγκαίο μερικές φορές να βγαίνουμε έξω από τον εαυτό μας, να μπαίνουμε στην περιπλάνηση της εξωστρέφειας που προσμετρά τα όρια της δημιουργίας, της γης και του ουρανού.
Σίγουρα θα συναντήσουμε και θα σχετιστούμε και θα γνωρίσουμε πρόσωπα μεγάλα και ιερά που υπήρξαν στο ξεκίνημά τους χειρότεροι από εμάς.
Οι πρόσφατα αγιοκατατεχθέντες Άγιοι Παίσιος και Πορφύριος δεν ήξεραν να γράφουν το όνομά τους αλλά αναδείχθηκαν διαχρονικοί δάσκαλοι ήθους και αξιοπρέπειας όχι σε μια ομάδα ανθρώπων αλλά για το πανανθρώπινο.
Μπορεί μια γνωριμία μαζί τους να αλλάξει τη ροή της προσωπικής μας ιστορίας και ζωής και σταδιοδρομίας.
Ακόμα δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι μια ομάδα ψαράδων της Γαλιλλαίας με τη διδαχή τους και την προσωπική τους ζωή άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας για 2000 χρόνια χωρίς σπουδές, χωρίς χρήματα, χωρίς αξιώματα, χωρίς κρατική στήριξη, αντίθετα οι περισσότεροι πλήρωσαν ακριβό τίμημα τη διδαχή τους, οι πιο πολλοί μαρτύρησαν μαρτυρικό θάνατο. «Αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξαν, αλιείς θεολόγους ανέδειξαν και όλον συγκροτεί τον θεσμόν της εκκλησίας». Ποιος άλλος; Το πνεύμα του Θεού.
Μπορούμε και με άλλα πολλά ζωντανά ιστορικά παραδείγματα να ενισχύσουμε την απόφασή μας για αναζητήσεις περισσότερο αυθεντικές ζωής με νόημα και περιεχόμενο για παράδειγμα αναφερόμαστε στον Άγιο Σπυρίδωνα ο οποίος πριν γίνει επίσκοπος στην Κύπρου ήταν βοσκός προβάτων, δεν γνώριζε γράμματα, δεν σπούδασε, όμως στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο αναδείχθηκε ο πρώτος όλων των σπουδαγμένων και γραμματισμένων με την περίφημη διατύπωση του τριαδικού δόγματος αν και όταν βγήκε στο βήμα να μιλήσει πολλοί τον χλεύασαν διερωτώμενοι τι θα μας πει αυτός ο βοσκός από την επαρχία, από την Κύπρο. Έδειξε με παράδειγμα κρατώντας στο χέρι του ένα κεραμίδι, έβγαλε φωτιά και η φωτιά βγήκε προς τα πάνω δηλαδή αυτό ήταν το άγιο πνεύμα, το νερό έφυγε προς τα κάτω, δηλαδή αυτό είναι ο δημιουργικός λόγος του Θεού, και όπως ένα κεραμίδι απαρτίζεται από τρία υλικά, το ίδιο και ο ένας Θεός εκφράζεται με τρία πρόσωπα.
Αλλά αυτό είναι το δεύτερο, το πρώτο και σημαντικότερο του Αγίου Σπυρίδωνα είναι ότι όταν λειτουργούσε εκεί στο χωριό που ήταν επίσκοπος «αγγέλους έσχεν συλλειτουργούντας». Και πολλοί από το εκκλησίασμα τους έβλεπαν και τους άκουγαν.
«Δύναται ο Θεός και από τις πέτρες να αναστήσει σπέρμα του Αβραάμ». Αυτό είναι το κουράγιο μας και η αισιοδοξία μας και είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε μερτικό στα αγαθά του Θεού και είμαστε περισσότερο βέβαιοι ότι ο Θεός δεν θα μας στερήσει αυτό που δικαιούμαστε.
Είμαστε έτοιμοι και ξεκινούμε, ξέρετε γιατί; Γιατί πιστεύουμε ότι έχει ο Θεός.