Δέκα μέρες τώρα βλέπουμε εικόνες «αποκάλυψης». Το πυρ αναμείχθηκε με τη γη κι άφησε πίσω του εφιάλτη με στάχτες και ξεραΐλα, που θα γίνει αγωνιώδης τον χειμώνα με τις καταιγίδες, όπου δεν θα υπάρχει πράσινο να συγκρατήσει ούτε μια σταγόνα νερό. Κάηκαν 770.000 στρεμ. δάσους, το 10 – 12% της χώρας και ό,τι φερτό υλικό και χώμα με τις βροχές θα κατρακυλήσει, συνεχίζοντας τις καταστροφές που δεν βάζει ανθρώπινος νους.
Παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε! Ούτε από συμβουλές των επιστημόνων, ούτε από τα λάθη μας. Μετά από μια βιβλική καταστροφή επιμένουμε να καιγόμαστε Μέσα απ’ τη μαυρίλα που πικραίνει την ψυχή μας, αποκαλύπτονται οι ανακολουθίες περί ετοιμότητας αντιμετώπισης τέτοιου είδους καταστροφών. Πρώτα οι καύσωνες κρατούσαν μόνο 2 ημέρες.
Τώρα με τη θερμοκρασία που αυξήθηκε κατά μέσο όρο 2 βαθμούς, επιβαρύνθηκε η κλιματική αλλαγή, που ωθεί σε ακραία φυσικά φαινόμενα. Οι καύσωνες διαρκούν περισσότερο, επαναλαμβάνονται συχνότερα, παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι κάτοικοι γίνονται πιο ευάλωτοι και πληρώνουν αμαρτίες άλλων.
Αμήχανοι, σαστισμένοι οι κυβερνητικοί παράγοντες και φοβισμένοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα, κάνοντας συνοπτική αναδρομή των δραστηριοτήτων τους. Ενημερώνουν την κοινή γνώμη, απουσία δημοσιογράφων απ’ τις ερωτήσεις των οποίων θα ‘παιρναν απαντήσεις, να μάθει ο κόσμος αν τα περί ασφαλείας που ακούει, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Όσον αφορά στο περί «πολιτικής ευθύνης» ενθυμούμεθα τον κ. Μητσοτάκη να υπερθεματίζει της άποψής του για τη φωτιά στο Μάτι ότι «αδυνατώ ν’ αντιληφθώ τι σημαίνει πολιτική ευθύνη χωρίς καμία παραίτηση». Τώρα ως πρωθυπουργός λέει: «όταν αναλαμβάνει πολιτική ευθύνη κάποιος για κάτι, πρέπει να συνοδεύεται και από μία πράξη». Τι εννοούσε άραγε;
Μεγάλη ιστορία τα περί «πολιτικής ευθύνης». Την φέρει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, έστω και αν επιχειρεί τον επιμερισμό της στους υπουργούς του. Τι κι αν ζητείται συγγνώμη;
Ξέρουμε τι έγινε από τότε που ανακαλύφθηκε αυτή η έκφραση! Αναζητείται άφεση αδικημάτων μέσα από δικαιολογίες. Όσο επιδιώκεται μ’ αυτό τον τρόπο τόσο επιβαρύνονται τα πράγματα.
Προτεραιότητα έχει η ανθρώπινη ζωή και όχι οι περιουσίες, που όσο και αν καταστραφούν, κάποτε επανακτώνται, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει με την απώλεια προσώπων. «Ο άνθρωπος είναι το πιο παράλογο είδος. Λατρεύει έναν αόρατο Θεό και καταστρέφει μια ορατή φύση. Δεν γνωρίζει ότι η φύση που καταστρέφει είναι ο Θεός που λατρεύει». Είναι φράση του αστροφυσικού Ρόμπερτ Ρήβς, που ταιριάζει στην εν εξελίξει καταστροφή του περιβάλλοντος σε πολλά μέρη του κόσμου από την έξαρση των συνεχών και τρομερών ακραίων φυσικών φαινομένων, πυρκαγιών, πλημμυρών, καταιγίδων και κατολισθήσεων.
