Ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισµός µε τη σοσιαλδηµοκρατία και τη δεξιά στο τιµόνι των περισσότερων κρατών “χτύπησε ταβάνι”. Στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό γίνονται συντονισµένες κινήσεις µετά την αβεβαιότητα του αποτελέσµατος των επικείµενων εκλογών του Ιουλίου απ’ αυτούς που αντιτίθενται και φοβούνται την επικράτηση του Λεπενισµού.
Η Ευρώπη κινείται σε ναυαγισµένη πολιτική, την ώρα που η άκρα δεξιά εξαπλώνεται και δυναµώνει, δηλητηριάζοντας την καθηµερινότητα και διασπείροντας τον φόβο. Η άνοδος των εθνικιστικών κοµµάτων θα περιορίσει τις δυνατότητες των προοδευτικών δυνάµεων, να κατευθύνουν τις βιώσιµες πολιτικές της γηρασµένης Ευρώπης.
Οι οµάδες της αριστεράς έχουν συνειδητοποιήσει πως η ενότητα και η συγκρότηση λαϊκού µετώπου είναι ιστορική αναγκαιότητα. Η συγκατοίκηση είναι επιβεβληµένη, ώστε η ακροδεξιά να µην πρωτεύσει και οι ιθύνοντες της καλώς εννοούµενης αριστεράς να αποκτήσουν απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να κρατηθούν στο δυτικό δηµοκρατικό στρατόπεδο.
Στην Ολλανδία µετά τις πρόωρες εκλογές του περασµένου Νοεµβρίου και την αποχώρηση του Μαρκ Ρούτε, τρία κόµµατα της ακροδεξιάς κατάφεραν, ύστερα από διαπραγµατεύσεις µηνών να µοιραστούν την εξουσία συµπράττοντας και βάζοντας πρωθυπουργό έναν πρώην επικεφαλής των µυστικών τους υπηρεσιών.
Η Ν.∆. έχει απέναντι της ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που, αν συνεργαστούν, θα τα βρει σκούρα, αλλά προς το παρόν δεν προµηνύεται κάτι τέτοιο. Κανείς ωστόσο δεν µπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν σε έναν χρόνο οι κοµµατικές ισορροπίες.
Όλα αυτά δείχνουν πόσο πρέπει να ανησυχούµε για την απειλή που υφίστανται οι δηµοκρατικοί θεσµοί, ένεκα της ασύµβατης ανόδου της ακροδεξιάς. Οι προοδευτικές δυνάµεις στη χώρα µας το ενστερνίζονται και πρέπει να ληφθούν µέτρα, να ανακάµψουν αυτήν την τάση. ∆εν υπάρχει χρόνος για χάσιµο. Στους πέντε ψηφοφόρους, αθροιστικά, ο ένας έχει στραφεί στην ακροδεξιά, ποσοστό υπολογίσιµο που αναστατώνει, διότι τον τελευταίο καιρό τείνει να εξελιχθεί θεαµατικά σε υπολογίσιµα επίπεδα.
Βλέπουµε ότι η πολιτική ιδεολογία της δεξιάς µετατοπίζεται προς την καλπάζουσα ακροδεξιά. Στο ερώτηµα «ποιος µπορεί να ανακόψει την πορεία της ή ποια άλλη πολιτική δύναµη δύναται να αναδειχθεί σε αξιόµαχο αντίπαλο του αναµορφωµένου καπιταλισµού» πιστεύεται ότι είναι η ενωµένη κεντροαριστερά.
Αλλά τούτο, λόγω της αρχοµανίας των αρχηγίσκων των αριστερών παρατάξεων, που δεν παραµερίζουν και δεν διευθετούν τις διαφορές τους, να φρενάρουν συντεταγµένα την αύξηση της ακροδεξιάς δύσκολα να γίνει, γιατί η περίοδος του σκοταδισµού δεν έχει εξαλειφθεί αποτελεσµατικά.
