Ακροβάτες

Κανένας δεν μπορεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σύρμα σε συνεχή ταλάντωση.
Ετσι και τώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα συνολικότερα.
Ωραία ως εδώ -στο επίπεδο των συμπερασμάτων- αλλά πρέπει να πάμε και πιο κάτω, να φτιάξουμε μια πολιτική ζωή που ελάχιστα να ομοιάζει με τις ευρωπαϊκές προοπτικές.
Κάποτε μπορεί η συνεχής ταλάντωση να γίνει θηλιά που να προκαλέσει ασφυξία.
Τα κοινοβουλευτικά ήθη (όχι ως χρησμός, αλλά ως πρακτική) δοκιμάζονται όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα.
Συνεπακόλουθα δοκιμάζεται και η εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας προς την εφαρμοσμένη πολιτική, διότι η πολιτική είναι μια μέθοδος που εφαρμόζεται στην καθημερινότητά μας.
Οι περισσότεροι Ελληνες δεν αντιλαμβάνονται τον κοινοβουλευτικό βίο, ως ένα μπουζουκομάγαζο.
Εκεί κάποιοι νομοθετούν για το μέλλον των παιδιών τους και συνάμα αποτυπώνεται ο δημόσιος βίος μιας χώρας που -πιστέψτε με- δεν πλέει πια σε πελάγη ευτυχίας.
Συνεπώς “λευκή επιταγή” στο περιεχόμενο κανενός νομοσχεδίου δεν μπορεί να δοθεί πριν έλθει το νομοθέτημα στη βουλή και μελετηθεί.
«Τίποτα δεν είναι πιο σοβαρό, από το αστείο» έλεγε ο Τσόρτσιλ.
Πρέπει να ανακτήσουμε μια εμπιστοσύνη ότι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που μπορεί να μας κυβερνήσει όχι ως απωλολότα αλλά ως ένα σύνολο ανθρώπων που αγωνιούν για ένα καλύτερο αύριο.
Κι αν η μοίρα της Μεταπολίτευσης τα έφερε έτσι, το πεπρωμένο είναι δυνατόν να το αποφύγουμε αν προσηλωθούμε στις δημοκρατικές αρχές και ευαισθησίες.
Γιατί χωρίς δημοκρατική ευαισθησία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη που είναι το ευαγγέλιο της λειτουργίας μιας κοινωνίας.