Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση παρακολουθούν με σκεπτικισμό τις εξελίξεις για την εκλογή ηγεσίας στο Kίνημα Aλλαγής, γιατί δεν ξέρουν ακόμη ποια εξέλιξη τους συμφέρει.
Όπως σε κάθε πολιτική μάχη, έτσι και για την εκλογή προέδρου στο ΚΙΝΑΛ έχουμε φαβορί και αουτσάιντερ που κινούν το αμείωτο ενδιαφέρον των ερευνών σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης. Ο αδόκητος θάνατος της Φώφης Γεννηματά δημιούργησε ένα συναισθηματικό κίνητρο στους πολίτες, να προσέξουν το ΚΙΝΑΛ.
Το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι, λοιπόν, ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να εξακολουθήσει να συμβαίνει αυτό; Πολύ περισσότερο όλοι αναρωτιούνται ποιες είναι οι προϋποθέσεις που μπορούν να αναπτύξουν υψηλή δυναμική, η οποία θα απειλήσει τη σημερινή διάταξη των κομματικών δυνάμεων, διότι όπως γνωρίζετε η δημοκρατία εξ ορισμού είναι μία πολιτική μάχη των κομμάτων.
Παλαιότερα οι αναλυτές έλεγαν ότι χρειάζεται «ένας ηγέτης, ένα όραμα και ένα σχέδιο».
Πριν ξεσπάσουν οι διαδοχικές κρίσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τα πράγματα φαίνονταν πιο απλά στην πολιτική. Αυτή, όμως, την ανάλυση δεν μπορούμε να την κάνουμε σήμερα την εποχή της διαχείρισης των διαδοχικών κρίσεων. Συνεπώς, κατά την άποψη μου στο Κίνημα Αλλαγής πρέπει πρώτα απ’ όλα να ψάξουν να βρουν έναν που να έχει τα κότσια να διαχειρίζονται κρίσεις. Παράλληλα, προκύπτει και ένα άλλο ερώτημα: «αν ισχύουν όλα τα παραπάνω τι γυρεύει η αλεπού στο πεδίο του Άρεως;».
Θα είδε ανοικτή τη μπαλκονόπορτα και θα μπήκε… Ο κεντρώος χώρος είναι ένα πολιτικό πεδίο που αφορά και περιέχει την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Αυτός ο χώρος τολμά πάντα να κάνει αλλαγές και έχει βαθιά εθνική ενσυναίσθηση. Τώρα στο ΚΙΝΑΛ πρέπει απλά να βρουν έναν ηγέτη. Μετά βλέπουμε.
Μεταξύ των δύο νεότερων υποψηφίων έπρεπε να γινόταν η αναμέτρηση για να υπήρχε μέλλον… Βέβαια, αν συμβούν παραιτήσεις από παλιούς υπάρχει ελπίδα…